Δεν έχω λόγια...

Ποιος μπορεί να σου κλέψει αυτά που νοιώθεις;
Ποιος μπορεί να σου τα μαγαρίσει;

Η ζωή μεγαλώνει μαζί με όλα εκείνα, που μας πλημμυρίζουν.
Εκείνα που φουσκώνουν στα στήθια μας και πρέπει να δοθούν.
Να προσφερθούν, να χαριστούν, να αφιερωθούν.
Χωρίς αντίκρισμα, χωρίς προσδοκίες…

Το δέος που προδίδουν τα μάτια, η φωνή…
Τα δάκρυα του αύριο, που αψηφάς.
Ο πόνος που μετουσιώνεται σε φως.
Η άπλετη αγάπη… που εκχέεται στο άπαν… και στο διηνεκές…

Πώς να εκφραστεί με λόγια;

Αγάπη λέν’ το δήμιο του θανάτου…
Αγάπη λέν’ το δήμιο του θανάτου…