Ευχαριστώ

Μόνη στο σπίτι… Παλιά το σιχαινόμουν αυτό, τώρα τ’ αποζητώ…
Παράξενη πού ‘ναι η ζωή… Για μένα ήταν πάντα οι «άλλοι» το σημείο αναφοράς μου.
Τώρα τρέχω γυμνή στα λιβάδια της απόλυτης μοναχικότητας. Και το απολαμβάνω.

Απολαμβάνω τη γύμνια μου, την εξάλειψη της ντροπής.
Νοσταλγώ μονάχα τον εραστή.
Τον εραστή, που πάντα μεταμορφωνόταν αργά ή γρήγορα σε αρωγό ή κριτή μου.
Ποτέ δεν έμενε γνήσιος, αυτούσιος εραστής μου. Ίσως ούτε κι εγώ...

Όμως...

Ένας αλλοτινός εραστής, ένας νυν σύντροφος με έφερε εδώ που είμαι τώρα.
Αυτός μου θύμισε, πως οι άνθρωποι έχουν ψυχή.

Οι «άλλοι» μάς διαπλάθουν με την ύπαρξή τους.
Όχι με τα λόγια τους, ούτε καν με τις πράξεις. Μόνο μ’ αυτό που οι ίδιοι ΕΙΝΑΙ.
Κι αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί, ούτε να μασκαρευτεί.

Και το μεγαλύτερο δώρο, που μπορεί να σου χαρίσει κανείς, είναι η αίσθηση της ελευθερίας.
Η πίστη, πως δεν έχεις ανάγκη κανέναν, πως δεν εξαρτάσαι από κανέναν.
Κυρίως όχι απ’ αυτόν που σου προσφέρει ουσιαστικά τα πάντα.

Ίσως η ψευδ-αίσθηση, πως θα μπορούσες να ζεις και μόνος…

Η μόνη αλήθεια ανάμεσα στους ανθρώπους είναι αυτή. Χωρίς πολλά-πολλά πάρε-δώσε.
Η απλή αλήθεια τού να ΕΙΣΑΙ… εκεί…