Προσεγγίσεις

Λέω να περιαυτολογήσω σήμερα. Εγώ λοιπόν (με στόμφο: ΕΓΩ) έχω πάντα δίκιο. Κι έχουμε αλληλοδιαλεχτεί εδώ και χρόνια με μία φίλη, που επίσης έχει πάντα δίκιο. Μερικές φορές βέβαια διαφωνούμε, αλλά αυτό δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο.
Έχουμε κι οι δύο δίκιο.

(Ήταν κάποτε δύο και διαφωνούσαν.
Έρχεται ένας τρίτος και τον ρωτάνε ποιος έχει δίκιο.
Ο 3ος λοιπόν ακούει τα επιχειρήματα του 1ου και λέει «Δίκιο έχεις». Ακούει τα επιχειρήματα του 2ου και λέει «Κι εσύ δίκιο έχεις».
Ένας, που άκουγε την κουβέντα, πετάγεται και λέει
«Μα πώς είναι δυνατόν να έχουν κι οι δυο δίκιο;»
Κι εκείνος του απαντά: «Κι εσύ δίκιο έχεις»!)


Anyway, κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και με τη φίλη μου. Έχουμε κι οι δύο δίκιο, ακόμα κι όταν διαφωνούμε. Βλέπουμε απλά το θέμα από άλλη οπτική γωνία. Αυτό δεν έχει καμία, μα καμία σημασία ως προς την ορθότητα των απόψεών μας.

Αλλού θέλω να καταλήξω όμως: το ότι έχουμε πάντα δίκιο μπορεί να ακούγεται φαιδρό, αλλά δυστυχώς –και τονίζω το δυστυχώς, γιατί συχνότατα έχουμε κι οι δύο μία τάση προς τον αρνητισμό- δυστυχώς λοιπόν επαληθεύεται διαρκώς. Πες το ευφυΐα, πες το διαίσθηση, πες το εμπειρία, πες το κωλοφαρδία, πες το γνώση διάφορων καταστάσεων και ειδικά ανθρώπινης ψυχολογίας, πέφτουμε τις περισσότερες φορές μέσα στις κρίσεις και στις προβλέψεις μας.

Ενίοτε, δε, καταλαβαίνουμε καλύτερα τους άλλους απ’ ό,τι οι ίδιοι τον εαυτό τους.
Εδώ υπεισέρχεται η μεγάλη μας διαφορά με τη φίλη μου. Στην στάση μας. Εκείνη κρατάει μια συναισθηματική απόσταση και τις (κατά βάση αληθείς) κρίσεις της για πάρτη της.
Εγώ απ’ την άλλη πέφτω με τα μούτρα στους ανθρώπους που μου κινούν το ενδιαφέρον και τους ξεφουρνίζω ό,τι έχω και δεν έχω σκεφτεί γι’ αυτούς.

Αυτή η διαφορά στη στάση μας οφείλεται στην εντελώς διαφορετική ψυχοσύνθεσή μας, όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα από τα βιώματά μας. Αυτό τώρα δεν θα κάτσω να το αναλύσω, πάντως είναι ενδιαφέρον, πώς δύο άνθρωποι χειρίζονται τόσο διαφορετικά την ίδια ουσιαστικά γνώση.

Εκ πρώτης –είμαι σίγουρη- όλοι θα θεωρήσετε, πως η στάση της φίλης μου είναι σωστότερη. Εγώ πάλι δεν κρίνω τα πράγματα ως σωστά και λάθος. Γιατί, εάν τα έκρινα έτσι, προφανώς θα είχα αλλάξει. Απλά οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας κι ο καθένας πορεύεται μ’ αυτήν του τη διαφορετικότητα. Έτσι κι αλλιώς όλες οι προσεγγίσεις έχουν και τα θετικά τους και τα αρνητικά τους, ανάλογα με την περίπτωση.

Πάντως το μόνο στάνταρ αποτέλεσμα αυτής της διαφοράς είναι κυρίως η εξής:
η φίλη μου αποφεύγει επιμελώς να πληγώσει και να πληγωθεί, εγώ αγνοώ συνειδητά αυτήν την προοπτική και βέβαια συχνά και πληγώνω και πληγώνομαι.

Όμως ξέρετε κάτι; Δεν μετανοιώνω στιγμή.
Έχω δει ανθρώπους να μεταμορφώνονται μέσα από τον (πάντα με τρυφερότητα, όπως κι αν δείχνει εξωτερικά) πόνο, που τους προκαλώ.
Όσο για μένα; ΕΙΜΑΙ οι πληγές μου και νοιώθω όμορφα, όταν τις αγγίζω…
Κι αυτός ο πόνος, που στην αρχή είναι αφόρητος και με το χρόνο απαλαίνει, είναι η πηγή της εξέλιξης, της έμπνευσης και εν τέλει της όποιας ηδονής νοιώθω σ’ αυτήν την ζωή.

Λέτε τελικά να είμαι σαδομαζό-;
(για το ψωνάρα δεν το συζητώ...)