Το παιχνίδι των μπάτσων

Η mary μου έδωσε σήμερα
το έναυσμα γι’ αυτό εδώ το post
με ένα σχόλιό της:

«άραγε το μίσος να βγαίνει από το μισό; να' χει σχέση με τον μισό εαυτό μας, όταν όλο το καλό χάνεται μέσα μας και μένει μόνο το κακό; ..υπάρχει πάντα κι ο άλλος μισός εαυτός, no?»


Ένας φίλος μου από το Γυμνάσιο έπινε διάφορα τότε. Μια φορά που είχε πάρει LSD, έβλεπε τους ανθρώπους ασπρόμαυρους και θεώρησε ότι έβλεπε μαύρη την κακία τους και άσπρη την καλοσύνη τους. Αυτό το αίσθημα του έμεινε για καιρό, αφού είχε φύγει η επίδραση του LSD. Έτρωγε φλασάκια και ξαναέβλεπε τους ανθρώπους ασπρόμαυρους. Μια μέρα μου είπε πως μοιάζω με yin-yang, χωρισμένη καθέτως στη μέση. Μάλιστα… ΟΚ… δεν μου φάνηκε κακό… (Το οριζοντίως θα με πείραζε λίγο…)

Πρόσφατα, κάποιος άλλος φίλος μου έλεγε, πως είμαι δύο: μία γλυκιά και μια στριμμένη. Με ρώταγε «Τώρα ποια απ’ τις δύο ενδιαφέρεται;» και τέτοια. Με τον καιρό συνειδητοποίησα, πως κι αυτός τους βλέπει όλους διπλούς. Χωρίς να έχει πιει όμως τίποτα. Θυμήθηκα τον φίλο μου απ’ το Γυμνάσιο. Ίδια φάση ουσιαστικά, μόνο που ο καινούριος μου φίλος δεν έχει καλά οπτικοακουστικά μέσα. Διακρίνει τη δυαδικότητα μόνο νοερά. Δεν έχω ξεδιαλύνει ακόμα, αν το κάνει με το τρίτο του μάτι ή με εγκεφαλική επεξεργασία των δεδομένων… Νομίζω, ούτε κι ο ίδιος.

Είμαστε λοιπόν όλοι οι άνθρωποι δύο; Ή σαν τους μπάτσους παίζουμε υποσυνείδητα το παιχνίδι του καλού και του κακού; Σαφώς, όλοι οι άνθρωποι κουβαλάμε μέσα μας όλες τις ιδιότητες του κόσμου. Αν δεν ήταν έτσι, δεν θα ήμασταν σε θέση και να τις αναγνωρίζουμε. Όμως αυτός ο διαχωρισμός σε μαύρο-άσπρο, είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο. Όχι τόσο με την έννοια του καλού-κακού –ποσώς θα με ενδιέφερε κάτι τέτοιο- αλλά με την έννοια της διαρκούς εσωτερικής σύγκρουσης.

Η πιο σαφής συγκινησιακή μου συνειδητοποίηση των τελευταίων χρόνων είναι ακριβώς η σύγκρουση αυτή. Ο «μισός» μου εαυτός επιθυμεί με πάθος, ο άλλος μισός βάζει αυτομάτως μπροστά έναν μηχανισμό καταστολής κάθε επιθυμίας. Άλλοτε εντονότερα, άλλοτε πιο υπόγεια. Σίγουρα πάντως ποτέ δεν διακατέχομαι από μία διακαή και κυρίαρχη επιθυμία. Πάντα συνοδεύεται από τον άλλον μπάτσο. Τον καλό, τον κακό… αναλόγως την περίπτωση και την επιθυμία. Έτσι κι αλλιώς τις περισσότερες φορές δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιος είναι ποιος…

Επικεντρώνομαι στην επιθυμία, γιατί αυτή κινεί τα νήματα της ζωής μας, no? (no? που λέει κι η Μαιρούλα στο σχόλιό της...) Κι οι αντιδράσεις μας είναι η απόρροια του θυμικού μας. Όποιος μπάτσος επιβάλλεται κάθε στιγμή μέσα μας, παίρνει και το λόγο προς τα έξω…

Μ’ εσάς όμως τι γίνεται; Έχετε παρακολουθήσει ποτέ να διαδραματίζεται αυτό το παιχνίδι;