Ποιος ξέρει γιατί…

Η μάνα του έδειχνε καταφανώς την προτίμησή της στον άλλο γιο, στον αδελφό του. Γιατί; Ποιος ξέρει;… Αδυναμίες. Τότε δεν υπήρχαν και πολλές ψυχολογικές θεωρίες, ούτε και ήταν καμιά μορφωμένη γυναίκα. Έτσι ένοιωθε, έτσι έκανε.

Εκείνος έπρεπε να κοιμάται στο κακό κρεβάτι, να τρώει το μικρό κομμάτι, να μάθει, πως οι αγκαλιές δεν είχαν φτιαχτεί γι’ αυτόν. Από παιδί έπρεπε να δουλεύει, για να σπουδάσει ο μικρός. Νυχτερινό πήγε κι αυτό γιατί είχε τόση όρεξη για μάθηση. Όρεξη, που υπό άλλες συνθήκες ίσως να τον είχε κάνει κάτι σημαντικό στον τομέα των Γραμμάτων.

Μορφώθηκε μες απ' τη ζωή, στο πεζοδρόμιο, διάβασε βιβλία πολλά, έγινε λαϊκός πολυμαθής. Εκείνο που δεν έμαθε ποτέ ήταν, τι θα πει αγάπη. Απελπισμένος την έψαχνε στις γυναίκες, σε πρόσκαιρες και μόνιμες –συχνά ταυτόχρονες- σχέσεις. Ερωτευόταν άβγαλτες πιτσιρίκες, ερωτευόταν τις υπηρέτριες… Ήθελε άραγε εξουσία; Ποιος ξέρει…

Ήταν φιλόδοξος, είναι η αλήθεια, δούλεψε πολύ, είχε και το μυαλό να κάνει λεφτά σε μια εποχή δύσκολη. Αυτό ήταν το επίτευγμα της ζωής του. Αυτό και το μοναδικό, που είχε να προτείνει στους ανθρώπους ως δώρο και αντίτιμο για λίγη τρυφερότητα. Για λίγο ενδιαφέρον, έστω και πλαστό. Το χρήμα.

Δεν είχε μέσα του άλλα για να χαρίσει. Δεν είχε πάρει και πολλά, για να έχει…

Παντρεύτηκε δις, έκανε παιδιά μπόλικα. Κάποιο απ’ όλα θα τον αγαπούσε, μοιάζει να σκεπτόταν, δεν μπορεί… Κι όμως μπορεί. Δεν τον αγάπησε ποτέ κανένα.
Γιατί; αναρωτιόταν μέσα του σ’ όλη του τη ζωή.

Γιατί; αναρωτιέμαι κι εγώ τώρα. Τώρα που πια λείπει...

Μπορώ μόνο να θυμηθώ, πώς όταν σε κοίταζε, ήταν σα να σου λέει:
«Σ’ αγαπώ, αλλά μόλις δω αντίκρισμα, θα σε τσακίσω».
Ναι… αυτό ήταν μάλλον το γιατί… Όσο κι αν αποζητούσε την αγάπη, πάντα διαφαινόταν από πίσω η επιθυμία να εκδικηθεί. Να εκδικηθεί τον άνθρωπο εν γένει…

Τον άνθρωπο, που μέχρι το τέλος είχε το πρόσωπο γυναίκας…

(Το Greenfields ήταν το αγαπημένο του τραγούδι. Ποιος ξέρει γιατί…)