Τα μαθήματα, που δεν μάθαμε…

Έχετε παρακολουθήσει παιδιά να διαβάζουν για τις εξετάσεις; Ή καλύτερα: θυμάστε καθόλου πώς διαβάζατε εσείς οι ίδιοι;

Έχεις να περάσεις όλη την ύλη. Κάνεις χρονοδιάγραμμα. «Έχω τόσες ημέρες, τόσες σελίδες, άρα θα διαβάζω τόσες σελίδες την ημέρα». Όλο κάτι τυχαίνει όμως και οι σελίδες της κάθε ημέρας αυξάνουν συνεχώς, μέχρι που την τελευταία ημέρα έχεις την μισή ή και σχεδόν ολόκληρη την ύλη.

Αλλά δεν ήθελα να πω αυτό…


Κάποια κεφάλαια τα ξέρεις καλά, τα είχες μάθει απ’ την παράδοση. Ή απλώς είναι πιο εύκολα από άλλα. Σ’ αυτά τα κεφάλαια τρως περισσότερο χρόνο απ’ ότι στα άλλα, τα άγνωστα και τα δύσκολα. Παράδοξο. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει την τάση να «κάθεται» σ’ αυτά για τον απλούστατο λόγο ότι ξεκουράζεται, ενώ έχει ταυτόχρονα την αίσθηση πως κάτι κάνει.

Αυτό που χρειάζεται όμως η κατάσταση είναι βέβαια το ακριβώς αντίθετο: τα γνωστά να τα ξεπετάει, στα άγνωστα να καταβάλλει προσπάθεια. Τ’ αφήνει όμως για άλλη ώρα. Ή τα ξεκινάει και τα αφήνει στη μέση… πάλι για άλλη ώρα… Και με αυτόν τον τρόπο τα άγνωστα και τα δύσκολα μένουν για πάντα τέτοια ή ημιτελή και ημικατανοημένα στον τεμπέλη νου μας. Στο τεμπέλικο είναι μας για την ακρίβεια…

Και κάπως έτσι μένουμε «ανάπηροι» σε καίριους τομείς, κάπως έτσι ο εγκέφαλος γλιστράει σε όλο και πιο εύκολα, η παραγωγή (κι η αναπαραγωγή) έρχεται να αυτοματοποιήσει τη σκέψη και τις κινήσεις μας, η καθημερινότητα να μας αποκοιμίσει. Και γινόμαστε όλο και πιο λίγοι… μέρα με τη μέρα… αναμασώντας περήφανοι τα γνωστά…

Όμως τα μαθήματα που δεν μάθαμε, σκάνε κάθε λίγο και λιγάκι μύτη από διάφορες γωνίες, την ώρα που πάμε ανέμελοι τη βολτίτσα μας. Βγαίνουν μπροστά μας, μας κλείνουν το δρόμο και μας ψιθυρίζουν ειρωνικά σα μαφιόζοι στ’ αυτί:

«Δεν θα με ξεφορτωθείς τόσο εύκολα, γλυκιά(έ) μου… Πρέπει να με παλέψεις…»