Άκριτα…
...
Λοιπόν, ξέρετε τι νομίζω;
Η καρδιά δεν έχει μνήμη…
Το μυαλό την κουμαντάρει
και της λέει «Θυμήσου!»
Εκείνη δεν θυμάται Θεό… Ούτε Διαόλους…
Κάθε φορά είναι η παρθενική της.
Γεμίζει σαν δοχείο, αφημένο στη βροχή.
Πέρα απ’ τη θέληση, πέρα απ’ την κρίση.
Και το νερό θα μείνει εκεί,
ώσπου να το στραγγίσει ο ήλιος.
Ή να χυθεί μέσ' από τις ρωγμές,
που ήδη ο χρόνος έχει φτιάξει.
Άκριτα όμως πάλι...
Μα γι' αυτό δεν έχουμε ακόμη την ικανότητα να αγαπάμε μετά απο στραπάτσες? Πάλι καλά. Γιατί διαφορετικά θα ήταν ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα. Πως θα ξαναγαπούσες αν η καρδιά σου είχε γίνει κομμάτια, και δεν το ξέχναγε ποτέ αυτό? Η λήθη της καρδιάς είναι λυτρωτική μάλλον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ καρδιά δεν έχει μνήμη?
ΑπάντησηΔιαγραφήνομίζεις...
θα σε τσακίσει την κατάληλη στιγμή και θα ψάχνεις τι και πως!!! ;)
lote alcarin, λυτρωτική, παιδευτική, βασανιστική... Γεμίζει ρωγμές, αλλά δύσκολα σπάει. Πάντα μπορεί να κρατήσει μέσα νερό. Έστω λίγο, έστω για λίγο...
ΑπάντησηΔιαγραφήchris, μα όλους μάς έχει τσακίσει. Κι όμως...
δεν υπαρχει καρδια, ολα στο μυαλο μας ειναι
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάλι καλά να λες...
ΑπάντησηΔιαγραφήη καρδιά με το μυαλό σπάνια επικοινωνούν αλλά όταν το κάνουν και συμφωνούν τότε γίνονται "ένα"!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλησπέρα σου
Να πω και κάτι που φαίνεται άσχετο, αλλά δεν είναι (τουλάχιστον όχι εντελώς).
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ καρδιά δεν έχει μνήμη. Σωστό.
Τα αντικείμενα είναι που κρατάνε τη μνήμη μέσα τους.
Λήθη, μεμονωμένη αποτυχία ανάκλησης μιας εμπειρίας ή μνήμης όταν προσπαθούμε να την επαναφέρουμε στον νου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε βολεύει.
Αργυρένια.
Σωστό κι αυτό!
ΑπάντησηΔιαγραφήtolism, ε, όπου είναι... το ίδιο είναι...
ΑπάντησηΔιαγραφή3 pad, ναι... αυτές είναι οι ρωγμές...
melomenos, και κανένα να μην είναι, η καρδιά επιμένει...
argyrenia, γκρρρρ... δεν μιλάμε για το νου! Αυτό λέγεται αμνησία!!
an-lu, καλά... τα σχόλιά σου είναι άπαιχτα!
Η καρδιά είναι tabula rasa.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ λογική έχει τις μνήμες και η Ελπίδα, είναι το ποτάμι που τις χωρίζει.
Η καρδιά ξεχνάει (και καλά κανεί).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μυαλό μόνο θυμάται (κακώς).
Νομίζω πως η καρδιά έχει τη μνήμη της μετά από επαναλαβανόμενες "ήττες".
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφη η επιλογή της φωτογραφίας αλλά και η ίδια η φωτογραφία!
εγώ συμφωνώ πως δεν έχει μνήμη η καρδιά.. το περικάρδιο όμως;
ΑπάντησηΔιαγραφήεκείνο δεν είναι που σφίγγει την καρδούλα μου και με πονάει όταν άγχωνομαι;
:)
Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε
ΑπάντησηΔιαγραφήτην πίκρια της ζωής. 'Οντας βυθίσει
ο ήλιος και το σούρουππο ακλουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και νά ναι
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση~
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
ά στάξει γι' αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε.
Κι αν πιούν θολό νερό ξαναθυμούνται,
διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδήλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.
'Α δε μπορείς παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:
θέλουν, μα δε βολεί να λησμονήσουν.
Λορέντζος Μαβίλης
Λίγο βαρύ, απλά το θυμήθηκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ αυτη η μνήμη μας καθορίζει πολλές φορές τις ζωές.Η καρδιά δεν έχει μνήμη αλλά όλα καταγράφοντε στις αποθήκες του μυαλού μας και ξαναπαίζουν σε loop.
ΑπάντησηΔιαγραφήKαλημέρα synουλα μου!
dawkinson, η ελπίδα... μ' αρέσει ο τρόπος που το σκέφτεσαι... Ίσως κάπου εκεί να λιάζεται κι η πίστη... στις όχθες του ποταμού της Ελπίδας, απ' την πλευρά της καρδιάς όμως...
ΑπάντησηΔιαγραφήdebby, όχι κακώς... το μυαλό πρέπει να θυμάται... αλλά να μην χαντακώνει με τη μνήμη την υπόλοιπη ζωή μας.
gitsaki, σ' ευχαριστώ πολύ... δεν μοιάζει το κιούπι με καρδιά;
mary, η λειτουργία της καρδιάς είναι αυτόνομη...
lote alcarin, κι είναι κι εκείνοι οι ζωντανοί-νεκροί... που η καρδιά τους χτυπάει μόνο μηχανικά...
pixie, και μας καταδικάζει στα ίδια λάθη... στην άμυνα... το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου...