Use it before you lose it

Μ’ αρέσει να ξεφτιλίζω τα πράγματα. Δεν θέλω να μένουν ανέγγιχτα, να τα χαζεύω.
Θέλω να τα πιάνω, να τα μυρίζω, να τα φχαριστιέμαι.
Να ασχολούμαι μαζί τους, να παίζω, να τα φτάνω στα άκρα.

Όταν χαλάνε, τα πετάω.
Στεναχωριέμαι λίγο, όταν χαλάει κάτι που μ’ αρέσει πολύ, αλλά το έχω πάρει απόφαση, πως έτσι είναι η ζωή. Και απλά πάω για ψώνια, να αντικαταστήσω το παλιό.

(Τα πράγματα έτσι κι αλλιώς χαλάνε από μόνα τους...
Θυμάμαι τον πατέρα μου, που έλεγε να τελειώσουμε το χθεσινό ψωμί
κι η μάνα μου του απαντούσε "Έτσι θα τρώμε πάντα μπαγιάτικο!")

Όταν κάτι είναι πολύτιμο; Τι είναι πολύτιμο δηλαδή; Ένα καλό περιδέραιο;
Αν μου αρέσει, θα το φοράω στο λαιμό, μέχρι να βαρεθώ να το βλέπω.

Και αν το χάσω απ’ το λαιμό; Κι αν δεν μπορώ να το αντικαταστήσω;
Τουλάχιστον το χάρηκα για λίγο. Αλλιώς δεν θα το είχα χαρεί ποτέ.

Σιγά μην το βάλω σε θυρίδα. Ποιο το νόημά του τότε;
Έτσι δεν είναι κόσμημα, είναι επένδυση. Και τις επενδύσεις τις έχω χεσμένες.

(Ή μάλλον, θα τις κάνω, αλλά σε ένα είδος, που μου είναι παντελώς αδιάφορο και δεν έχει άλλη χρήση: το χρήμα. Και μόνο αν μου περισσεύει... Δεν μ' αρέσει η μυρωδιά του, ούτε η γεύση του, ούτε θα έκανα μπάνιο μέσα στις λίρες μου σαν τον Σκρουτζ... Προτιμώ ένα αισθησιακό αφρόλουτρο με αιθέρια έλαια, κεριά, τζακούζι, σαμπάνια και... αααααχ!
Ή και το ...αααααχ! σκέτο... Use it before you lose it!)

Με κουράζουν οι άνθρωποι,
που αφήνουν τα πράγματα να χάνουν την αξία τους με τον καιρό και όχι με τη χρήση…