Εγκατάλειψη²

Με πετάς στα σκουπίδια
Έτσι, χωρίς λόγο
Χωρίς να έχω πουθενά
Ούτε μία σφραγίδα
Ημερομηνίας λήξης

Μόνο τα σημάδια,
Που άφησε πάνω μου ο χρόνος
Κι εσύ·
Και μία θλίψη στο βλέμμα
Που απλά λέει «Ξέρω»

Obsolete...

Illusions

Αχ, και νά ‘ξερες,
Πόσο θα ήθελα
Να ήταν όλα όσα λέμε
Αλήθεια…

Καταφύγι

a
Συλλεγμένο σε μεταλλικό μπουκαλάκι
Φυλούσες πάντα πάνω σου
Το αίμα ενός ακρωτηριασμένου στρατιώτη.
Λάφυρο παρελθόντος πολέμου…

Ο χρόνος το είχε αρωματίσει θηλυκότητα
Και ναρκωμένο πάθος
Μες στα μπουρδέλα των ψυχών
Και της παραμυθίας,
Που τριγυρνούσες στον καιρό της ειρήνης
Σχεδόν τρελός πια.

Και όλο έπινες μία γουλιά
Δηλητήριο και βάλσαμο από τα χαρακώματα
Μιας άλλης εποχής·
Τόσο ξένης και τόσο μακρινής,
Όσο κι εκείνος ο σακατεμένος στρατιώτης…
...

Αδρές γραμμές

Αυτή η αγάπη σέρνεται παράλυτη
Πάνω στα παγωμένα μάρμαρα
Της κρεβατοκάμαράς μας...

Δεν θα της δώσουμε νερό,
Δεν θα της δώσουμε τροφή·
Έτσι θα ξεψυχήσει λίγα μέτρα μακρύτερα,

Μπροστά απ’ την πόρτα του μπάνιου.

Θα σκοντάφτουμε πάνω στ’ απομεινάρι της
Όταν θα σηκωνόμαστε τις νύχτες
Μες στο σκοτάδι, για κάποια μας ανάγκη.

Κι η αντανάκλαση του φεγγαριού
Στον μεγάλο καθρέφτη
Θα φωτίζει αμυδρά
Τα σκληρά πρόσωπά μας…

Ζώα+

Έτσι λοιπόν…

«Τι είπα πάλι ο μεγάλος!»
«Με δυο λογάκια τη φέρνω βόλτα!»
«Της μιλάω και χύνει!»

Παίζουν οι καημενοχαμένοι με το μυαλό των γυναικών…
Και τη βρίσκουν…
Γυναικών, που δεν είναι μόνο για να πάρουν καμιά πίπα και «Άντε στο μπαμπά σου…»
Αυτές τις χαζεύουν σε πορνοφωτογραφίες.

Τραβάνε και καμιά μαλακία κατά τη διάρκεια του Αναστασιάδη.
Τις δικές τους γυναίκες τις γαμάνε κάθε που έχουν ωορρηξία, γιατί θέλουν κι άλλο παιδί.
«Τι ζόρι κι αυτό πάλι…»

Τους έχει μαλακώσει κιόλας με τα χρόνια… τη δουλειά… την ανεργία… το άγχος… την αγαμία… Δεν είναι για πολλά-πολλά…

Διάβασαν και 5 μαλακίες και τις ξεφουρνίζουν προς άγραν πελατισσών.
Και όλο και κάποια τσιμπάει.

Ωραία ζωή! Ωραία μαγκιά!

Βρε, δεν πάτε να γαμηθείτε παρακάτω, παλιομαλάκες;
Μεταξύ σας; Μια χαρά θα είναι!
Θα δοκιμάσετε και νέες εμπειρίες!

Ζώα!
...

Πάμε πάλι απ' την αρχή!

Θέλω να σκίσω τα τομάρια της ανίας!

Να δουλέψω ΕΓΩ τον εαυτό μου!

Όχι να με δουλεύουν οι καριόληδες του κόσμου!

Ούτε να με στοιχειώνουν οι καντέμηδες!


Θέλω να ξεπλυθώ απ' τη μιζέρια και την ενοχή!


Θέλω να βγάζω φράγκα και να τα κάνω καραμέλες!

Να γαμιέμαι και να το φχαριστιέμαι!

Ν’ ανοίξω τις κουρτίνες και να με στραβώσει ο ήλιος!

Θέλω να δημιουργήσω τα πάντα απ’ την αρχή!

...

Μάταιο

Σπονδή σε βωμό
Πέτρινο και κίβδηλο
Τα δάκρυά μου…
...

Άντρας

Ίσως,
αν τραβήξει κάποιος τα σκοινιά,
ο γωνιώδης άντρας να καταρρεύσει...


Σήμερα άνοιξα τα μάτια μου κι άρχισα τη βόλτα μου στα blog. Διαβάζω τα post με μία συνήθη σειρά. Στα τρία πρώτα κοντοστάθηκα. Με άγγιξαν για κάποιο λόγο βαθιά.

Ο Νίκος Δήμου μιλάει για το ασχολίαστο post του «Οι κυρίες του Blog» και για τη σιωπή που αποζήτησε και τώρα τον πληγώνει:

«Πρέπει τώρα να συνηθίσω να μην περιμένω».

Η 3 parties a day για ένα όνειρο, όπου οι γυναίκες βασανίζουν έναν άντρα και μετά τον αφήνουν στη σιωπή και το θάνατο:

«Ο τύπος λοιπόν, που είχε τώρα καταφέρει να λυθεί, συγκέντρωσε όλες του τις δυνάμεις, έγραψε στον καθρέφτη ένα πελώριο Χ και μια τελεία, και πέθανε».

Ο mariosp σωπαίνει.

Όλα μου φαίνονται συναφή…
...

Βελτιώσεις!

Τι έχεις, Γιάννη μου;
Τι είχα πάντα...
(Το βλέμμα δεν στο φτιάχνουν με τίποτα...)


Νομίζω, πως τα -εντός ορίων βέβαια- στραβά, κιτρινισμένα, σπασμένα δόντια είναι πιο όμορφα από τις θήκες. Δεν ξέρω, πώς το κάνουν οι «star», πάντως σ’ αυτούς που γνωρίζω προσωπικώς μαυρίζουν τα ούλα και το χαμόγελο θυμίζει μασέλα.

Μην αφήνετε τους οδοντίατρους να σας ψήνουν! Φράγκα πάνε να βγάλουν.
Και σου διαλύουν και τα δόντια από μέσα χωρίς λόγο και αιτία.

Το φυσικό χαμόγελο είναι εξάλλου το μόνο αισθησιακό χαμόγελο.
Τα άλλα είναι για να κάνεις διαφήμιση οδοντόκρεμας στον εαυτό σου, μπροστά απ’ τον καθρέφτη του μπάνιου σου και να αναρωτιέσαι: «Μα τι διάολο πήγε πάλι στραβά;»…

Έλα ντε...
...

Μύθοι

Κάποτε, μια γυναίκα, για να επαληθεύσει την αγάπη του καλού της, του ζήτησε να σκοτώσει τη μάνα του και να της φέρει την καρδιά της.
Εκείνος ήταν τόσο ερωτευμένος, που το έκανε.
Καθώς λοιπόν περπατούσε στο δάσος, σκόνταψε σε μία πέτρα και του έπεσε από τα χέρια η καρδιά της μάνας του. Και τότε η καρδιά μίλησε και του είπε:

«Αγόρι μου, πρόσεχε λίγο επιτέλους! Κι αυτήν την τσούλα να μην την πάρεις. Τα βλέπω όλα τώρα από ‘δω πάνω· θα σου βρω εγώ ένα καλό κορίτσι. Και, παιδί μου αγαπημένο, μην λυπάσαι, δεν με έχασες. Θα έρχομαι στον ύπνο σου τώρα να σε συμβουλεύω. Γιατί, εσύ από μόνος σου...»

Και τότε εκείνος έκλαψε πικρά. Στον ύπνο του ήταν τουλάχιστον ήσυχος μέχρι τότε...
...

Καταραμένες αδελφές ψυχές

Οι περισσότεροι δυαδικοί χοροί βασίζονται στα όμοια και αντιδιαμετρικά βήματα. Στο ταγκό, ας πούμε, κάνει ο ένας δυο βήματα μπρος, κάνει ο άλλος δύο πίσω. Προς τ’ αριστερά ο ένας, προς τα δεξιά ο άλλος. Βασίζονται ουσιαστικά στη διατήρηση μίας συγκεκριμένης και πολύ κοντινής απόστασης. Σαφώς παίζεται και το παιχνίδι της απομάκρυνσης και της προσέγγισης, όμως μονάχα στα λιγοστά κορυφώματα. Η απομάκρυνση πραγματοποιείται ως εισαγωγή της στιγμιαίας προσέγγισης. Και αντιστρόφως.

Στο βαλς πάλι κάνεις το ίδιο, όχι όμως με τόσο σαφή και προκαθορισμένα βήματα. Αφήνεσαι κι ακολουθείς -πάντα αντιδιαμετρικά- τις κινήσεις του άλλου. Το σύνηθες και παραδοσιακό είναι να οδηγεί ο άντρας. Μπορεί όμως και να εναλλάσσεται ο πρώτος ρόλος. Το ζευγάρι πρέπει να είναι βέβαια καλοκουρδισμένο ρολόι, για να μην χάνει τα βήματα, τουλάχιστον πάνω στην αλλαγή. Στη σπάνια περίπτωση της απόλυτης εναρμόνισης, ο χορός αυτός είναι πιο χαλαρός και στη διάρκεια πιο ευχάριστος από το παθιάρικο ταγκό. Βασίζεται όμως στη λογική της (εναλλασσόμενης) εξουσίας.

Σκεφτείτε τώρα έναν καθρέφτη, που να μην σε έδειχνε αντικατοπτρικά. Η εικόνα, η αντανάκλαση να ήταν συνεπής ως προς το χώρο· θα κινούμασταν προς τα δεξιά ή προς τ’ αριστερά, το ίδιο και η εικόνα. Θα κάναμε ουσιαστικά κίνηση απομάκρυνσης από τον εαυτό μας. Θα κάναμε πίσω, θα έκανε πίσω κι αυτή. Απομάκρυνση. Αυτο συμβαίνει βέβαια και στον πραγματικό καθρέφτη. Όπως και το άλλο: όταν κάνουμε προς τα μπροστά, κινδυνεύουμε να κουτουλήσουμε με τον εαυτό μας. Σύγκρουση. Οπότε απαιτείται πάντα μία ικανή απόσταση ασφαλείας από τον καθρέφτη.

Έτσι και στο χορό. Έτσι και στη ζωή. Όταν δύο άνθρωποι είναι αντιδιαμετρικά όμοιοι, δεν μπορούν να χορέψουν. Είναι υποχρεωμένοι να βρίσκονται σε συνεχή απόσταση. Ή; Ή να κάνουν αντίθετες κινήσεις από τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτό όμως απαιτεί τεράστια εγρήγορση και ευφυΐα. Έτσι λοιπόν προτιμούμε απλά παρτενέρ που κάνουν αντίθετες κινήσεις από εμάς. Και χορεύουμε ταγκό: το χορό του πάθους. Ή βαλς: το χορό της συντροφικότητας. Πάντα όμως μπρος ο ένας, πίσω ο άλλος.

Η απόλυτη προσέγγιση είναι δυνατή μόνο στην ακινησία. Αλλά οι άνθρωποι –ευτυχώς ή δυστυχώς- είμαστε φτιαγμένοι για να κινούμαστε… Για να χορεύουμε… στους ρυθμούς της ζωής… και της φύσης μας…

Αδιαφορία

Το ηφαίστειο
Της Αίτνας για τους Πέρσες
Ασημαντότης
...

Indian Summer

Ναι, καλέ μου…

Κάθε στροφή του χρόνου
Σού ‘κρυβε άλλη μια πτυχή
Απ’ τη βεντάλια, που ταλάντευες
Στο άλλοτε σίγουρο χέρι σου
Κι έκανες αέρα στα όνειρά σου.

Τώρα πια ασφυκτιάς
Μέσα στο πνιγηρό απομεσήμερο.
Ζωσμένος όλα σου τα όχι
Κι όλα εκείνα σου τα μουδιασμένα ναι
Κραδαίνεις την κλειστή βεντάλια σα μαχαίρι.

Και απειλείς τη ζωή με τη ζωή σου…

Darts

Πας να παίξεις βελάκια. Ωραία!! Ένας τεράστιος, κόκκινος στόχος στη μέση.
Σχεδόν καινούριος, ατρύπητος. Χιλιάδες βελάκια γύρω-γύρω πεταμένα.
«Μα τι γίνεται; Όλοι ηλίθιοι είναι;»
Σκύβεις να πιάσεις ένα.

«Νο, nο, nο… αυτό το βελάκι απαγορεύεται»
Sorry, δεν τό 'ξερα. Πας να πιάσεις ένα άλλο.
«Όχι, όχι... αυτό είναι ξένο»
Α, ποια είναι τα δικά μου;

Σου φέρνουν εκεί ένα μάτσο βελάκια, στ’ αραδιάζουν στα πόδια σου.
Καλά είναι. Φτάνουν. Πας να πιάσεις ένα μεγάλο:

«Πονηρούλη… Αυτό είναι πολύ καλό βελάκι, αλλά το ‘χουμε ποτίσει δηλητήριο. Όταν το αγγίζεις, αρρωσταίνεις»
Α, καλά, άστο… Αυτό;
«Αυτό κάνει γκελ στο στόχο, γυρνάει και τρυπάει εσένα»
Ωχ… Αυτό;

Περνάει ο καιρός στο μεταξύ με το μπούρου-μπούρου…

«Αυτό σου κολλάει στο χέρι και μετά δεν ξεκολλάει ούτε με πετρέλαιο»
Μάλιστα… Αυτό;
«Αυτό εκπέμπει κάποιες συχνότητες, που μαζεύει τις μέλισσες και σου την πέφτουν όλες μαζί»
Αμάν… Αυτό;
«Αυτό σου σκίζει το χέρι, αυτό σε τουμπανιάζει, αυτό σε ναρκώνει, αυτό σε…»

Μένεις τελικά μ’ ένα στραβωμένο, σπασμένο βελάκι και το πετάς σαν αυτιστικό στο στόχο ξανά και ξανά… και όλο και στραβώνει, όλο και ξεκατινιάζεται…

«Βρε, αϊ στο διάολο κι εσείς κι ο στόχος σας», αναφωνείς στο τέλος απελπισμένος κι αράζεις στο γρασίδι να παρακολουθήσεις κανέναν άλλον κακομοίρη να ταλαιπωρείται.

Κι όλοι οι νεόφερτοι από πίσω γιουχάρουν:
«Ρε, παππού! Χαζός είσαι; Τόσα βελάκια έχεις γύρω σου! Πιάσε εκείνο το μεγάλο!!»
...

Κουτσομπολιά

Κάτω στην Πελοπόννησο, που πήγα το Πάσχα, μείναμε σ’ ένα ξενοδοχείο. Τα βραδάκια, ο καλός μου κοιμόταν για λίγο κι εγώ την έβγαζα στo μπαράκι του lobby, χαζεύοντας τον κόσμο που μαζευόταν σιγά-σιγά για το δείπνο.

Η γενιά του Πολυτεχνείου
Οι περισσότεροι ήταν ζευγάρια γύρω στα 50 με μικρά παιδιά. Πρώτη διαπίστωση και όχι καινούρια, ήταν πως οι Έλληνες αργούν πολύ να γεννήσουν. Κατέβαιναν λοιπόν ντυμένοι μάλλον casual, αλλά ακριβά και κομψά και έπαιρναν ένα απεριτίφ στους καναπέδες.
Τα παιδιά ήταν σοβαρά και ήσυχα. Κάθονταν σα χαμένα δίπλα στους αμίλητους γονείς τους και έπιναν βαριεστημένα κάποια πορτοκαλάδα.
Οι κυρίες είχαν όλες ένα απίστευτα κουρασμένο ύφος:
«Τι κάνω τώρα στο κολοχώρι με το μαλάκα; Άντε να τελειώσουν οι μέρες…»
Και οι άντρες κατέβαιναν με τον αέρα του επιτυχημένου επιχειρηματία· βλοσυροί και έτοιμοι ανά πάσα στιγμή για τσαμπουκά. Τσαμπουκά όχι βέβαια χουλιγκανικού τύπου, τον άλλον τσαμπουκά, τον κυριλέ: «Ψάχνω κάτι να σας κάνω φασαρία, γιατί ξέρετε ποιος είμαι εγώ;»

Τα φτωχά παιδιά της επαρχίας
Τα παιδιά του ξενοδοχείου ήταν όμως καλά εκπαιδευμένα, δεν άφηναν περιθώρια, τους εξυπηρετούσαν όλους στην εντέλεια, ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχτιζαν τα μελλοντικά τους παλάτια. Ελπίζω όχι στην άμμο…

Generation X
Κάποια στιγμή ανέφερα το γεγονός της βλοσυρότητας σε μια φίλη:
«Μετά τα 45-50 γίνονται οι άντρες κακοί, στραβοί κι ανάποδοι ή μου φαίνεται;»
«Τι εννοείς οι άντρες;» μου απάντησε πολύ γρήγορα, «όλοι γινόμαστε έτσι. Τι περιμένεις δηλαδή να γίνεσαι γερνώντας; Καλός, γλυκός και ήπιος;»
Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η έτοιμη από πριν απάντησή της.
«Γιατί, ρε;» της λέω «Εσύ μεγαλώνοντας κακιώνεις;»
«Αν κακιώνω; Μια σκύλα όρθια γίνομαι. Τίποτα δεν γουστάρω, όλα μου φταίνε και φωνάζω συνέχεια σαν τρελή»!
Η φίλη μου δεν δίνει καθόλου αυτήν την εντύπωση, αλλά για να το λέει…
«Δεν κάνω τίποτα άλλο απ’ το να δουλεύω, να δουλεύω, να δουλεύω… Κι ο άλλος δεν σηκώνει κουβέντα. Με το που του μιλάς, αρχίζει και βρίζει».
Μάλιστα… Η δουλειά χαλάει τον άνθρωπο, σκέφτηκα από μέσα μου και ρούφηξα κι εγώ βαριεστημένα άλλη μια τζούρα απ’ το ποτό μου…

Η 30άρα Ευρωπαία
Στην Ελλάδα αυτές τις μέρες, ήταν και μια εξαδέλφη μου εκ Παρισίων, η οποία ουδέποτε έχει δουλέψει στη ζωή της. Είναι 34 ετών, αλλά νοιώθει και συμπεριφέρεται σαν 60· δεν έχει ασχολίες, δεν έχει φίλους και γνωστούς, δεν έχει γκόμενο… Το μόνο που έχει είναι τσιγγουνεμένα λεφτά και μια καραμπινάτη κατάθλιψη.
«Να πιάσεις μια δουλειά» τη συμβουλεύαμε όλοι. «Να ασχολείσαι με κάτι, να ξεχνιέσαι, να γνωρίσεις και κανέναν άνθρωπο…»
Αϊ στο διάολο, μαλακισμένο, σκεπτόμουν από μέσα μου… Τεμπελχανείο του κερατά, που μόνο να παραπονιέσαι ξέρεις…

Η 20χρονη μετανάστρια
Μαζί μας ήταν κι ένα 20χρονο κορίτσι από την Αλβανία, κόρη της παλιάς βοηθού της θείας μου, που είναι κοντά μας από παιδί και έχει γίνει πια σχεδόν μέλος της οικογένειάς μας. Σπουδάζει, δουλεύει, έχει χιλιάδες φίλες και φίλους, διασκεδάζει και είναι συνέχεια με το χαμόγελο στα χείλη. Τώρα μάλιστα ετοιμάζεται να μείνει μόνη της, για να έχει την ανεξαρτησία της.
Το αλβανικό αίμα, που κυλά στις φλέβες της, μου φαίνεται μια χαρά. Η ανηθικότητα που δημιούργησε το αλβανικό καθεστώς στους πολίτες του αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα κοινωνιολογικής έρευνας, το αλβανικό γονίδιο όμως όχι.
Ελπίζω να μην την τσακίσει κι αυτήν η δουλειά. Ελπίζω να μην την τσακίσει ο ρατσισμός, που μέχρι στιγμής τον αντιμετωπίζει με κατανόηση. Ελπίζω να μην την τσακίσει η ζωή. Ελπίζω μήπως να μην «ωριμάσει» ποτέ;

Ο ανιψιός
Α! Είναι κι ο ανιψιός μου, που μετά τους Ολυμπιακούς, το Euro, τη Eurovision και το Μουντομπάσκετ, ρωτάει στα 8 του: «Μπαμπά, πες μου… εμείς οι Έλληνες χάνουμε ποτέ;»
Αυτός ελπίζω να ωριμάσει…

Το πήδημα

Τομές… Στροφές… Καμπές…
Κάπου εκεί συναντάς τον εαυτό σου.
Ξανά ή απ’ την αρχή.
Κι όταν αυτές αργούν,
πρέπει να τις μηχανεύεσαι, να τις δημιουργείς.

Τα επιχειρηματικά χρονοδιαγράμματα
αλλάζουν ανά 5ετία.
Τα προσωπικά
τα προσδιορίζω στο 9μηνο.
Όσο περίπου κρατά μία φυσική εγκυμοσύνη.

Αν δεν γεννηθεί κάτι,
αρχίζεις ξανά το… πήδημα!!
Βασανιστικό, ηδονικό ή αγγαρεία…
Εκεί, στον αγώνα… Εργάτες…
Της εξέλιξης…

...

Όμορφη ζωή, αγγελικά πλασμένη…

Θέλουμε να είμαστε αποδεκτοί.
Όχι, ψέματα: θέλουμε να είμαστε αρεστοί.
Ακόμα και σ’ αυτούς που περιφρονούμε.

Όποιος εγκαταλείπει την προσπάθεια αυτή, εγκαταλείπεται.
Όποιος δείχνει τον πραγματικό του εαυτό, απομυθοποιείται.

Η «αλήθεια» είναι μια καραμέλα που όλοι την πιπιλάμε, σε κανέναν όμως δεν αρέσει η γεύση της πραγματικά. Κι όλοι σχεδόν την φτύνουμε πριν την καταπιούμε.


Μας αρέσει να ζούμε στο παραμύθι.
Μας αρέσει να φτιάχνουμε ψεύτικους ήρωες.
Μοιραίες γυναίκες και καλοσυνάτους πρίγκιπες.
Μας αρέσει να πιστεύουμε, πως ο Χριστός δεν είχε φυσικές ανάγκες.
Και πώς ο Γκάντι κι η Μαρία Τερέζα ήταν άγιοι.
Μα εξάλλου ακόμα ανακηρύσσουμε αγίους. Ο Παΐσιος δεν ήταν ο τελευταίος;
Και πάντα φτιάχνουμε αγιογραφίες ακόμα και για τους επιτυχημένους νταβατζήδες.
Όλοι είναι τόσο καλοί, τόσο ντόμπροι, τόσο φιλότιμοι και συμπονετικοί…

Αυτό που προφανώς δεν έχουμε καταλάβει, είναι πως για να εξελιχθεί ένας άνθρωπος πρέπει να ζει. Τα πάντα. Και να παλεύει και να λερώνεται. «Δια πυρός και σιδήρου» κατακτάς και τη σοφία και το χρήμα και την τέχνη και την δύναμη, ακόμα και την γαλήνη. Όχι δια της υποταγής στα καλά και στα όμορφα και στα καθιερωμένα.

Όμως, ξαφνικά όλοι παρουσιάζουν την πορεία αυτή εξευγενισμένη.
Όλοι πέρασαν μέσα απ’ τη φωτιά κοστουμαρισμένοι, καθαροί κι αλώβητοι.
Σαν τον Τζέιμς Μποντ και τη Λάρα Κροφτ, ένα πράγμα…

Λίγο φρέσκο γάλα!

Ωραία ήταν η αλλαγή! Ένοιωσα μετά από καιρό πάλι καλά. Κατ’ αρχήν στην υγεία μου και κατά συνέπεια στη διάθεσή μου. Πήρα λίγο καθαρό αέρα, βρε παιδί μου! Και είδα λίγη θάλασσα και ήλιο και φίλους και γνωστούς κι αγνώστους…

Άκουσα ιστορίες και ιστορίες μέσα σε 2-3 μερούλες!

Τα παιδιά της επαρχίας μοιάζουν τελικά ακόμη στους θειους μας, της δεκαετίας του ’50 και του ’60. Γεμάτα όνειρα και φιλοδοξίες, είναι έτοιμα να κάνουν τα πάντα για να τα επιτύχουν: να φύγουν στην Ταϋλάνδη, να δώσουν όλο τους το είναι σε εγχειρήματα δύσκολα κι αμφίβολα, να ξεκινήσουν τη ζωή τους απ’ το μηδέν. Εδώ στην Αθήνα είμαστε όλοι λίγο-πολύ φλώροι. Φοβόμαστε και τη σκιά μας· μην χάσουμε τα κεκτημένα. Αυτοί εκεί κάτω δεν έχουν και πολλά κεκτημένα και κοιτάζουν ν' αποκτήσουν και να κτίσουν. Μόνοι τους. Ωραίοι!

Έχω βαρεθεί την εγκατάλειψη των ονείρων, το βόλεμα σε λειψές θεσούλες, τη διαχείριση παλιών περιουσιών και το άρμεγμα οικογενειακών ή και ξένων αγελάδων. Πρέπει να κατεβάσουμε κι εμείς λίγο φρέσκο γάλα, επιτέλους!

Είμαι…

Στό ‘να χέρι το τσιγάρο, στ’ άλλο χέρι το… μπαλόνι!!

Σκάω με την καύτρα του τσιγάρου το μπαλόνι
Των ονείρων μου
Πονάω· δε γαμιέται, θα περάσει…

Πατάω το τσιγάρο στην άκρη του πεζοδρομίου
με τη μύτη της μπότας μου.

Πετάω το πακέτο, πετάω και τα σπίρτα.
Σκίζω κι εκείνη τη φωτογραφία. Μαζί…
Βασανιστικό· δε γαμιέται, θα περάσει…

Τα χέρια μου ελευθερώνονται
Τα χώνω στις τσέπες του παλτού μου,
Βιος πια μοναδικό μου και περιπλανιέμαι…

Άπραγος. Μόνος.
Αόρατος σε δρόμους γεμάτους ζώσες ψυχές.
Ήχοι κι εικόνες…

Είμαι ένα άδειο πουκάμισο, είμαι μια άλλη Ελένη.
Μα κανένας πόλεμος δεν θα γίνει πια για μένα.
Γιατί είμαι ήδη νεκρός…

Καλό Πάσχα σε όλους τους ζωντανούς!
...

Blogging: the real thing

Νοιώθω μια διάχυτη αμηχανία,
ένα «Και τώρα;»,
μια ζάλη κι ένα χασμουρητό…

Σαν το πάρτι να τελειώνει…


Δεν είναι βέβαια έτσι. Η ζωή συνεχίζεται παντού και πάντα με άλλα πρόσωπα. Η ιστορία κάνει κύκλους. Ολόκληρες γενιές ανθρώπων αφήνουν το όνομά τους σε εποχές και στυλ. Κι όλα μαζί αποτελούν το υλικό της συνέχειας…

Κάπως έτσι νοιώθω αυτήν τη στιγμή και για το blogging. Πολλοί κλείνουν αυτόν τον καιρό έναν ή δύο χρόνους «λειτουργίας». Όλοι σχεδόν δείχνουν κουρασμένοι. Σαν αυτό το τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να σηματοδότησε μια ολόκληρη «ιστορική» περίοδο.

Η αρχή του blogging πεθαίνει, ζήτω το μαζικό blogging! The real thing!

Μια φίλη μου έψαχνε προχθές κάτι κι έπεσε πάνω μου τυχαία. Χαμογέλασα αμυδρά.
Ήταν για την Έλλη Λαμπέτη… ο Χαρδαβέλας με έδωσε…

Ο Νίκος Δήμου που για μένα και για πάρα πολλούς άλλους αποτέλεσε το έναυσμα, πήγε κι αυτός να ξεκουραστεί. «Όπου λαλούν πολλά κοκόρια…» Πήγε εκεί όπου οι ήχοι είναι μονότονοι, γίνονται σχεδόν ένα με το μυαλό σου και μπορείς επιτέλους να αφουγκραστείς τον εαυτό σου. Ο λογοτέχνης τώρα θα γράψει -είμαι σίγουρη: θα πει στον κόσμο μια όμορφη ιστορία για τα τρελαμένα κοκόρια στο Blogοχωριό…

Τι με χαλάει εμένα; Ο πρώτος έρωτας, που τρεμοσβήνει. Η απομυθοποίηση.
Οι μάσκες της ποιητικότητας, που σιγά-σιγά πέφτουν… κι αρχίζουμε να πασαλειβόμαστε μάσκες ομορφιάς… Όπως πάντα…

Booze Νο2 (HaikuAnalysis)

Σφηνάκια πολλά
Ήπια εγώ τα μισά
Μεθύσι τρελό

Τα πάντα γνωστά:
Άντρες να ψάχνουν κάποια
Ωραία μορφή

Και οι γυναίκες
Γλυκές, επιθετικές
Μεγάλα στήθη…

Γνώρισα κόσμο
Κι ένα αγόρι γεμάτο
Ευαισθησία

Κι ένα κορίτσι
Φιλήδονο και σέξι
Για κάθε γούστο

Μα…

Πιο πολύ θέλω
Να μιλώ στους ανθρώπους
Από μακριά

...

Κτήνος ή Θεός;

...
«Δύναμη χωρίς ενοχή,
Αγάπη χωρίς αμφιβολία…»

(ατάκα, που άκουσα χθες στο Wolf)

Ας προσθέσουμε και την «αριστοτέλεια» ικανότητα
της απόλυτης μοναχικότητας…
...