Κουτσομπολιά

Κάτω στην Πελοπόννησο, που πήγα το Πάσχα, μείναμε σ’ ένα ξενοδοχείο. Τα βραδάκια, ο καλός μου κοιμόταν για λίγο κι εγώ την έβγαζα στo μπαράκι του lobby, χαζεύοντας τον κόσμο που μαζευόταν σιγά-σιγά για το δείπνο.

Η γενιά του Πολυτεχνείου
Οι περισσότεροι ήταν ζευγάρια γύρω στα 50 με μικρά παιδιά. Πρώτη διαπίστωση και όχι καινούρια, ήταν πως οι Έλληνες αργούν πολύ να γεννήσουν. Κατέβαιναν λοιπόν ντυμένοι μάλλον casual, αλλά ακριβά και κομψά και έπαιρναν ένα απεριτίφ στους καναπέδες.
Τα παιδιά ήταν σοβαρά και ήσυχα. Κάθονταν σα χαμένα δίπλα στους αμίλητους γονείς τους και έπιναν βαριεστημένα κάποια πορτοκαλάδα.
Οι κυρίες είχαν όλες ένα απίστευτα κουρασμένο ύφος:
«Τι κάνω τώρα στο κολοχώρι με το μαλάκα; Άντε να τελειώσουν οι μέρες…»
Και οι άντρες κατέβαιναν με τον αέρα του επιτυχημένου επιχειρηματία· βλοσυροί και έτοιμοι ανά πάσα στιγμή για τσαμπουκά. Τσαμπουκά όχι βέβαια χουλιγκανικού τύπου, τον άλλον τσαμπουκά, τον κυριλέ: «Ψάχνω κάτι να σας κάνω φασαρία, γιατί ξέρετε ποιος είμαι εγώ;»

Τα φτωχά παιδιά της επαρχίας
Τα παιδιά του ξενοδοχείου ήταν όμως καλά εκπαιδευμένα, δεν άφηναν περιθώρια, τους εξυπηρετούσαν όλους στην εντέλεια, ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχτιζαν τα μελλοντικά τους παλάτια. Ελπίζω όχι στην άμμο…

Generation X
Κάποια στιγμή ανέφερα το γεγονός της βλοσυρότητας σε μια φίλη:
«Μετά τα 45-50 γίνονται οι άντρες κακοί, στραβοί κι ανάποδοι ή μου φαίνεται;»
«Τι εννοείς οι άντρες;» μου απάντησε πολύ γρήγορα, «όλοι γινόμαστε έτσι. Τι περιμένεις δηλαδή να γίνεσαι γερνώντας; Καλός, γλυκός και ήπιος;»
Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η έτοιμη από πριν απάντησή της.
«Γιατί, ρε;» της λέω «Εσύ μεγαλώνοντας κακιώνεις;»
«Αν κακιώνω; Μια σκύλα όρθια γίνομαι. Τίποτα δεν γουστάρω, όλα μου φταίνε και φωνάζω συνέχεια σαν τρελή»!
Η φίλη μου δεν δίνει καθόλου αυτήν την εντύπωση, αλλά για να το λέει…
«Δεν κάνω τίποτα άλλο απ’ το να δουλεύω, να δουλεύω, να δουλεύω… Κι ο άλλος δεν σηκώνει κουβέντα. Με το που του μιλάς, αρχίζει και βρίζει».
Μάλιστα… Η δουλειά χαλάει τον άνθρωπο, σκέφτηκα από μέσα μου και ρούφηξα κι εγώ βαριεστημένα άλλη μια τζούρα απ’ το ποτό μου…

Η 30άρα Ευρωπαία
Στην Ελλάδα αυτές τις μέρες, ήταν και μια εξαδέλφη μου εκ Παρισίων, η οποία ουδέποτε έχει δουλέψει στη ζωή της. Είναι 34 ετών, αλλά νοιώθει και συμπεριφέρεται σαν 60· δεν έχει ασχολίες, δεν έχει φίλους και γνωστούς, δεν έχει γκόμενο… Το μόνο που έχει είναι τσιγγουνεμένα λεφτά και μια καραμπινάτη κατάθλιψη.
«Να πιάσεις μια δουλειά» τη συμβουλεύαμε όλοι. «Να ασχολείσαι με κάτι, να ξεχνιέσαι, να γνωρίσεις και κανέναν άνθρωπο…»
Αϊ στο διάολο, μαλακισμένο, σκεπτόμουν από μέσα μου… Τεμπελχανείο του κερατά, που μόνο να παραπονιέσαι ξέρεις…

Η 20χρονη μετανάστρια
Μαζί μας ήταν κι ένα 20χρονο κορίτσι από την Αλβανία, κόρη της παλιάς βοηθού της θείας μου, που είναι κοντά μας από παιδί και έχει γίνει πια σχεδόν μέλος της οικογένειάς μας. Σπουδάζει, δουλεύει, έχει χιλιάδες φίλες και φίλους, διασκεδάζει και είναι συνέχεια με το χαμόγελο στα χείλη. Τώρα μάλιστα ετοιμάζεται να μείνει μόνη της, για να έχει την ανεξαρτησία της.
Το αλβανικό αίμα, που κυλά στις φλέβες της, μου φαίνεται μια χαρά. Η ανηθικότητα που δημιούργησε το αλβανικό καθεστώς στους πολίτες του αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα κοινωνιολογικής έρευνας, το αλβανικό γονίδιο όμως όχι.
Ελπίζω να μην την τσακίσει κι αυτήν η δουλειά. Ελπίζω να μην την τσακίσει ο ρατσισμός, που μέχρι στιγμής τον αντιμετωπίζει με κατανόηση. Ελπίζω να μην την τσακίσει η ζωή. Ελπίζω μήπως να μην «ωριμάσει» ποτέ;

Ο ανιψιός
Α! Είναι κι ο ανιψιός μου, που μετά τους Ολυμπιακούς, το Euro, τη Eurovision και το Μουντομπάσκετ, ρωτάει στα 8 του: «Μπαμπά, πες μου… εμείς οι Έλληνες χάνουμε ποτέ;»
Αυτός ελπίζω να ωριμάσει…