Blogging: the real thing
Νοιώθω μια διάχυτη αμηχανία,
ένα «Και τώρα;»,
μια ζάλη κι ένα χασμουρητό…
Σαν το πάρτι να τελειώνει…
Δεν είναι βέβαια έτσι. Η ζωή συνεχίζεται παντού και πάντα με άλλα πρόσωπα. Η ιστορία κάνει κύκλους. Ολόκληρες γενιές ανθρώπων αφήνουν το όνομά τους σε εποχές και στυλ. Κι όλα μαζί αποτελούν το υλικό της συνέχειας…
Κάπως έτσι νοιώθω αυτήν τη στιγμή και για το blogging. Πολλοί κλείνουν αυτόν τον καιρό έναν ή δύο χρόνους «λειτουργίας». Όλοι σχεδόν δείχνουν κουρασμένοι. Σαν αυτό το τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να σηματοδότησε μια ολόκληρη «ιστορική» περίοδο.
Η αρχή του blogging πεθαίνει, ζήτω το μαζικό blogging! The real thing!
Μια φίλη μου έψαχνε προχθές κάτι κι έπεσε πάνω μου τυχαία. Χαμογέλασα αμυδρά.
Ήταν για την Έλλη Λαμπέτη… ο Χαρδαβέλας με έδωσε…
Ο Νίκος Δήμου που για μένα και για πάρα πολλούς άλλους αποτέλεσε το έναυσμα, πήγε κι αυτός να ξεκουραστεί. «Όπου λαλούν πολλά κοκόρια…» Πήγε εκεί όπου οι ήχοι είναι μονότονοι, γίνονται σχεδόν ένα με το μυαλό σου και μπορείς επιτέλους να αφουγκραστείς τον εαυτό σου. Ο λογοτέχνης τώρα θα γράψει -είμαι σίγουρη: θα πει στον κόσμο μια όμορφη ιστορία για τα τρελαμένα κοκόρια στο Blogοχωριό…
Τι με χαλάει εμένα; Ο πρώτος έρωτας, που τρεμοσβήνει. Η απομυθοποίηση.
Οι μάσκες της ποιητικότητας, που σιγά-σιγά πέφτουν… κι αρχίζουμε να πασαλειβόμαστε μάσκες ομορφιάς… Όπως πάντα…
Θα σου πω ενα μεγαλο μυστικο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα Blogs ειναι σαν τα ναρκωτικα.
Αν αρχισεις να γραφεις συστηματικα,δυσκολα ξεκολας.
Ακομη και αν ξεκοψεις για καποια χρονικη περιοδο...θα επανελθεις εδω μεσα...
Παμε για 2 χρονια και η "καυλα" δεν εχει σταματησει ακομη!
Για να δούμε τι θα δούμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήμοδα ειναι και περναει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως το παρατηρώ και εγώ αυτο synoyla.Μια κούραση, μια επανάληψη αλλά όταν γράφει κάποιος και πολύ καιρο με πολλά post ίσως να είναι λογικό.Νομίζω οτι εκει χρειάζεται μια παύση.Εσύ νιώθεις κουρασμένη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτο που έγραψες για τη μάσκα ομορφιάς πολύ εύστοχο και λυπηρο...παραλίγο να σταματήσω και εγώ.
Εγώ φαντάσου γράφω λιγότερο από χρόνο και το παθαίνω αυτό. Αλλά είναι κάποιες μέρες που κάτι με πιάνει.. και τότε απλά πρέπει να γράψω
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρεπιπτόντως και εγώ στο Διαδίκτυο έψαχνα για την Έλλη Λαμπέτη και έπεσα πάνω σου!!
Ενηλικίωση, προχωράμε μπροστά.Πλησιάζουμε όλο και περισσότερο στην Ανοιχτή κοινωνία.
ΑπάντησηΔιαγραφήπρέζα tv, πρέζα, πρέζα τα blogs...
ΑπάντησηΔιαγραφήan-lu, για να δούμε...
onomatodosia, μόλις τώρα αρχίζει να γίνεται μόδα.
pixie, ναι, το έχω πάρει χαμπάρι, πως κάτι σε έχει πειράξει. Αν νοιώθω κουρασμένη; Νοιώθω... αλλά όχι μόνο απ' τα blogs...
sunshine, νά 'ν' καλά ο Χαρδαβέλας και ο Alpha!!
stavros p, ναι... προχωράμε... αλλά πάντα κάπου σε πονάει η ενηλικίωση...
Δεν είναι υποχρεωτικό να συνεχίσουμε αν κουραστήκαμε κάποιοι από μας.Κι εγώ,ανάμεσα σ αυτούς είμαι,αλλά όπως είπες κι εσύ,και γι άλλους λόγους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει και η περίοδος της "αγρανάπαυσης",πριν αποφασίσουμε αν θα αφήσουμε οριστικά πίσω μας την ασχολία με το χωράφι.
Η ενηλικίωση πάντα πονάει,ναι...
η ανάγκη έκφρασης & επικοινωνίας δεν πολυαλλοιώνεται. αν το blogging κάποτε κλείσει τον κύκλο του τότε θα αφήσει τον χώρο σε κάποια μετεξέλιξη του είδους.. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήέχει ακόμη όμως καιρό για αυτό :) είναι πολλά τα διαμάντια στο χώρο :)
gitsaki, προσωπικώς συνεχίζω και κουρασμένη!!
ΑπάντησηΔιαγραφήmary, πολλά διαμάντια... indeed!