Όμορφη ζωή, αγγελικά πλασμένη…

Θέλουμε να είμαστε αποδεκτοί.
Όχι, ψέματα: θέλουμε να είμαστε αρεστοί.
Ακόμα και σ’ αυτούς που περιφρονούμε.

Όποιος εγκαταλείπει την προσπάθεια αυτή, εγκαταλείπεται.
Όποιος δείχνει τον πραγματικό του εαυτό, απομυθοποιείται.

Η «αλήθεια» είναι μια καραμέλα που όλοι την πιπιλάμε, σε κανέναν όμως δεν αρέσει η γεύση της πραγματικά. Κι όλοι σχεδόν την φτύνουμε πριν την καταπιούμε.


Μας αρέσει να ζούμε στο παραμύθι.
Μας αρέσει να φτιάχνουμε ψεύτικους ήρωες.
Μοιραίες γυναίκες και καλοσυνάτους πρίγκιπες.
Μας αρέσει να πιστεύουμε, πως ο Χριστός δεν είχε φυσικές ανάγκες.
Και πώς ο Γκάντι κι η Μαρία Τερέζα ήταν άγιοι.
Μα εξάλλου ακόμα ανακηρύσσουμε αγίους. Ο Παΐσιος δεν ήταν ο τελευταίος;
Και πάντα φτιάχνουμε αγιογραφίες ακόμα και για τους επιτυχημένους νταβατζήδες.
Όλοι είναι τόσο καλοί, τόσο ντόμπροι, τόσο φιλότιμοι και συμπονετικοί…

Αυτό που προφανώς δεν έχουμε καταλάβει, είναι πως για να εξελιχθεί ένας άνθρωπος πρέπει να ζει. Τα πάντα. Και να παλεύει και να λερώνεται. «Δια πυρός και σιδήρου» κατακτάς και τη σοφία και το χρήμα και την τέχνη και την δύναμη, ακόμα και την γαλήνη. Όχι δια της υποταγής στα καλά και στα όμορφα και στα καθιερωμένα.

Όμως, ξαφνικά όλοι παρουσιάζουν την πορεία αυτή εξευγενισμένη.
Όλοι πέρασαν μέσα απ’ τη φωτιά κοστουμαρισμένοι, καθαροί κι αλώβητοι.
Σαν τον Τζέιμς Μποντ και τη Λάρα Κροφτ, ένα πράγμα…