Indian Summer
Ναι, καλέ μου…Κάθε στροφή του χρόνου
Σού ‘κρυβε άλλη μια πτυχή
Απ’ τη βεντάλια, που ταλάντευες
Στο άλλοτε σίγουρο χέρι σου
Κι έκανες αέρα στα όνειρά σου.
Τώρα πια ασφυκτιάς
Μέσα στο πνιγηρό απομεσήμερο.
Ζωσμένος όλα σου τα όχι
Κι όλα εκείνα σου τα μουδιασμένα ναι
Κραδαίνεις την κλειστή βεντάλια σα μαχαίρι.
Και απειλείς τη ζωή με τη ζωή σου…
!! Εικόνα, ήχος και αίσθηση μεσημεριού αλλά σε κρίση, όχι ψυχική ραστώνη! Θαυμάσιο το ποστ σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή προσπάθεια άρθρωσης ποιητικού λόγου-συνέχισε synas να μας πετάς...βελάκια βουτηγμένα στις βαφές του ήλιου!
ΑπάντησηΔιαγραφήκι εσύ στο δικό μου!μπλιπ-μπλιπ!
ΑπάντησηΔιαγραφήκα-τα-πλ-κτι-κο αυτό που έγραψες....
Πραγματική ολοκληρωμένη εμπερία το ποστ. Ποιητική, οπτική, ακουστική. Aδύνατο να την αφήσει κανείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο synas. Να'σαι καλά να γράφεις τέτοια όμορφα ποστς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει την ατμόσφαιρα του θάνατου στη Βενετία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ μου άρεσε. Πάρα πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ όλους πολύ για τα καλά σας λόγια. Όλοι τα έχουμε ανάγκη πότε-πότε, έτσι δεν είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι. Δεν νομίζω ότι προσπάθεί κανείς να στα πει. Βγαίνουν αυθόρμητα. Χρόνια πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήmaxim, νά 'σαι καλά... Χρόνια πολλά και σ' εσένα, αν και πάμε τώρα για Πρωτομαγιά!
ΑπάντησηΔιαγραφή