Passing Shadows

Η maro-k έγραψε ένα τόσο διορατικό άτιτλο post...
Είναι για κάποιους ανθρώπους...

Όχι, ψέμματα...
Δεν είναι άνθρωποι... είναι ίσκιοι...


(Μια μικρή παρένθεση μέσα στις διακοπές μου...)


(Μια μικρή παρένθεση γενικώς...)

...

Το blog πάει πρόωρες διακοπές.
Σας φιλώ όλους γλυκά.

Α.

...

Συμπόνια

Φίλε, πονάω.
Έλα να γελάσουμε!
Κλαίω και μόνος…
...

Άνθιση

Κάθε άνοιξη
ανοιχτό σα λουλούδι
το λάγνο κορμί

Τσιμουδιά!

Φαίνεται, πως πολλοί πιστεύουν, πως τα πράγματα αποκτούν υπόσταση, μονάχα όταν τα πεις. Αν τα κρατήσεις μέσα σου, αν δεν τα δει κανείς, είναι σα να μην υπάρχουν.

Ακόμα κι οι θρησκευόμενοι αμφιβάλλω, αν νοιώθουν ενοχές για όσα έχουν στο μυαλό τους. Μέχρι και στο Θεό τους πρέπει να τα πουν για να τα μάθει. Και στις προσευχές τους, φαντάζομαι, θα του λένε, τι καλοί που ήταν πάλι σήμερα (Άντε, θα λένε κι ότι δεν νήστεψαν, όπως ακριβώς έπρεπε, για να γίνουν πιστευτοί).

Ανάθεμα σ’ όποιον προδίδει τα μέσα του. Φωτιά θα πέσει να τον κάψει από θεούς κι από ανθρώπους. Μην παραδέχεσαι ποτέ τίποτα κι αν τυχόν σε πιέσουν, κάνε εκείνο το τηλεφώνημα στο δικηγόρο. Αλλά τσιμουδιά. Έχεις κάθε δικαίωμα εξάλλου να παραμείνεις σιωπηλός, γιατί όλα όσα πεις μπορούν και θα χρησιμοποιηθούν εναντίον σου. Δεν έχετε μάθει ακόμα το αμερικάνικο τροπάρι;

Ναι, αμαρτία εξομολογημένη, διπλή αμαρτία και άκρως καταδικαστέα. Μπορείτε να έχετε στο μυαλό σας τέρατα και σημεία, όμως ποτέ μην τα λέτε! Γιατί η μεγαλύτερη απ’ όλες τις αμαρτίες είναι η ειλικρίνεια. Ακόμα δεν τό ‘χετε χωνέψει;

Είμαστε fractals;

Στα όνειρα βλέπουμε σύμβολα. Τον κόσμο κωδικοποιημένο.
Όλα έχουν εξηγηθεί. Τάχα. Κι όλα είναι προσωπικά, ατομικά.
Όμως εγώ καμιά φορά διαβάζω. Και βρίσκω τις εικόνες μου δοσμένες από άλλους.
Τις βρίσκω σε μύθους προαιώνιους, τις βρίσκω σε ποιήματα, σε ζωγραφιές, ή ακόμα και σε επιστημονικές αλήθειες, που ποτέ δεν είχα ξανακούσει ως την ώρα του ονείρου.
Την αίσθηση αυτή την είχα από μικρή. Με τα χρόνια δυναμώνει.
Δεν ξέρουμε μονάχα όσα έχουμε μάθει. Ξέρουμε κι άλλα.
Ίσως να έχουμε όλην την γνώση του σύμπαντος γραμμένη στα κύτταρά μας.
Ίσως να είμαστε ένα μικρό, ολοκληρωμένο σύμπαν ο κάθε ένας από ‘μάς.
Και δεν το λέω ποιητικά. Το λέω κυριολεκτικά.
Εξάλλου σε ηλικία, που η υποψία τούτη είχε πια μέσα μου εδραιωθεί, διάβασα και για τα fractals. Τώρα πια είμαι σχεδόν πεπεισμένη γι’ αυτήν τη θεωρία και θέλω να τη μοιραστώ…
Και να τη συζητήσω…


Υ.Γ. Για όποιον τυχόν δεν έχει ξανακούσει για τα fractals, αντιγράφω την πρώτη παράγραφο από τη Wikipedia:

Με τον διεθνή όρο φράκταλ (fractal, ελλ. μορφοκλασματικό σύνολο) στα Μαθηματικά, τη Φυσική αλλά και σε πολλές επιστήμες ονομάζεται ένα γεωμετρικό σχήμα που επαναλαμβάνεται αυτούσιο σε άπειρο βαθμό μεγέθυνσης, κι έτσι συχνά αναφέρεται σαν "απείρως περίπλοκο". Το φράκταλ παρουσιάζεται ως "μαγική εικόνα" που όσες φορές και να μεγεθυνθεί οποιοδήποτε τμήμα του θα συνεχίζει να παρουσιάζει ένα εξίσου περίπλοκο σχέδιο με μερική ή ολική επανάληψη του αρχικού.

Υ.Γ. 2
Τρεις φίλοι εμπνεύστηκαν από τα fractals, ο καθένας με τον τρόπο του.
Δεν είναι υπέροχο;
le-codex-de-constantin-xenakis (dawkinson)
Τα παράθυρα (doratsirka)
Θεωρία του χάους (zero)

Ο λαβύρινθος

Τι πιστεύετε πως θα κάνατε, αν ήσασταν ένα ποντίκι πεινασμένο και παγιδευμένο μέσα σ’ έναν λαβύρινθο, όπου:
1. η πόρτα δεν θα είχατε ιδέα πού και πόσο μακριά βρίσκεται, κι ενώ
2. μπροστά στη μύτη σας ήταν ένα κεφάλι τυρί κλειδωμένο μέσα σ’ ένα κλουβί;

Θα φεύγατε πεινασμένοι για να ψάξετε την έξοδο ή
θα προσπαθούσατε να ανοίξετε το κλουβί, ώστε να ικανοποιήσετε την πείνα σας;
...

Μόνο στα όνειρα…

Πόσοι ήταν τελικά αυτοί που αγαπούσε; Της φάνταζαν πολλοί. Από μικρή έβαζε τον εαυτό της σ’ εκείνο το παιχνιδάκι του μυαλού, που ρώταγε «Αν πνίγονταν εκείνος κι εκείνος ταυτόχρονα και μπορούσες να σώσεις μόνο τον έναν, ποιον θα διάλεγες;» Σχεδόν έβαζε τα κλάματα απ’ την υποχρεωτικότητα της επιλογής.

Όπως έβαζε και τα κλάματα, όποτε με το ζόρι έβαζε τον εαυτό της να σκεφτεί το χαμό κάποιου αγαπημένου προσώπου. Έκανε κάτι σαν πρόβες, να συνηθίζει. Όμως ποτέ δεν συνήθισε. Ακόμα ο επερχόμενος θάνατος τής φέρνει σχεδόν αυτόματα δάκρυα στα μάτια…

Πόσοι ήταν λοιπόν αυτοί που αγαπούσε; Και πόσο αγαπούσε τον καθένα; Υπήρχε κάποια κλίμακα μέτρησης; Ή μήπως υπήρχαν είδη αγάπης; Αυτόν τον αγαπώ έτσι, αυτόν τον αγαπώ αλλιώς; Και πάνω απ' όλα σκεπτόταν, μήπως ίσχυε αυτό, που έλεγε εκείνο το παλιό τραγούδι «Η καρδιά σου είναι καφενείο». Είναι η καρδιά άραγε θρόνος για έναν; Ή έστω για δύο, το βασιλιά και τη βασίλισσα, άντε και τους γόνους τους τριγύρω;

Ναι, μάλλον η δικιά της καρδιά ήταν καφενείο. Συνωστίζονταν αυτοί που αγαπούσε. Και ναι, βέβαια κάποιοι κάθονταν πιο αναπαυτικά, μερικοί ήταν όρθιοι και κάποιοι κοντά στην πόρτα. Αυτοί οι τελευταίοι μόλις είχαν μπει. Γιατί αυτό το καφενείο ήταν στοιχειωμένο: κανείς δεν ξανάβγαινε από ‘κεί μέσα.

Κι όσοι με τα χρόνια είχαν χαθεί απ’ τη ζωή της, κι αυτοί ακόμα τριγυρνούσαν σαν αερικά ανάμεσα στους άλλους θαμώνες και έπιναν το καφεδάκι τους σε μια γωνία, περιμένοντας να έρθει κάποιο όνειρο ή κάποια θύμησή της να τους τραβήξει στο κέντρο για χορό.

Πόσο λάτρευε να βλέπει τους ανθρώπους της να σηκώνονται και να χορεύουν μεταξύ τους… Και να κοιτούν ο ένας τον άλλον στα μάτια με τρυφερότητα… Πόσο θα ήθελε να τους έχει όλους μαζί σε ένα μεγάαααλο σπίτι -έτσι το φανταζόταν από παιδί-, να ξυπνούν όλοι μαζί το πρωί και να ψήνουν με τις πυτζάμες τους ψωμάκια στο φούρνο…

Όμως όχι… Το καφενείο είχε γεμίσει γωνιές και γιόρταζε μονάχα, όταν η ίδια ήτανε μόνη και ξαπλωμένη από ώρα στην αγκαλιά του Μορφέα… Σαν ξημέρωνε, καμιά φορά άνοιγε τα μάτια της και έβλεπε να χουζουρεύει δίπλα της ένας απ’ αυτούς. Τελικά έναν τουλάχιστον τον είχε σίγουρα σώσει… ακόμα… Τον αγκάλιαζε λοιπόν και ξαναγλιστρούσε στο όνειρο με ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη…

Άντε γεια, Έρωτα!...

Ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι και, όπως κάθε παιχνίδι, έχει παίκτες, κανόνες και τεχνική. Την τεχνική αυτή μπορείς να τη μάθεις εύκολα και γρήγορα.
Εφαρμόζοντας τις χρήσιμες μεθόδους και οδηγίες, που λεπτομερώς δίνονται εδώ, θα ξεπεράσεις το φόβο της απόρριψης και θα μάθεις γρήγορα πώς να έλκεις ερωτικά όμορφες, σέξι ή επώνυμες γυναίκες.
Οποιοσδήποτε άντρας μπορεί να το καταφέρει ανεξαρτήτως εμφάνισης, ηλικίας και οικονομικής κατάστασης, αφού αλλάξει πρώτα τα περιοριστικά του πιστεύω.
Θα μάθεις επίσης να περνάς τα τεστ και την έμφυτη άμυνα μιας όμορφης γυναίκας, καθώς και πώς να αναπτύσσεις την επικοινωνία σου με μια όμορφη και ποθητή γυναίκα, πώς να διεγείρεις τα συναισθήματά της και να λιώνει σαν παγάκι στην παλάμη σου.
Επίσης δίνονται χρήσιμες οδηγίες για να βελτιώσεις την εμφάνισή σου, τη στάση του σώματός σου, πώς να αξιοποιήσεις τα ταλέντα σου αποτελεσματικά και πώς να ξεκόψεις από το ρόλο του καλού παιδιού και να βγεις από το κλαμπ των κερασάκηδων, των καληνυχτάκηδων και των γκομενοφυλάκων.
Πρόβαλε τον εαυτό σου με θάρρος και διεκδίκησε περισσότερη χαρά, σεξ και πάθος στη ζωή σου με όμορφες γυναίκες. Χτίσε το προφίλ του ακαταμάχητου άντρα, του άντρα λύκου-κυνηγού, που δε γίνεται εργαλείο στα χέρια καμιάς γυναίκας.


Κυκλοφόρησε προσφάτως εν Ελλάδι το εγχειρίδιο του καλού Εραστή.
Ή μήπως του καλού Μαλάκα (πώς λέμε: Καλός μαλάκας είσαι κι εσύ;)

Οι πιο πολλοί παλεύουμε ν’ ανοίξουμε ξένες πόρτες με τα δικά μας κλειδιά
(αυτό το άκουσα προσφάτως και μ’ άρεσε).

Αντί λοιπόν να ψάξουμε να βρούμε το κλειδί της ξένης πόρτας
-που στο κάτω-κάτω, αυτή δεν είναι όλη η μαγεία;
Η αναζήτηση και το ταξίδι στον κρυφό κόσμο του Άλλου;-
αντί αυτού λοιπόν ψάχνουμε για πασπαρτού.

Να τελειώνουμε και μ’ αυτό το θέμα. Τσάκα-τσάκα.
Τούτ’ έστιν ο Καραγκιόζης-Εραστής κι ο Έρωτας στ’ αζήτητα…

Άντε γεια!

(Του κάνω και διαφήμιση του γελοίου…
Η βασική μέθοδος είναι η κλασική:
ζεστό-κρύο, φιλί-σφαλιάρα, αποδοχή-απόρριψη στο καπάκι)
...

Αντιστροφές

Άλλη μια
αξεπέραστη φωτογραφία
από τον g help me










Πόσα ψέματα πρέπει ν’ ακούσεις για να μάθεις να ξεχωρίζεις την αλήθεια;
Πόσες αρνήσεις για να στέρξεις την αποδοχή;

Πόσο φως πρέπει να πέσει στους τοίχους σου για να διακρίνεις τη σκιά σου;
Και πόσα σώματα να λειώσουν πάνω σου για να σ’ αγγίξει μια ψυχή;

Ως πότε θα έλκεσαι απ’ τα αντίθετα των επιθυμιών σου;

(Αφιερωμένο στα νιάτα μου...)
...

Νομίζω, πως…

Έχω γεννηθεί Σεπτέμβρη του ‘67. Ο άνθρωπος πάτησε το φεγγάρι τον Ιούλιο του ’69, όταν ήμουν σκάρτα δύο. Το νηπιακό μυαλό μου τράβηξε τότε μια φωτογραφία της στιγμής. Λέω εγώ. Κανείς δεν με πιστεύει. Όλοι λένε, πως συνέθεσα την εικόνα από μετέπειτα διηγήσεις. Υπάρχει ένας σχεδόν αντικειμενικός λόγος να μην με πιστεύουν: ήμουν απελπιστικά μικρή.

Συγχυζόμαστε αφόρητα, όταν δεν μας πιστεύουν. Δεν έχετε όμως συλλάβει ποτέ τον εαυτό σας να «θυμάται» πράγματα, που δεν ζήσατε ποτέ; Που απλώς σας είχαν κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση, όταν τ’ ακούσατε ή τα διαβάσατε ή τα είδατε σε αναπαράσταση (ή ακόμα και σε όνειρο), που η εικόνα να χαραχτεί στη μνήμη σας απόλυτα αληθοφανώς; Και να γίνει άλλη μια ανάμνηση ανάμεσα σ’ όλες τις άλλες;

Οι άνθρωποι πολλές φορές νομίζουν, πως θυμούνται. Οι αναμνήσεις όμως δεν μπορούν να εκληφθούν ως αποδείξεις για τίποτα. Είναι περισσότερο ενδείξεις, για το πώς νοιώσαμε εμείς σ’ ένα δεδομένο σημείο του χρόνου για κάποιο γεγονός -είτε το έχουμε βιώσει, είτε όχι. Για να μην επεκταθώ και ισχυριστώ, πως το ίδιο ισχύει ακόμα και για το πώς εκλαμβάνουμε τα πράγματα σε παρόντα χρόνο.

Στην καλύτερη περίπτωση μπορούν απλώς να διασταυρωθούν οι εντυπώσεις μας μ’ εκείνες των άλλων και μέσα από λογική επεξεργασία να εξαχθεί κάποιο συμπέρασμα περί της αλήθειας.

Εσείς κατά πόσο εμπιστεύεστε τις αναμνήσεις σας (ή ακόμα και τις ματιές σας στο σήμερα);
Τις θεωρείτε αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία της ζωής σας; Και της αλήθειας;


(Η pixie έγραψε ένα ωραίο ποστ-απάντηση για το θέμα αυτό και την ευχαριστώ πολύ)

Παπουτσωμένα όνειρα

Από μικρή βλέπω πάρα πολύ συχνά στον ύπνο μου παπούτσια.
Δεν είναι μόνο που μ’ αρέσουν. Βλέπω όλων των ειδών τα παπούτσια.
Είναι απ’ τα συνηθέστερα μοτίβα των ονείρων μου.

Τα κοιτάζω, τα φοράω, τα δοκιμάζω, άλλα μου κάνουν, άλλα είναι αντρικά και σαν βάρκες, άλλα αθλητικά, παλιά και φθαρμένα, άλλα πλαστικά και με έντονα χρώματα, σαν αυτά που φορούσαμε παιδιά.

Έχω συχνά αναρωτηθεί, τι μπορεί να σημαίνει αυτό.

Σήμερα πάλι έβλεπα παπούτσια. Ξύπνησα με την ανάμνησή τους χαραγμένη στο ναρκωμένο μου ακόμα μυαλό. Ήταν φούξια με περίεργες ραφές και κοψίματα και απαιτούσαν ειδικό «στήσιμο», για να κάτσουν σωστά. Αλλιώς ήταν σαν παντόφλες, που τις είχε φάει μπροστά ο σκύλος. Κι όλοι τα χάζευαν και με ρώταγαν γι’ αυτά.

Ένας φίλος, δε, είπε προσφάτως, πως θα ‘θελε να γίνει τα παλιά All Star κάποιας! Και να τα γράφει, λέει, η γυναίκα όλα εκεί πέρα. Ρώτησα μήπως θα προτιμούσε καλύτερα να γίνει τ’ αρ&%*#α της… Μιας και δεν έχει…

Πάντως ήρθε και κόλλησε όλο αυτό με την παλιά μου απορία.
Έχετε εσείς μήπως καμιά ιδέα, τι ρόλο βαράνε τα παπούτσια στο συλλογικό ασυνείδητο;

Επιγραμματικά

Πόλεμος πατήρ
πάσης δημιουργίας
κι άμα θανάτου

...

Αντικαταθλιπτική αγωγή

Ζούμε σ’ ένα παραμύθι. Στο δικό μας παραμύθι.
Κάθε φορά το πλάθουμε απ’ την αρχή.
Βάζουμε όλα τα συστατικά που ξέρουμε, που έχουμε ακούσει, που έχουμε μάθει.
Που μας έχουν αρέσει, αγγίξει, συγκινήσει.

Λίγο από πρίγκηπες σε μεγάλους πύργους και βατράχους σε μαγεμένες λίμνες,
κακούς λύκους και κοιμωμένες βασιλοπούλες,
την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων και τον Αλχημιστή,
τους βρικόλακες, τους X-Men και τους πράκτορες του FBI.

Πασπαλίζουμε με χρυσόσκονη, με στίχους και με μουσικές,
με παπούτσια Prada και γυαλιστερά εξώφυλλα,
βάζουμε και μπόλικο ρομάντζο και νάτη κάθε φορά η καινούρια μας περιπέτεια.
Ολοκαίνουργια. Έτοιμη προς κατανάλωση·
να την ψιθυρίζουμε στα δικά μας αυτιά τις νύχτες πριν τον ύπνο και να βαυκαλιζόμαστε.
Να κοιμόμαστε γλυκά και να βλέπουμε τα όνειρα της επόμενης ημέρας.

Κι αυτή είναι η ομορφιά της ζωής μας.
Αυτή η προσποίηση, αυτό το «κάνω σα να ήτανε αλήθεια».

Γιατί δεν αρκεί να κοιτάζεις τα θαύματα του όποιου Θεού,
δεν αρκούν στην ψυχή οι λαμπερές ανατολές και τα θλιβερά ηλιοβασιλέματα.
Θέλει να φτιάξει κάτι δικό της, να ζήσει τον δικό της, ολόδικό της μύθο.
Και όσο δεν μπορεί, απλώς τον ονειρεύεται, τον μηχανεύεται, τον υποκρίνεται και
πάνω απ’ όλα τον πιστεύει.

Ναι, αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη δύναμη και παρηγορία της ψυχής μας: να πιστεύει.
Κι όταν κι αυτή τη χάσει, δεν έχει παρά να βγει σαν τους Ινδιάνους μονάχη στο δάσος και
να περιμένει στωικά να έρθει ο «δημιουργός» της να την πάρει πίσω...
GAME OVER

Σύγκλιση

Στα παράλια
των πραγμάτων, εμβρύου
ζωή πάλλεται

...

Χαϊδέματα

Οι άνθρωποι των blogs εκτίθενται με την ελπίδα ή μάλλον την πεποίθηση,
πως όλοι θα τους θαυμάσουν και θα τους αγαπήσουν.

Σε μεγάλο ποσοστό αυτό συμβαίνει επιφανειακά· εφόσον όλοι το ίδιο αποζητούν,
γράφουν όλοι μόνο θετικά σχόλια ή απλώς καθόλου σχόλια, όταν δεν γουστάρουν.

Μόλις όμως γράψει κάποιος ένα όχι και τόσο θετικό σχόλιο, τα παίρνουν στο κρανίο.
Και βέβαια δεν συζητώ για σχόλια υβριστικά -αυτό είναι αν μη τι άλλο άκομψο.

Όμως, όταν κάνει κάποιος ένα σχόλιο επί της ουσίας των γραφόμενών σου
ή ακόμα κι αν σε κρίνει, νομίζω, πως θα έπρεπε να σε προβληματίζει και όχι να σε τσαντίζει.

Στο κάτω-κάτω έτσι δεν είναι και στην πραγματική ζωή;
Είναι ποτέ δυνατόν να αρέσουμε σε όλους;
Είναι δυνατόν να βλέπουμε όλοι τα πράγματα ίδια;

Ή είναι κακό να εκφέρει κανείς μια διαφορετική άποψη;
Μια άλλη ερμηνεία των πραγμάτων;


(ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΝΑ ΔΙΑΦΩΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;; )
...

Η πτυχή

Δεν αποχαιρετώ τους ανθρώπους.

Tους αφήνω να πάνε το ταξίδι τους.

Ενδιάμεσα ζω.
Η επιστροφή τους όμως είναι πάντα σε διπλωμένο χρόνο.
Από στιγμή σε στιγμή· δεν μεσολαβεί η απουσία.
Και τους αγαπώ όσο και πριν, όσο και πάντα.
Δεν τους νοσταλγώ. Είναι εκεί και το ξέρω.
Μέσα στην πτυχή του χρόνου…

...

Το πιο γρήγορο δίπλωμα του κόσμου!

Αναπόδοτος έρωτας

Τον αγαπούσε… γιατί και πώς, μην ρωτάτε. Ξέρει ποτέ κανείς το λόγο; Το ένοιωσε απ’ την πρώτη στιγμή, όταν τα λόγια του χτύπησαν τις πιο κρυμμένες χορδές του είναι της. Ναι, τα λόγια του… μόνο τα λόγια του… τον είχε ερωτευτεί από τα λόγια.

Ποιος ξέρει τι απ’ όλ’ αυτά ήταν αλήθεια και τι ψέμα; Ποιος νοιαζόταν; Ποιος άλλος μπορούσε να την κάνει ν’ αναρριγά από θλίψη, από οίστρο, από ηδονή όσο αυτός;
Τον αγάπησε απ’ την πρώτη στιγμή. Σα να της είχε κάνει μάγια.

Δεν έγινε ποτέ δικός της. Δεν ήθελε, δεν μπορούσε, πάλι κανείς δεν θα μάθει.
Ούτε αν εκείνος την αγάπησε ποτέ ή αν ήταν η μαριονέτα του.

Δεν ήταν κι αυτή καμιά του πεταμού, μην φανταστείτε.
Όμως έκανε το μοιραίο λάθος κι είπε απ’ την αρχή το «σ’ αγαπώ».

Ήταν κι εκείνο το άλλο: ήταν κι οι δύο δεσμευμένοι και κανείς δεν έδειχνε διατεθειμένος να αλλάξει η ζωή του δρομολόγιο.

Εκείνη το είχε πει αυτό απ’ την αρχή –όπως ό,τι κι αν είχε στην καρδιά και στο μυαλό της. Εκείνος πάλι ποτέ δεν άνοιγε τα χαρτιά του, όμως απαιτούσε την κατάθεση του δικού της νομοσχεδίου στη βουλή. Κι ας μην ψηφιζόταν ποτέ. Κι ας μην εφαρμοζόταν ποτέ. Κι αυτή της την άρνηση της την καταλόγισε εφ άπαξ.

Υπεκφυγή; Πιθανότατα.

Αυτό που δεν κατανόησε ποτέ της ήταν το νόημα όλων εκείνων των εκμυστηρεύσεων, όλων εκείνων των παθιασμένων τραγουδιών και των ξεσπασμάτων ενός έρωτα, που ξεμέθυστος φάνταζε σαν γραφειοκρατικό χαρτί στα χέρια αρχάριου δημόσιου υπαλλήλου…

Όχι, δεν δούλευε στην εφορία. Όμως όλα της θύμιζαν προγραμματικές δηλώσεις.

Κι αυτή –όσο κι αν κυλούσε ο χρόνος μες απ’ τα χέρια της- τον αγαπούσε ακόμη. Όσο για ‘κείνον; Είχε από καιρό αρχίσει να της μιλά για φιλία… Ήθελε όλα να μείνουν αέναα στα λόγια. Δεν έβαζε όμως ποτέ την τελεία.

Κι όλο την έπαιζε στα δάχτυλά του… Ως πού έφταναν άραγε τα όρια του έρωτά της;

Συντροφικότητα

Αν έχεις τουλάχιστον
κοινά ενδιαφέροντα...

Μου ήρθε σε μέιλ το εξής ανεκδοτάκι (από άντρα φυσικά):

Ένας Γάλλος, ένας Εγγλέζος και ένας Έλληνας συζητούν για τις στάσεις, που προτιμούν στο σεξ. Ο Γάλλος λέει ότι προτιμάει να είναι από πάνω, γιατί τότε βλέπει τα όμορφά της μάτια. Ο Εγγλέζος προτιμάει να είναι από κάτω για να βλέπει τα όμορφα στήθη της. Ο Έλληνας λέει ότι προτιμάει από πίσω.
«Καλά, και τι βλέπεις;», τον ρωτάνε.
«Α, βλέπω διάφορα κάθε φορά. Να, προχθές, ας πούμε, έβλεπα Champions League»…

Θα ήθελα όμως να αποδώσω και την ηδονή της ευτυχούς Ελληνίδας, που υποχρεούται -πλην όλων των άλλων- να απαντά και σε ατυχείς ερωτήσεις:
Άντρας: Ναι, ναι, μωρό μου! Τώρα! Τελειώνω! Εσύ;
Γυναίκα: Μπα, έχω μερικές σελίδες ακόμα…

Όχι τίποτα άλλο, αλλά βολεύει το μπρούμυτο για διάβασμα…

Χάραγμα

Η Ηώς στάλαξε
το υγρό φιλί του ονείρου
στα βλέφαρά της

...

Η συνέντευξη των ημερών

Μου ζήτησαν η 3 parties a day και η elen να απαντήσω σε ορισμένες ερωτήσεις.
Δεν είμαι και πολύ στα κέφια μου και θα είμαι λακωνική. Αληθινή πάντως…

Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Ένα φιλί στο στόμα, από ‘κείνα που χάνεσαι μέσα στον άλλον

Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Κάποια αόριστη ελπίδα

Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Δεν θυμάμαι… Γελάω συχνά πολύ

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Μ’ αρέσει να ψάχνω

Το βασικό ελάττωμά σας;
Η καχυποψία

Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Στα δικά μου

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Δεν τό ‘χω σκεφτεί… ο Καποδίστριας κάτι μου κάνει…

Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Κανείς

Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Στον κόσμο των ονείρων. Αλλά και παντού αλλού...

Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ο Hesse. Κι από φιλόσοφους ο Nietszche (είμαι γερμανοπαιδεμένη. Φαίνεται;)

Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Τη συνέπεια λόγων και πράξεων

... και σε μια γυναίκα;
Το ίδιο

Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Ο Bach

Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Όποιο έχω ακούσει πριν το ντους

Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Ο Siddhartha. Ήμουν μικρή, βλέπετε, όταν το διάβασα...

Η ταινία που σας σημάδεψε;
Πολλές και καμία. Με έβαλαν σε σκέψεις, δεν με σημάδεψαν

Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ο Van Gogh. Είχα ζήσει μια εμπειρία μαγική στο μουσείο του στην Ολλανδία. Νόμιζα, πως οι εικόνες κινούνταν. Ήμουν βέβαια και μαστουρωμένη…

Το αγαπημένο σας χρώμα;
Όλα. Με μια ελαφριά προτίμηση στο πορτοκαλί και το μπλε

Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Καμία. Θεωρώ τον εαυτό μου μια μεγάλη αποτυχία. Τουλάχιστον ως προς την αποτελεσματικότητά του

Το αγαπημένο σας ποτό;
Jack Daniel’s

Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Που σπαταλώ το χρόνο μου

Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Ό,τι αντιπροσωπεύει ο Κούγιας, ο Κουρής, ο Λαλιώτης και πολλοί-πολλοί άλλοι

Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να συζητάω

Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ο θάνατος

Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν θεωρώ, πως δεν γίνεται αλλιώς. Ενίοτε κι επειδή με βολεύει, αλλά μετά ψάχνω την ευκαιρία να ξεφουρνίσω την αλήθεια

Ποιο είναι το μότο σας;
Δεν έχω

Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Έτοιμη γι’ αυτό

Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Ό,τι θα μού ‘λεγε και η Γοργόνα, η αδελφή του Μεγαλέξανδρου…

Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Σύγχυσης κι εγρήγορσης ταυτοχρόνως.-


Αν θέλουν, ας απαντήσουν στις ίδιες ερωτήσεις οι:
ladybug, kyriaz, elen, mary, lili niorki,
lote alcarin, maxim glendower, sofi-k & aggelos-x-aggelos.

*τα ονόματα που είναι γραμμένα με κόκκινο ανταποκρίθηκαν
...

Τα λόγια είναι περιττά

…τραγουδούσε η Μαρινέλλα…

Ανικανοποίητο

Ήθελε κι άλλα.
Κι όταν τα πήρε όλα,
ήθελε άλλα.
...

Computer Games

Παιχνίδια στο Computer πολλά:

1. Σ’ άλλα παρακολουθείς τουβλάκια, φρουτάκια, σκατουλάκια να πέφτουν.

2. Σ’ άλλα παίζεις έναν παθητικό ρόλο σε μια απολύτως προκαθορισμένη ιστορία.

3. Σ’ άλλα εκτελείς συγκεκριμένες αποστολές, ακολουθώντας οδηγίες, clues & hints.

4. Σ’ άλλα αναμετράσαι σε virtual παιχνίδια, αγώνες, πτήσεις, αθλήματα.

5. Σ’ άλλα πολεμάς, κυνηγάς, σημαδεύεις, σκοτώνεις.

6. Σ’ άλλα ψάχνεις να βρεις το δρόμο σου, μαθαίνεις μαγικά και λύνεις γρίφους.

7. Σ’ άλλα μαζεύεις πραγματάκια και λεφτάκια.

8. Σ’ άλλα χτίζεις σπίτια, πόλεις, κόσμους.

9. Σ’ άλλα απλώς(!) κυβερνάς.

10. Και σ' άλλα συνδυάζεις πολλά απ' αυτά ταυτοχρόνως.

Στο τέλος της ημέρας έτσι κι αλλιώς κάνουν τα μάτια σου πουλάκια και τα όνειρά σου στοιχειώνονται κι αυτά από το concept και τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις του παιχνιδιού.

Εσείς ποιο είδος παιχνιδιών (ή ζωής;) προτιμάτε;

Φαντάσου...

Φαντάσου, ότι εισβάλλουν στις 3.00 το πρωί μες στο σπίτι σου 50 αστυνομικοί, σε χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες, χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες...

Γιατί; Επειδή μιλάς με άλλους χρήστες στο Internet...

Έχει συμβεί· όχι εδώ, όχι στην Ευρώπη, αλλά σ' ανθρώπους, κι έτσι κι αλλιώς αυτά τα πράγματα είναι μεταδοτικά...

Μπες στο http://www.amnesty.org.gr/ και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο Internet (και όχι μόνο...)

Κάτι ειναι κι αυτό...
...

Δύσκολες καταστάσεις

Ένα κορίτσι, μία γυναίκα πια, χτυπήθηκε από τη μοίρα σε μικρή ηλικία μέσω τρίτων.
Η ζωή δεν σε χτυπάει μόνο στα μούτρα, σε χτυπάει και με σπόντες γαλλικού μπιλιάρδου.
Με τέτοια ακρίβεια και με τέτοια κεκτημένη ταχύτητα, που ίσως είναι χειρότερα από την άμεση στεκιά.

Ίσως να έφερε από παλιά τον σπόρο της αδυναμίας μες στην ψυχή της, ίσως και όχι.
Όμως λύγισε και το μυαλό της πήρε ανάποδες στροφές στην ηλικία των 20 ετών.
Ζει έκτοτε με φάρμακα βαριάς μορφής και περιεχομένου και η επαφή της με το εξωτερικό περιβάλλον -όσο κι αν προσπαθεί- έχει διαρραγεί ανεπιστρεπτί. Κατά πάσα πιθανότητα και με το εσωτερικό.

Οι γύρω της θαρρούν, πως μπορούν να βρουν λύση σε όλα αυτά, πως μπορούν να βοηθήσουν και πρώτα απ’ όλα, πως μπορούν να καταλάβουν.

Κάποτε θύμωσα. Θύμωσα με την ανικανότητα των ανθρώπων να δεχτούν μία κατάσταση παθολογική ως τέτοια. Θύμωσα με την απόλυτη άρνηση μιας διεγνωσμένης αναπηρίας.
Κι όμως… Στην πρώτη ανάλογη περίπτωση έκανα κι εγώ κάτι παρόμοιο· προσπάθησα να εξηγήσω. Τα ανεξήγητα. Μετά σήκωσα τα χέρια ψηλά και δήλωσα ευθαρσώς: «Σ’ αποδέχομαι κι ας μην μπορέσω ποτέ να σε καταλάβω. Αλλά: συγγνώμη, δεν μπορώ πια να δίνω βάση σε ό,τι λες. Γιατί είσαι άρρωστη/-ος. Και γιατί με κουράζεις».

Είναι η φωνή της ψυχρής λογικής. Το εγκεφαλικό πλησίασμα· ή μήπως η εγκεφαλική απομάκρυνση; Είναι η «αποδοχή» εκ του μακρόθεν, είναι η κεκαλυμμένη σκληρότητα.

Απ’ την άλλη πλευρά ταλαντεύεται το δίκοπο μαχαίρι, που κρατά στο χέρι της η ελληνική κοινωνία. Η στάση των «άλλων». Των απλοϊκών πολλές φορές ανθρώπων, των αδαών, που αρνούνται να αποδεχτούν τα γεγονότα και που παλεύουν να τα φέρουν όλα στα μέτρα τους. Των ανθρώπων, που σε κάνουν να διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου με τις απίστευτες βλακείες τους. Των ανθρώπων, που προσπαθούν να καταλάβουν με την καρδιά τους, κι όχι με το μυαλό τους.

Ναι, οι άνθρωποι αυτοί είναι «βλάκες». Η ζωή όμως είναι πολύπλευρη, πολυδιάστατη και πολυδιανυσματική. Έχουμε κάνει σημαία μας το μυαλό, έμβλημά μας την επιστημοσύνη. Έτσι είμαστε ίσως φτιαγμένοι εμείς, οι άνθρωποι της νέας γενιάς ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΩΝ. Όλο μυαλό. Μυαλό, που διατείνεται πως αποδέχεται τη διαφορετικότητα, ενώ κατ’ ουσίαν αποστασιοποιείται, απορρίπτει, αποφάσκει. Και οικτίρει. Η καρδιά πάλι επιμένει εκεί που όλα μοιάζουν για πάντοτε χαμένα… Κι ενίοτε νικά… Αν μη τι άλλο, παρηγορεί…

Όλα αυτά τα έγραψα με το μυαλό μου. Η καρδιά μου ενδέχεται να είναι τόσο ανάπηρη, όσο κι εκείνης της κοπέλας… Ίσως και περισσότερο…

Παν μέτρον άριστον

Κάποια ψυχή δήλωσε χθες, πως ως «γνήσια» γυναίκα τη θέλει τη σφαλιάρα της.
Δεν θα διαφωνήσω μαζί της. Τη θέλει· η συγκεκριμένη.
Κι ότι ο άντρας, λέει, πρέπει νά’ χει διανόηση(;), φράγκα και μούσκλα παραλλήλως.
Και όλ’ αυτά με μέτρο. Τίποτα πάρα πολύ. Τίποτα πολύ λίγο.
Γιατί δεν μπορεί, λέει, μία γυναίκα να τρώει συνέχεια στη μάπα τον Brecht!
Ούτε να σκυλοπηδιέται μ’ εκείνον τον… Gates.
Για τα μούσκλα δεν το διευκρίνισε καλά. Κάτι για τον Schwarzenegger είπε.
Μάλλον θα σκέφτηκε, καλύτερα να μην είναι και τόσο βαριά η σφαλιάρα.
Μην μας βρει κι ο επόμενος μαλακοπίτουρας τσαλακωμένες…

Αναλαμπή

Α, τι ωραία!
Είδα το χώρο γύρω μου.
Άναψε κάποιος το φως;
Ίσως να πάτησα μόνη μου το διακόπτη…
Όχι, απ’ έξω ήταν.
Υπάρχουν άραγε κι άλλοι;
Έχω τώρα στη μνήμη
τη διάταξη των πραγμάτων.
Σύντομα θα ξημερώσει άλλωστε, νομίζω·
Ας περιμένω λίγο
και μετά συμμαζεύω αυτό το αχούρι…