Δύσκολες καταστάσεις

Ένα κορίτσι, μία γυναίκα πια, χτυπήθηκε από τη μοίρα σε μικρή ηλικία μέσω τρίτων.
Η ζωή δεν σε χτυπάει μόνο στα μούτρα, σε χτυπάει και με σπόντες γαλλικού μπιλιάρδου.
Με τέτοια ακρίβεια και με τέτοια κεκτημένη ταχύτητα, που ίσως είναι χειρότερα από την άμεση στεκιά.

Ίσως να έφερε από παλιά τον σπόρο της αδυναμίας μες στην ψυχή της, ίσως και όχι.
Όμως λύγισε και το μυαλό της πήρε ανάποδες στροφές στην ηλικία των 20 ετών.
Ζει έκτοτε με φάρμακα βαριάς μορφής και περιεχομένου και η επαφή της με το εξωτερικό περιβάλλον -όσο κι αν προσπαθεί- έχει διαρραγεί ανεπιστρεπτί. Κατά πάσα πιθανότητα και με το εσωτερικό.

Οι γύρω της θαρρούν, πως μπορούν να βρουν λύση σε όλα αυτά, πως μπορούν να βοηθήσουν και πρώτα απ’ όλα, πως μπορούν να καταλάβουν.

Κάποτε θύμωσα. Θύμωσα με την ανικανότητα των ανθρώπων να δεχτούν μία κατάσταση παθολογική ως τέτοια. Θύμωσα με την απόλυτη άρνηση μιας διεγνωσμένης αναπηρίας.
Κι όμως… Στην πρώτη ανάλογη περίπτωση έκανα κι εγώ κάτι παρόμοιο· προσπάθησα να εξηγήσω. Τα ανεξήγητα. Μετά σήκωσα τα χέρια ψηλά και δήλωσα ευθαρσώς: «Σ’ αποδέχομαι κι ας μην μπορέσω ποτέ να σε καταλάβω. Αλλά: συγγνώμη, δεν μπορώ πια να δίνω βάση σε ό,τι λες. Γιατί είσαι άρρωστη/-ος. Και γιατί με κουράζεις».

Είναι η φωνή της ψυχρής λογικής. Το εγκεφαλικό πλησίασμα· ή μήπως η εγκεφαλική απομάκρυνση; Είναι η «αποδοχή» εκ του μακρόθεν, είναι η κεκαλυμμένη σκληρότητα.

Απ’ την άλλη πλευρά ταλαντεύεται το δίκοπο μαχαίρι, που κρατά στο χέρι της η ελληνική κοινωνία. Η στάση των «άλλων». Των απλοϊκών πολλές φορές ανθρώπων, των αδαών, που αρνούνται να αποδεχτούν τα γεγονότα και που παλεύουν να τα φέρουν όλα στα μέτρα τους. Των ανθρώπων, που σε κάνουν να διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου με τις απίστευτες βλακείες τους. Των ανθρώπων, που προσπαθούν να καταλάβουν με την καρδιά τους, κι όχι με το μυαλό τους.

Ναι, οι άνθρωποι αυτοί είναι «βλάκες». Η ζωή όμως είναι πολύπλευρη, πολυδιάστατη και πολυδιανυσματική. Έχουμε κάνει σημαία μας το μυαλό, έμβλημά μας την επιστημοσύνη. Έτσι είμαστε ίσως φτιαγμένοι εμείς, οι άνθρωποι της νέας γενιάς ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΩΝ. Όλο μυαλό. Μυαλό, που διατείνεται πως αποδέχεται τη διαφορετικότητα, ενώ κατ’ ουσίαν αποστασιοποιείται, απορρίπτει, αποφάσκει. Και οικτίρει. Η καρδιά πάλι επιμένει εκεί που όλα μοιάζουν για πάντοτε χαμένα… Κι ενίοτε νικά… Αν μη τι άλλο, παρηγορεί…

Όλα αυτά τα έγραψα με το μυαλό μου. Η καρδιά μου ενδέχεται να είναι τόσο ανάπηρη, όσο κι εκείνης της κοπέλας… Ίσως και περισσότερο…