Αναπόδοτος έρωτας

Τον αγαπούσε… γιατί και πώς, μην ρωτάτε. Ξέρει ποτέ κανείς το λόγο; Το ένοιωσε απ’ την πρώτη στιγμή, όταν τα λόγια του χτύπησαν τις πιο κρυμμένες χορδές του είναι της. Ναι, τα λόγια του… μόνο τα λόγια του… τον είχε ερωτευτεί από τα λόγια.

Ποιος ξέρει τι απ’ όλ’ αυτά ήταν αλήθεια και τι ψέμα; Ποιος νοιαζόταν; Ποιος άλλος μπορούσε να την κάνει ν’ αναρριγά από θλίψη, από οίστρο, από ηδονή όσο αυτός;
Τον αγάπησε απ’ την πρώτη στιγμή. Σα να της είχε κάνει μάγια.

Δεν έγινε ποτέ δικός της. Δεν ήθελε, δεν μπορούσε, πάλι κανείς δεν θα μάθει.
Ούτε αν εκείνος την αγάπησε ποτέ ή αν ήταν η μαριονέτα του.

Δεν ήταν κι αυτή καμιά του πεταμού, μην φανταστείτε.
Όμως έκανε το μοιραίο λάθος κι είπε απ’ την αρχή το «σ’ αγαπώ».

Ήταν κι εκείνο το άλλο: ήταν κι οι δύο δεσμευμένοι και κανείς δεν έδειχνε διατεθειμένος να αλλάξει η ζωή του δρομολόγιο.

Εκείνη το είχε πει αυτό απ’ την αρχή –όπως ό,τι κι αν είχε στην καρδιά και στο μυαλό της. Εκείνος πάλι ποτέ δεν άνοιγε τα χαρτιά του, όμως απαιτούσε την κατάθεση του δικού της νομοσχεδίου στη βουλή. Κι ας μην ψηφιζόταν ποτέ. Κι ας μην εφαρμοζόταν ποτέ. Κι αυτή της την άρνηση της την καταλόγισε εφ άπαξ.

Υπεκφυγή; Πιθανότατα.

Αυτό που δεν κατανόησε ποτέ της ήταν το νόημα όλων εκείνων των εκμυστηρεύσεων, όλων εκείνων των παθιασμένων τραγουδιών και των ξεσπασμάτων ενός έρωτα, που ξεμέθυστος φάνταζε σαν γραφειοκρατικό χαρτί στα χέρια αρχάριου δημόσιου υπαλλήλου…

Όχι, δεν δούλευε στην εφορία. Όμως όλα της θύμιζαν προγραμματικές δηλώσεις.

Κι αυτή –όσο κι αν κυλούσε ο χρόνος μες απ’ τα χέρια της- τον αγαπούσε ακόμη. Όσο για ‘κείνον; Είχε από καιρό αρχίσει να της μιλά για φιλία… Ήθελε όλα να μείνουν αέναα στα λόγια. Δεν έβαζε όμως ποτέ την τελεία.

Κι όλο την έπαιζε στα δάχτυλά του… Ως πού έφταναν άραγε τα όρια του έρωτά της;