Νομίζω, πως…
Έχω γεννηθεί Σεπτέμβρη του ‘67. Ο άνθρωπος πάτησε το φεγγάρι τον Ιούλιο του ’69, όταν ήμουν σκάρτα δύο. Το νηπιακό μυαλό μου τράβηξε τότε μια φωτογραφία της στιγμής. Λέω εγώ. Κανείς δεν με πιστεύει. Όλοι λένε, πως συνέθεσα την εικόνα από μετέπειτα διηγήσεις. Υπάρχει ένας σχεδόν αντικειμενικός λόγος να μην με πιστεύουν: ήμουν απελπιστικά μικρή.
Συγχυζόμαστε αφόρητα, όταν δεν μας πιστεύουν. Δεν έχετε όμως συλλάβει ποτέ τον εαυτό σας να «θυμάται» πράγματα, που δεν ζήσατε ποτέ; Που απλώς σας είχαν κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση, όταν τ’ ακούσατε ή τα διαβάσατε ή τα είδατε σε αναπαράσταση (ή ακόμα και σε όνειρο), που η εικόνα να χαραχτεί στη μνήμη σας απόλυτα αληθοφανώς; Και να γίνει άλλη μια ανάμνηση ανάμεσα σ’ όλες τις άλλες;
Οι άνθρωποι πολλές φορές νομίζουν, πως θυμούνται. Οι αναμνήσεις όμως δεν μπορούν να εκληφθούν ως αποδείξεις για τίποτα. Είναι περισσότερο ενδείξεις, για το πώς νοιώσαμε εμείς σ’ ένα δεδομένο σημείο του χρόνου για κάποιο γεγονός -είτε το έχουμε βιώσει, είτε όχι. Για να μην επεκταθώ και ισχυριστώ, πως το ίδιο ισχύει ακόμα και για το πώς εκλαμβάνουμε τα πράγματα σε παρόντα χρόνο.
Στην καλύτερη περίπτωση μπορούν απλώς να διασταυρωθούν οι εντυπώσεις μας μ’ εκείνες των άλλων και μέσα από λογική επεξεργασία να εξαχθεί κάποιο συμπέρασμα περί της αλήθειας.
Εσείς κατά πόσο εμπιστεύεστε τις αναμνήσεις σας (ή ακόμα και τις ματιές σας στο σήμερα);
Τις θεωρείτε αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία της ζωής σας; Και της αλήθειας;
(Η pixie έγραψε ένα ωραίο ποστ-απάντηση για το θέμα αυτό και την ευχαριστώ πολύ)
Ωραίο θέμα synas.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια από τις μόνιμες αντιδικίες με τη μάνα μου. Έχω πολύ γερή μνήμη --ή ΄μάλλον είχα, τα τελευταία χρόνια την έχω φορτώσει τόσο πολύ που πια αρχίζει και κλατάρει.
Η μάνα μου πάντα επέμενε ότι "φαντάζομαι πράγματα".
Το πιο αγαπημένο μου παράδειγμα -- ανασύρθησαν τα τεκμήρια γαρ: επί χρόνια επέμενα ότι είχαμε ένα δίσκο (LP) με εξώφυλλο έναν άνδρα με ματωμένες γροθιές δεμένες με συρματόπλεγμα. "Της φαντασίας σου" επέμενε εκείνη για χρόνια (πολύ μοβόρικο παιδί!). Όταν σε μια μετακόμιση ξεκαθαρίσαμε την δισκοθήκη μας, ευρέθη το "φαντιστικό" album. Ήταν μάλλον δώρο που ακούστηκε λίγο και ξεχάστηκε γρήγορα. Βρέθηκε ανάμεσα σε ένα διπλό album που είχε επίσης περιπέσει σε αχρηστία. Τον δίσκο πρέπει να τον είχαμε από όταν ήμουν στις αρχές του δημοτικού. Η 'αντιδικία' προέκυψε στο λύκειο.
Η πιο παλιά μου ανάμνηση είναι μια πρωτοχρονιά. Έχουμε ρεβεγιόν στο σπίτι και ο πατέρας μου με κρατά αγκαλιά καθώς σβήνει το γενικό για την αλλαγή του χρόνου. Αίσθηση πολύ λαμπερή και γιορταστική. Φοράω άσπρα και εκείνος χαμογελά πλατιά. Πρέπει να ήμουν γύρω στα τρία.
Είμαι σίγουρη πως είναι ανάμνηση καθώς το γεγονός είναι πολύ συνηθισμένο για να έχει συζητηθεί.
Έχω μια ανάμνηση, από τα παιδικά μου χρόνια. Έχει χαρακτεί τόσο πολύ στην μνήμη μου, που (νομίζω πως) θυμάμαι λεπτομέρειες. Στο χωριό μου, εκεί που τώρα είναι η τεχνητή λίμνη του Αλιάκμωνα, κάποτε ήταν χωράφια και ένα δασάκι. Θυμάμαι πως κάποια φορά πήγα με τους γονείς μου και την αδερφή μου στο δασάκι σαν εκδρομούλα. Θυμάμαι πως πέρασα πολύ όμορφα! Όταν θυμάμαι αυτήν την σκηνή, νιώθω μια ηρεμία! Η μητέρα μου και η αδερφή μου, δεν θυμούνται ποτέ παρόμοια σκηνή. Η μητέρα μου λέει πως δεν πήγαμε ποτέ σ' αυτό το δασάκι!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί σημασία έχουν τα "αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία"; Δεν νομίζω ότι υπάρχουν τέτοια (και δεν χρειάζονται, όσο δεν μας τρέχει κανείς σε δικαστήρια).
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά, δεν είμαι καθόλου σίγουρη αν θυμόμαστε πάντα με απόλυτη ακρίβεια τα γεγονότα (ακόμη κι αν έχουμε καλή μνήμη).
Από το ίδιο γεγονός μπορεί να θυμόμαστε ό,τι μας έκανε περισσότερη εντύπωση, ενώ άλλα στοιχεία δεν τα θυμόμαστε καθόλου ή πολύ αμυδρά. Εξαρτάται κι από τη σημασία του ίδιου του γεγονότος για μας. Αλλιώς θυμόμαστε τα σημαντικά, αλλιώς τα αδιάφορα και τα συνηθισμένα.
Δεν "διορθώνω" τις αναμνήσεις των άλλων, αν είναι καλές (είτε με αφορά αυτό ή όχι), έστω κι αν τα θυμάμαι κάπως αλλιώς τα πράγματα. Ούτε τις δικές μου καλές αναμνήσεις μου αρέσει να μου "διορθώνουν". Γιατί να διορθώνουμε κάτι καλό ή έστω αβλαβές;
Στις κακές αναμνήσεις, το βλέπω διαφορετικά. Θυμόμαστε κάτι όπως το προσλαμβάνουμε, με αποτέλεσμα καμιά φορά να υποφέρουμε χωρίς λόγο ή για λάθος λόγο. Αν μου συμβαίνει, μου αρέσει να με διορθώνει "αυτόπτης μάρτυς". Αν συμβαίνει σε άλλον και ήμουν εγώ ο "αυτόπτης μάρτυς", προσπαθώ να πω την δική μου εκδοχή.
:-)
Y.Γ. Για τα πολύ μικρά παιδιά δεν ξέρω σίγουρα. Θυμάμαι μια εικόνα για την οποία οι γονείς μου μου είχαν εξηγήσει ότι είναι από τα 2 1/2 χρόνια μου. Αντίστοιχη ηλικία μνήμης έχω εντοπίσει και στις κόρες μου. Δεν είναι ακριβώς ανάμνηση περιστατικού, αλλά μια πολύ καθαρή εικόνα που εύκολα ανάγεται σε συγκεκριμένο περιστατικό.
H μνήμη είναι περισσότερο κλεισμένη στα αντικείμενα, απ' ό,τι σ' οτιδήποτε άλλο. Στα αντικείμενα βρίσκεται το κλειδί της αληθινής ανάμνησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήsynas δύσκολα μου βάζεις! Οι παιδικές μου μνήμες γίνονται εικόνες και μετά λόγος, δηλ. νέες μνήμες. Πολλές φορές το μόνο που θυμάμαι είναι μια βόλτα με το κάρο του παππού στα χωράφια με το τριφύλλι. Όταν βλέπω τις ταινίες του Ταρκόφσκι είναι σα να βλέπω την παιδική μου ηλικία, όσα θυμάμαι και ξέχασα μαζί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι! Τις εμπιστευομαι τις αναμνήσεις μου πολύ. Είναι η δική μου αλήθεια. Δεν έχω απαίτηση να είναι αλήθεια και των άλλων. Αλλά για μένα είναι πιο αξιόπιστα στοιχεία από όσες άλλες αποδείξεις μου προσκομίσουν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που μου μένει, σημαίνει κατι. Για μένα τουλάχιστον.
Απο πολύ μικρή θυμάμαι μερικά γεγονότα που τα αντιμετώπισαν με πολύ δισπιστία όταν τα είπα, επειδή αυτοί στους οποίους τα είπα δεν τα θυμόντουσαν. Εμένα όμως ήταν πολύ καθαρά στην μνήμη μου... Τα έζησα σίγουρα. Είτε σε αυτήν την ζωή είετε σε μια άλλη! :-)
Εμπιστεύομαι τις αναμνήσεις μου -τις παιδικές - για να ακουμπήσω επάνω τους όταν αισθάνομαι προδομένος ή απογοητευμένος από τους ανθρώπους. Και ποτέ δεν με προδίδουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία" τής αλήθειας, ασφαλώς όχι- καθένας βλέπει ένα μέρος τής αλήθειας, το δικό του.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία τής ζωής μου";- μάλλον όχι. Μικρές παραπομπές σε χαρές ή σε απογοητεύσεις, όμως, όπου στηρίζονται οι νέες πράξεις ή παραλείψεις, ναι...
Εγώ πάλι επιμένω πως θυμάμαι...τη βάπτισή μου,μα δεν με πιστεύει κανείς.Θεωρούν πως επηρεάστηκα από τις φωτογραφίες της βάπτισής μου ή από βαφτίσια άλλων μικρών στα οποία έχω παρευρεθεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ όμως επιμένω πως θυμάμαι και μάλιστα λεπτομέρειες-πώς με βούτηξε ο ιερέας στην κολυμβήθρα κι εγώ έσκασα στο κλάμα,τα αναφιλητά μου καθώς με ντύνας με τα άσπρα βαπτιστικά μου πάνω σ' ένα τραπεζάκι...
Μα κανείς,κανείς δεν με πιστεύει,για έναν απλό λόγο:φημίζομαι για την....αμνησία μου.Εύκολα ξεχνώ πια τα πάντα:από τα πιο ασήμαντα ως τα πιο σημαντικάπράγματα,σε σημείο παρεξήγήσεως...
Άντε λοιπόν να με πιστέψουν ότι θυμάμαι τα....βαπτίσια μου.
Καλή σου μέρα synas!
(Αρκετά εξαντλημένος..)
Της αλήθειας????????
ΑπάντησηΔιαγραφήσε καμιά περίπτωση.
Η οπτική είναι πάντα υποκειμενική.
Μέσα απο τα δεδομένα και τα βιώματά μας εξετάζουμε το κάθε τι.
Γαμάτο post.
παίρνει τεράστια ανάλυση
με πολύ κρασάκι και επίλεκτη παρέα.
Καλό απόγευμα.
perception vs reality.
ΑπάντησηΔιαγραφήη αέναη αντιπαράθεση του 'νοητο' και του 'είναι'...
είναι? ή μήπως το επινόησα?
Έχω μια ανάμνηση από πριν πάω σχολείο και πριν δω αντίστοιχες ταινίες. Θυμάμαι να ξυπνάω αγχωμένος το πρωί και να λέω λίγο μετά "όλα καλά, όλα καλά, αυτή τη φορά ήρθες σε καλή οικογένεια" και μετά πό λίγο να χαλαρώνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο μυαλό μου είχα εικόνες από ρωμαϊκές αρένες. Η προηγούμενη ζωή μου πρέπει να τελείωσε πρόωρα και βίαια στο στόμα ενός λιονταριού.
Δεν το έψαξα και ποτέ φανατικά. Προτιμώ να δώσω βάση σε αυτή τη ζωή. Ίσως αργότερα...
ποιος ξέρει!
ΑπάντησηΔιαγραφήγύρω στα 5 μου είχα δει ένα τεράστιο μυρμήγκι! ..είχε βγει θυμάμαι ο μπαμπάς μου τυχαία έξω, με είδε, το είδε, (ήταν 3-4 μέτρα μακριά μου) και το πάτησε! Εγώ και τότε και μέχρι τώρα θυμάμαι ότι το παπούτσι του μπαμπά μόλις που κάλυπτε όλο το μυρμήγκι.. άρα θα ήταν περίπου ένα πόδι!! ο μπαμπάς μου επιμένει πως ήταν μεν μεγάλο αλλά δεν θα’ταν πάνω από 1 ιντσα :(
ποιος ξέρει..
εγώ παντως το βλέπω αρκετά συχνα σε μένα πως η φοβισμένη φαντασία μπορεί να πλάθει πολλές εικονες και 'μνήμες'
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμπιστεύομαι τις αναμνήσεις μου γιατί μου δίνουν την δυνατότητα να βγάζω συμπεράσματα για το τώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ψυχολόγοι μιλούν,όταν πρόκειται για αναμνήσεις που αφορούν στην πολύ πρώιμη νηπιακή ηλικία,για "κατασκευασμένη" μνήμη,για μνήμη που έχει φτιαχτεί κατά κάποιο τρόπο από αφηγήσεις των μεγάλων για το γεγονός που εμεις λέμε ότι θυμ'ομαστε με λεπτομέρειες και ζυμώθηκε με τη δική μας φαντασία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρ όλα αυτά,έχω κι εγώ ανάλογες μνήμες,από τα πολύ μικρά χρόνια,που αργότερα,από πληροφορίες που διασταύρωσα,ήταν αληθινές σε έναν μεγάλο βαθμό κι όχι αποκυήματα της φαντασίας μου.
Ωστόσο,υπάρχουν φορές που όταν σκέπτομαι έντονα πράγματα που έχω ζήσει στο παρελθόν,ούσα ενήλικη,πιάνω τον εαυτό μου να νομίζει πως όλα αυτά,στιγμιαία,τα έζησε σαν μέσα σε όνειρο ή στη φαντασία του.Τόσο μακρινά μου φαίνονται,και τόσο ομιχλώδη...
Οι απαντήσεις σας είναι υπέροχες... Μακάρι να βρω το κουράγιο να τις απαντήσω...
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν με ενδιαφερουν παντα οι εικονες οι οποιες ειναι ελαχιστες αλλα τις κραταω καλα φυλαγμενες μεσα μου...ειναι πολυτιμες...
ΑπάντησηΔιαγραφήπερισσοτερο εχει να κανει με την αισθηση....υπαρχουν καταστασεις οι οποιες αφηνουν μεσα σου καποια αισθηση καποια ''γευση'' καποια ''μυρωδια'' κατι το οποιο δεν μεταφραζεται, δεν λεγεται, δεν μπορεις να το εξηγησεις ,απλα το νιωθεις. Δεν ξερω λοιπον, αυτο θεωρειται αναμνηση ? Το εμπιστευομαι ομως αρκετα!
Ξεκίνησα για ένα σχόλιο και τελικά ακόμη δεν έχει τελειώσει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε άγγιξε πολύ το άρθρο σου τόσο πολύ που θέλω να σου απαντήσω με ένα άρθρο.Σε ευχαριστώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάλι θυμάμαι ολοκάθαρα το θάλαμο της μητέρας μου όταν γεννήθηκα...δεν με πίστευε, μέχρι που της τον περιέγραψα λεπτομερώς!
ΑπάντησηΔιαγραφή(ναι, για την πρώτη μέρα της ζωής μου σου λέω!)