Άννα Καρένινα

Πώς να ξεγελάσεις μια καρδιά, όταν αγαπάει;
Πώς να την αποτραβήξεις από το χλωμό της όνειρο;
Δεν υπακούει, δεν υπακούει.

Όλα πια ξένα γι’ αυτήν.

Ο κόσμος στριμωγμένος σε δυο μάτια, σε μια αγκαλιά.
Και τα οικεία, μακρινά κι αδιάφορα…

Μα η καρδιά δε νοιώθει καθήκον, αδικεί και ψεύδεται.
Ξεδιάντροπη καρδιά… ξέρει μονάχα το δικό της δρόμο.

Σαν εκκρεμές όλο το είναι,

ντινγκ-ντονγκ, ντινγκ-ντονγκ.
Δαίμονες κι άγγελοι σ’ ένα ιλιγγιώδες πηγαινέλα.

Θα σπάσει! Η καρδιά θα σπάσει!
Το αίμα θα τρέξει!

Αγάπη ένοχη, αγάπη βασανιστική.
Αγάπη μοιραία…

...

Ελευθερία: μια έννοια αφαιρετική…

Ο καλύτερος τρόπος να ξεπεράσεις ακόμα και τον μεγαλύτερο σου φόβο,
είναι απλώς να τον βιώσεις.

Πολλοί τον επιδιώκουν, τον κυνηγούν, παλεύουν μαζί του.
Άνιση τέτοια μάχη· παραβλέπει το χρόνο.
Το αναπάντεχο και το πρώιμο είναι επισφαλή.
Εκείνο το νιτσεϊκό* εξαρτάται από πολλές συνιστώσες.

Όμως: ακόμα κι η βίαιη απαλλαγή από ό,τι φοβάσαι να χάσεις,
έχει δύναμη απελευθερωτική.

Μαθαίνεις μια ώρα αρχύτερα,
πως τα όρια του κόσμου σου καταρρέουν εύκολα.
Και πως «Εσύ» είσαι μόνος, λίγος και πρόσκαιρος…

Τελικά, ίσως ελευθερία να είναι
η εξάλειψη του φόβου και η αποδοχή της έλλειψης·
μια έννοια αφαιρετική…

( *ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό )

Και όμως γυρίζει…

Είναι κάτι καλοκαίρια…
πιο βαριά κι απ' τους χειμώνες.
Αποπνικτικά· αφήνουν πίσω τους αποκαΐδια…

Και πού να βρεις τη δύναμη να συμμαζέψεις,
πού να βρεις την αντοχή να προχωρήσεις,
πού να βρεις το κουράγιο ν’ αρχίσεις από την αρχή;

Σέρνεις τα πόδια σου να φέρεις εις πέρας τα καθημερινά…
Και έτσι μόνο, σιγά-σιγά και χωρίς να το καταλάβεις,
ανατέλλει μια ημέρα ο ήλιος και είναι και πάλι άνοιξη.

Νά ‘ναι καλά η γη, που συνεχίζει να γυρίζει…


(Αδιαμαρτύρητο κόπο θέλει, όχι άκοπη διαμαρτυρία…)
...

Μην, παρακαλώ σας, μην…

Έγραψα στο blog του Νίκου Δήμου κάτι για τις φωτιές και βγήκε το συμπέρασμα πως είμαι δεξιά, Νεοδημοκράτισσα, φερέφωνο του Ρουσόπουλου και της κυβερνητικής πολιτικής και διάφορα τέτοια.

Επίσης ότι κάνω πτήση, ότι είμαι φαντασιόπληκτη. Αυτό πιθανότατα να ισχύει!

Οι ετικέτες όμως με ενοχλούν, ειδικά όταν είναι εντελώς-μα εντελώς άσχετες με την πραγματικότητα. Το να επισημαίνεις κάποια πράγματα που κάνει ο ένας, δεν σημαίνει πως υποστηρίζεις τον άλλον.

Μου ήρθε πάντως περιέργως η διάθεση να δηλώσω ευθαρσώς μερικές -τετριμμένες βεβαίως-βεβαίως- σκέψεις μου:

1. Η Ελλάδα δεν είναι πια η ίδια. Το πλήγμα ήταν τεράστιο και πολυδιάστατο -ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το μέγεθός του- και οι συνέπειές του θα μας ακολουθούν για πάρα πολλά χρόνια.
   
   
2. Οι φωτιές ήταν αποτέλεσμα πολιτικού σχεδίου μεγάλης εμβέλειας και λίγοι είχαν τα μέσα να το φέρουν εις πέρας.
   
   
3. Το κράτος φυσικά και είναι μπουρδέλο σε όλα τα επίπεδα και δεν θα άλλαζε τίποτα όποιος κι αν ήταν στην εξουσία. (Οι Ολυμπιακοί ήταν ουσιαστικά αποτέλεσμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας)
   
   
4. Η ΝΔ φυσικά και αποδείχθηκε οργανωτικά ανίκανη, όπως εξάλλου αποδεικνύεται σε κάθε της εγχείρημα.
   
   
5. Το ΠΑΣΟΚ εκμεταλλεύτηκε πολιτικά με το χυδαιότερο τρόπο μια άνευ προηγουμένου καταστροφή, όπως εξάλλου εκμεταλλεύεται κάθε εθνικό θέμα.
   
   
6. Οι Έλληνες ανάγουν ή μάλλον υποβιβάζουν τα πάντα σε κομματική κόντρα ήτοι σε μικροσυμφέροντα.

Αυτά. Δεν ασχολούμαι γενικώς με την πολιτική, γιατί αφ' ενός τη θεωρώ γελοία έτσι όπως την ασκούν όλοι στην Ελλάδα και αφ' ετέρου γιατί αντιλαμβάνομαι, πως δεν είμαι σε θέση να εμβαθύνω στο παγκόσμιο πλέον πολιτικό γίγνεσθαι, οπότε προτιμώ να ασχολούμαι με πράγματα που καταλαβαίνω καλύτερα.

Τώρα όμως ένοιωσα μιαν… ανάγκη. Συγχωρήστε με…
...

The Age of Aquarius

Το καλοκαίρι μας αφήνει με γεύση καμένης σάρκας στο στόμα.
Χρειαζόμαστε νερό…

Όμως στην μεσόγεια κλεψύδρα, θέλουν να ρέει άμμος.

Ψυχανεμίσματα λοιπόν:

Ίσως στα πόδια του Υδροχόου

να σέρνεται ήδη αργά και υπόγεια ο υγρόξηρος πόλεμος…

Ποιος θα κρατάει την υδρία του μέλλοντος;


Α, ξέχασα:
Καλημέρα! Καλή εβδομάδα!
Καλή επιστροφή! Καλή συνέχεια!
Καλώς σας ξαναβρίσκω!