Moon blue

Ένα Σάββατο Σεπτέμβρη γεννήθηκα·
ένα Σάββατο Σεπτέμβρη θα πεθάνω.

Ένα Σάββατο σαν το σημερινό…

Σήμερα τα μεσάνυχτα
το ρολόι της ζωής μου θα δείξει ακριβώς 40.

Περίεργη ώρα…

...

Φτιάχνοντας το παραμύθι

Εκεί που κοιμόμαστε και βλέπουμε όνειρα όμορφα και ηδονικά, ξαφνικά ξυπνάμε ένα πρωινό και συνειδητοποιούμε, πως βαριόμαστε φρικτά. Μιας και δεν ξέρουμε λοιπόν, τι να κάνουμε με την τελματωμένη μας ζωή, λέμε συνωμοτικά από μέσα μας: «Ας φτιάξω ένα παραμύθι να περνάω καλύτερα»

Αρχίζουμε λοιπόν και ψάχνουμε ήρωες, τόπο και χρόνο, αρχή και τέλος, πλοκή, ατάκες. Επειδή όμως, τα μισά είναι ήδη προκάτ, ήτοι η ηρωίδα θα είμαστε εμείς, ο τόπος εδώ κι ο χρόνος τώρα, κύριο μέλημα και πρόβλημα είναι κατ’ αρχήν η εύρεση ή καλύτερα η εφεύρεση του κεντρικού ήρωα.

Απλό είναι: διαλέγουμε ένα πραγματικό τυχαίο πρόσωπο και το ντύνουμε με όποιον χαρακτήρα θέλουμε. Τον στολίζουμε με τις ιδιότητες, που πάντα θαυμάζαμε σ’ έναν άντρα, τον πλάθουμε στη φαντασία μας όπως μας αρέσει και προχωράμε στο επόμενο βήμα: την αρχή.

Η αρχή είναι κι αυτή ψιλοπροκάτ: η γνωριμία των ηρώων και ο κεραυνοβόλος έρως. Η ηρωίδα δεν έχει πρόβλημα μ’ αυτό, γιατί όλα είναι ιδανικά πλασμένα στο μυαλό της, οπότε πέφτει στον έρωτά του ακαριαία και χωρίς πολλές κουβέντες. Ο ήρωας όμως, ο οποίος μόλις μπήκε στο παραμύθι και δεν έχει ιδέα, τι πρέπει να κάνει για να ικανοποιήσει την ηρωίδα, αρχίζει και ψελλίζει αραιά και πού καμιά κουβέντα.

Έτσι είναι πάντα οι ήρωες των παραμυθιών: σοβαροί, λιγομίλητοι κι απόμακροι. Έτσι πρέπει να είναι, αλλιώς θα το κάνουμε παιδική χαρά το παραμύθι… Αλλά: ό,τι και να λέει είναι έτσι κι αλλιώς αδιάφορο. Η ηρωίδα ακούει αυτά που θέλει να ακούσει.

Της λέει αυτός π.χ. «Δεν είμαι ερωτευμένος μαζί σου», αυτή ακούει «Σε θέλω σαν τρελός, αλλά φοβάμαι να στο δείξω».
Της λέει «Με πιέζεις. Δεν μπορώ να ασχολούμαι συνέχεια μαζί σου», αυτή ακούει «Αγάπη μου, είμαι πολυάσχολος, αλλά στην πραγματικότητα η μόνη μου έγνοια είναι πότε θα σε δω»

Η ηρωίδα λοιπόν έχει φτιάξει μέσα στο μυαλό της τις ατάκες, απλώς για να είναι το παραμύθι πιο ρεαλιστικό, μιλάει κι ο ήρωας, να πει κι αυτός κάτι. Αλλά δεν είναι μόνο οι ατάκες έτοιμες στο μυαλό της, είναι και η ερμηνεία όλων των κινήσεών του.

Την στήνει ας πούμε επανειλημμένως κι εκείνη ξέρει, βαθιά μέσα της, πως αυτό είναι μια σπασμωδική αντίδρασή του στον παράφορο έρωτα που νοιώθει γι’ αυτήν: δεν πρέπει να δείξει ανυπόμονος, γι’ αυτό κόβει βόλτες γύρω απ’ το τετράγωνο επίτηδες για ν’ αργήσει.

Ή περπατάει μπροστά τρέχοντας και αφήνοντας την ηρωίδα να τον κυνηγάει με τα τακούνια.
Ή όταν βγαίνουν με παρέα, δεν της απευθύνει καθόλου το λόγο.
Ή -ακόμα καλύτερα- μιλάει συνεχώς με άλλες και μάλιστα δείχνει ζωηρό ενδιαφέρον γι’ αυτές.
Ή δεν αναφέρει ποτέ σε κανέναν φίλο του την ύπαρξή της.
Ή όταν αποχωρίζονται, τη βάζει σε ταξί, αντί να την πάει ο ίδιος σπίτι.

Όλες αυτές οι πράξεις του δείχνουν μία και μοναδική αλήθεια: πως τη σέβεται τόσο πολύ, που δεν θέλει να δίνει δικαιώματα στους γύρω. Κρύβοντας με πόνο ψυχής τα αληθινά του αισθήματα, καταφέρνει να δείχνουν προς τα έξω σαν δύο ξένοι… Την προστατεύει· για να μην τους πιάσουν στο στόμα τους οι κακές οι γλώσσες.

Κάπως έτσι λοιπόν πηγαίνει η πλοκή σχεδόν μέχρι το τέλος. Σταδιακά βεβαίως, όλα αυτά τα ιπποτικά συναισθήματα του ήρωα αυξάνονται, εντείνονται, λαμβάνουν σχεδόν μυθικές διαστάσεις. Μέχρι σημείου, η ηρωίδα να τον λατρεύει σα Θεό. Έναν Θεό, που βασιλεύει μακριά της, κάπου στα ουράνια…

Έτσι που λέτε… Θέλετε το τέλος; Όχι! Τα παραμύθια -όπως έχουμε ξαναπεί- τα λέμε μόνο μέχρι τη μέση. Και όλα κλείνουν με μια όμορφη φράση:

«Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς –οπωσδήποτε!- καλύτερα…»
...

Και ο Λουμίδης με τους καφέδες του…

Νομίζω, πως στη ζωή,
ο καθείς έλκει το είδος του.
Το «εσωτερικό» είδος του, εννοώ.

Δείξε μου, που λένε, το φίλο σου,
να σου πω ποιος είσαι.

Εσείς το πιστεύετε αυτό;

Γιατί, αν ισχύει, πρέπει να αρχίσουμε
να περιεργαζόμαστε τους φίλους μας
με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον…

Και όχι μόνο τους φίλους,
αλλά και όσους κατά καιρούς
τραβάμε προς το μέρος μας…

Ωμή παιδεία

Αν τον θες άνθρωπο,
δεν προσπαθείς συνέχεια να τον ψήνεις.
Τον στέλνεις έξω ωμό κι ωμά
να ψηθεί από μόνος του.
Και ας καεί…

(Και ας καείς κι εσύ…)
...

Σκληρή η ζωή στα Γιάννενα

Πήγαινε χέρι-χέρι με την αγαπημένη του

την καθιερωμένη βόλτα στον κεντρικό δρόμο της παλιάς πόλης.
Κυριακή ήτανε.

Στο μυαλό του στριφογύριζαν ακόμα τα λόγια Εκείνης, της άλλης.
Πονούσε.
Ούτε είχε μπει στον κόπο να τα πει σ’ εκείνον τον ίδιο.
Είχαν φτάσει μόνο ως κουτσομπολιά στ’ αυτιά του…

Του τα είχε ψιθυρίσει η Μαρίκα του Ανέστη,
καθώς τίναζε από πάνω της τα άχυρα
κι έβαζε το μαύρο φόρεμά της να πάει κι αυτή σπίτι…

Ήταν τόσο σκληρή ώρες-ώρες η ζωή μαζί του…

...

Πόζες, νάζια και τερτίπια

Γιατί όλοι πιστεύουν, ότι ο έρωτας θέλει πόζες, νάζια και τερτίπια; Κάπως να το παίζεις, να δείχνεις αδιαφορία και τα σχετικά;

Έχετε δει κανέναν «επαγγελματία» τού είδους να έχει ποτέ καμία σχέση της προκοπής; Αυτά τα κόλπα είναι καλά για να γαμήσεις μόνο. Ναι, κάτι τέτοιοι καταφέρνουν να γαμήσουν πολλές και να τις καψουρεύουν κιόλας. Ε και; Όλο μόνοι τους είναι στην ουσία.

Όσο για τις αντίστοιχες γυναίκες, τελικά τις φτύνουν κι αυτές, γιατί κάποια στιγμή τους τελειώνει το ρεπερτόριο κι αρχίζουν κι αυτές τις υστερίες και τα «Πού ήσουνα;» και φεύγει ο άλλος που νόμιζε πως θα ρίχνει έναν και μετά θα πηγαίνει στη δουλειά του ανενόχλητος.

Μπούρδες είναι όλα αυτά. Το μόνο που πιάνει και όντως πιάνει, είναι να είσαι πραγματικά αδιάφορος. Αλλά αν είσαι αδιάφορος, αδιαφορείς και για το αποτέλεσμα. Οπότε τι νόημα έχει πάλι;

Ο έρωτας υποτίθεται, πως είναι το πλησίασμα δύο ανθρώπων. Με τα κόλπα και τις υποκρισίες δεν πλησιάζεις κανέναν. Για την ακρίβεια απομακρύνεσαι και από τον εαυτό σου. Αλλοτριώνεσαι και πορώνεσαι. Αν είναι να φας χλαπάτσα, κάτσε φάτην. Δεν τρέχει τίποτα. Καλύτερα κιόλας μια ώρα αρχύτερα, να ξέρεις και με ποιον έχεις να κάνεις.

Και περιμένεις κάποιον που θα σε ερωτευθεί κι αυτός αληθινά. Γιατί, πιστέψτε με!, υπάρχει αληθινός έρωτας. Απλώς δεν κρατάει για πάντα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Στο κάτω-κάτω υπάρχει και η αγάπη, υπάρχει και η συντροφικότητα, που μπορούν να κρατήσουν για πάντα. Αλλά ποτέ δεν στηρίζονται σε πόζες, νάζια και τερτίπια.

Προσοχή! Προσοχή!

Σ’ ένα βιβλίο* μέσα γράφει για την «εκδίκηση του παιδαγωγού». Όπου ο «παιδαγωγός» δίδασκε τα πάντα λάθος. Από οργή, από ένα αίσθημα ακατανίκητης εκδικητικότητας.

Υπάρχουν άνθρωποι, που βλέπουν όλους τους άλλους ως εχθρούς. Και με τη μάσκα του «παιδαγωγού», του παιδεμένου, χειραγωγούν την ανθρωπότητα, την κοινωνία, τον διπλανό τους, εσένα κι εμένα.

Ας προσέχουμε τι μας βάζει ο κάθε ένας στο μυαλό μας… και για ποιον λόγο… Να σκεφτόμαστε λίγο, πριν παπαγαλίσουμε τις παλαβομάρες τού άλλου…
...

* Ακίλε Καμπανίλε: "Aν το φεγγάρι μου φέρει τύχη"

Υ.Γ. Ψιλοάσχετο: Ένας Αμερικανός γερουσιαστής έκανε μήνυση στο Θεό. Αστείο; Όχι και τόσο... Δεδικασμένο...
Ο Θεός είναι υπαρκτός, εφόσον δικάστηκε... Η πουστιά -όπως και η αφέλεια- δεν έχει όρια...

Άλλη φάση

Μην κρίνεις εσύ
τι είναι καλό για τον
άλλον άνθρωπο.

...

*μοιάζει λίγο σαν την 11η εντολή, αλλά δεν μού 'βγαινε αλλιώς το haiku...

Ποιος το ξέρει;...

Πάνω στα σκουριασμένα σίδερα ενός βυθισμένου καραβιού
είχε αφήσει τα ίχνη της κάποια ψυχή… μαγική και μαγεμένη...

Παγιδευμένη σ’ εκείνο το σιωπηλό ναυάγιο,
μέσα στα παγωμένα νερά ενός τεράστιου ωκεανού,
αδιάφορου για καθετί που ζούσε στα έγκατά του…

Κάποτε, ένας παράτολμος κι αδιάκριτος δύτης,
πήγε να δει, να ψάξει…

Ένα ρεύμα γλυκιάς παιδικότητας
του πήρε τα μυαλά και παραζαλισμένος
τράβηξε το σκάφανδρο κι έμεινε για πάντα εκεί, στο βυθό…

Κοντά της…

Ήταν η αμάραντη ψυχή ενός θλιμμένου 14χρονου κοριτσιού…

Τό ‘νοιωσε άραγε ποτέ, πως δεν ήταν πια μόνη;
Απάλυνε καθόλου η θλίψη της;
Δεν θα το μάθουμε ποτέ…

Το παραμύθι θα παραμείνει κι αυτό κρυμμένο
στα παγωμένα νερά ενός τεράστιου ωκεανού,
αδιάφορου για καθετί που ζει στα έγκατά του…

...

Μην χτυπάς μόνο ξύλο…

Όταν ήμουν μικρή, ο μπαμπάς μου βάραγε μια φορά τον αδελφό μου για κάτι που είχε γίνει μεταξύ μας, μπήκα στη μέση και είπα πως εγώ έφταιγα, σήκωσε το χέρι του να χτυπήσει κι εμένα, κατουρήθηκα ακαριαία απ’ το φόβο μου κι εκείνος έβαλε τα γέλια και τη γλίτωσα…

Αυτή είναι η μοναδική μου ανάμνηση βίας -ή μάλλον απειλής βίας- πάνω στο κορμί μου απ’ τον πατέρα μου. Η μητέρα μου καμία σχέση με το άθλημα… Δεν με χτυπούσαν ποτέ και θεωρώ τη σωματική βία ό,τι χειρότερο στον κόσμο…

Βέβαια, από τότε μού ‘χουν πει διάφοροι γκόμενοι, πως έπρεπε να είχα φάει ξύλο μικρή για να στρώσω κι εγώ τότε τους παρατάω, γιατί τους θεωρώ μαλάκες και την ιδέα τους αυτή περί διαπαιδαγώγησης βασική ένδειξη προς απομάκρυνση από κοντά τους.

Κανα-δυο βέβαια έχουν προλάβει και να με χτυπήσουν κι αυτό το φέρω τόσο βαρέως, που σχεδόν τους μισώ… Βλέπω άλλες γυναίκες γύρω μου που το ανέχονται αυτό για χρόνια και μάλιστα τους υποστηρίζουν κιόλας αυτούς τους όρθιους όρχεις… Είναι μάλλον οι ίδιες γυναίκες που τις έτρωγαν από μικρές… Συνηθισμένες…

Δεν μιλώ όμως μόνο για τις γυναίκες. Έχω μεγάλη ευαισθησία με το θέμα αυτό. Μια φορά βάλανε πέντε φουσκωτοί κάτω τον αδελφό μου και τον βαράγανε όλοι μαζί. Πάλι μπήκα στη μέση. Δε μασάω με τους πούστηδες… σταμάτησαν μόλις με είδαν… Ίσως κάπου και να ντράπηκαν. Ίσως να ένοιωσαν και λίγο γελοίοι, που μια γυναίκα δεν τους φοβήθηκε.

Δεν το παίζω μάγκας, τρελή είμαι… Αλλά…

Ο φόβος… Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος… Πρέπει να επεμβαίνουμε όπου βλέπουμε το κτήνος να βγαίνει μέσα από τον άνθρωπο. Πολλοί από εμάς δεν κάνουμε τίποτα για το κοινό καλό. Όμως τουλάχιστον, όταν κάτι συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, ας κάνουμε κάτι γι’ αυτό… Μην το βάζουμε στα πόδια…

Πρέπει κάποια στιγμή ν’ αρχίσουμε να υπερασπιζόμαστε αυτά που πιστεύουμε.
Κι ας φάμε και ξύλο…

Απορία

Παίζεις με τους φίλους σου χαρτιά.
Και συνέχεια νικάς.
Είσαι προφανώς πολύ μάγκας.

Όποτε όμως τυχαίνει
να παίζεις σε άλλη παρέα, χάνεις.
Και παραδόξως, οι φίλοι σου κερδίζουν συχνά τους τρίτους, τους απ’ έξω.

Πώς διάολο γίνεται αυτό; Έχετε καμιά ιδέα;

...
Με αντιλαμβάνεστε, ελπίζω... Άντε, ας πούμε πως στα χαρτιά βάζετε και διαιτητή να προσέχει, μην τυχόν και κλέβει κανείς!
...

Η καλή ημέρα απ’ το πρωί φαίνεται…

Μα… όταν πετάς στα σύννεφα,
όλες καλές σου φαίνονται.


Κατά την προσγείωση παίρνεις χαμπάρι…

...

Η διαφορά

Μία φιλία θέλει χρόνια
για να εξελιχθεί και να βαθύνει.

Ο έρωτας όμως
βιάζεται, λυσσάει, απαιτεί και εκβιάζει.

Είναι συναίσθημα από τη φύση του ανώριμο:
ανασφαλές, διεκδικητικό και παθιασμένο.

Cool έρωτας δεν υπάρχει…

Κατ’ ουσίαν αδιάφορον

Πέρα απ’ τον ορίζοντα,
υπάρχει για ‘μάς το κενό.

Είμαστε πια πεπεισμένοι,
πως το πλοίο συνεχίζει να υπάρχει
ακόμα κι όταν χάνεται απ’ τη ματιά μας.

Κανείς δεν μας είπε όμως,
αν αυτό έχει κάποια σημασία
για τη ματιά μας…

Καλό θα ήτο...

Να κρατάμε αρχείο… μέσα στο μυαλό μας τουλάχιστον.
Να φωτογραφίζουμε τη ζωή μας. Να θυμόμαστε.
Να ανατρέχουμε στα συμβάντα, να σκαλίζουμε τις λεπτομέρειες,
να έχουμε αίσθηση της στάσης και της εξέλιξης των πραγμάτων.

Το συναίσθημα της στιγμής δίνει στα πάντα άλλη απόχρωση.
Αυτή που θέλει εκείνο.
Η αλήθεια είναι μακριά απ’ τις δικές μας επιθυμίες…

Και δυστυχώς το μυαλό μας ακολουθεί συχνά κι αυτό σαν υπνωτισμένο
την ψευδαίσθηση, το καθρέφτισμα των επιθυμιών μας
πάνω σε αντικείμενα, καταστάσεις και πρόσωπα.

Η αλήθεια αποτυπώνεται μονάχα στο άσπρο,
στο απόμακρο, στο αδιάφορο·
σ’ αυτό που εμπεριέχει τα πάντα,
αλλά δεν δείχνει προτίμηση σε τίποτα…

Αποτελέσματα Εκλογών

Εγγεγραμμένοι: 9,868,474
Ενσωμάτωση: 99.08 %
Ψήφισαν: 74.13 %
Έγκυρα: 97.33 %
Άκυρα/Λευκά: 2.67 %

152 έδρες
41.85 %

102 έδρες
38.11 %

22 έδρες
8.14 %

14 έδρες
5.03 %

10 έδρες
3.79 %


*εκτός Βουλής δείχνει να μένει η Μαριέττα Γιαννάκου

Μεταξύ τυριού και αχλαδιού...

Χθες πήγα κι έφαγα με τ’ αδέλφια μου σ’ ένα ταβερνάκι. Συζητούσαμε πολιτικά γενικής φύσεως. Παγκόσμια. Και μελλοντικά. Η επέκταση τελειώνει, οι πόροι εξαντλώνται, το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν έχει και πολλά ψωμιά ακόμα.

Αναζητάται διεθνώς η πραγματική νέα τάξη των πραγμάτων, που δεν ξέρουμε πια ποιος μπορεί να την υποστηρίξει. Μετά από τη συγκέντρωση εξουσίας, ίσως ξαναπεράσουμε και στην πόλη-κράτος. Ποιος ξέρει;

Στην Ελλάδα ζούμε βέβαια στους δικούς μας ρυθμούς. Λίγοι είναι οι αξιόλογοι πολιτικοί, οι πραγματικοί γνώστες των πραγμάτων, όπως και οι άνθρωποι με ξεκάθαρες και ρεαλιστικές ιδέες, που να έχουν την πρόθεση να τις εφαρμόσουν.

Υπάρχει σαφής έλλειψη παιδείας και πνευματικών ανθρώπων, όπως και κρυφή συμφωνία όλων σχεδόν των κομμάτων να κρατάνε τον πολίτη στην άγνοια σχετικά με τα σημαντικά θέματα της χώρας.

Προσωπικώς, δε νομίζω πως ο Έλληνας είναι αδιάφορος για τα κοινά, πιστεύω πως είναι απλώς βαθιά νυχτωμένος. Και ταλανίζεται -πέραν της παιδείας- και από έλλειψη αρχών και κοινωνικής συνείδησης. Η ηθική μας κυμαίνεται μεταξύ «Κύριε ελέησον» και «Δόξα σοι ο Θεός».

Μετά απ’ το ταβερνάκι είδα το ματς της εθνικής, μίλησα λίγο με 2 φίλους και πήγα για ύπνο με τη φωνή του Κουλούρη στ’ αυτιά μου να λέει «Πώς είναι δυνατόν εγώ -ένας απ' τους πρώτους ιδρυτές του ΠΑΣΟΚ- να ζω τώρα το δράμα να φτάσει το ΠΑΣΟΚ στο 38%;»

Και με πήρε ο ύπνος, καληνυχτίζοντας τον υιό του πρώτου-πρώτου ιδρυτή.

Προεκλογική πρόταση

Έχω βαρεθεί να διαβάζω παντού μπινελίκια για τους πάνω, για τους κάτω, για τους δεξιά, για τους αριστερά. Γενικώς βρίζουμε συνεχώς -στην ουσία τους εαυτούς μας.

Και μας φαίνεται και πολύ υγιές αυτό. Είμαστε υπερήφανοι, ότι και καλά συνειδητοποιούμε την κατάσταση και ότι πρέπει να εξεγερθούμε επιτέλους εναντίον των εαυτών μας… που είμαστε κλέφτες, λαμόγια, άχρηστοι, βολεψάκηδες, ωχαδελφιστές κ.λπ. κ.λπ.


Πώς θα σας φαινόταν ένας μεμονωμένος άνθρωπος, αν έβριζε συνέχεια την πάρτη του;
Αν έβγαινε στους δρόμους και φώναζε:

«Είμαι μαλάκας! Είμαι πούστης! Δεν μ’ αρέσει αυτός που με γαμάει! Θέλω να με γαμήσει άλλος! Δεν αντέχω άλλο! Θα πάω στο Άγιον Όρος!»

Θα τον θεωρούσατε έξυπνο, αυτοσαρκαστικό, επαναστατικό ή απλούστατα παλαβιάρη;

Για να μιμηθώ λοιπόν κι εγώ όλους τους υπόλοιπους Έλληνες που βρίζουν τους Έλληνες, να προσθέσω: είμαστε έθνος παλαβιάρηδων. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.

Ούτε ηγέτη χρειαζόμαστε, ούτε διαχειριστή. Ψυχίατρο χρειαζόμαστε.
...

Πλάνη

Τι απογοήτευση,
όταν συνειδητοποιείς πως δεν είσαι μοναδικός!

Πως αυτό που ζεις, αυτό που νοιώθεις, το ζουν και το νοιώθουν
εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι ταυτοχρόνως σ’ ολόκληρο τον πλανήτη.

Πως καθετί, στο οποίο πιστεύεις,
είναι τετριμμένο και θνησιγενές, όσο κι εσύ ο ίδιος!

Ίσως γι’ αυτό αποκαλούν τη γη πλανήτη·
γιατί ζούμε όλοι σε μιαν ατέρμονη πλάνη…

(Αλλά παρ’ όλ’ αυτά The show must go on…
βλ. επόμενο post)

Never give up

Loser δεν είσαι
όταν χάνεις, μα όταν
παραδίδεσαι.

Ευχαριστώ

Είναι κάτι άνθρωποι, τόσο γλυκείς…
που συμπονούν τον συνάνθρωπο, ενδιαφέρονται, συμπαραστέκονται ενεργά…

Ειλικρινά, το γεγονός αυτό με εκπλήσσει όταν το συναντώ. Και με συγκινεί αφάνταστα.

Όταν βλέπεις τους περισσότερους να μην δίνουν δεκάρα ούτε καν για τους δικούς τους… Όταν όλα τελικά ανάγονται στο θέμα «χρήμα» και στο πόσο θα μας κοστίσει εμάς η περιπέτεια του δίπλα… (κι ο χρόνος χρήμα είναι, έτσι δε λένε;)

Τότε πραγματικά βλέπεις εκείνους, τους άλλους, τους γνήσιους ανθρώπους σαν όαση μέσα στην έρημο των φιλάλληλων συναισθημάτων, σαν ήλιο πάνω από μια μαύρη θάλασσα εκατομμυρίων μίζερων Εγώ.


Δεν μπορώ παρά να νοιώθω ευγνωμοσύνη για την ύπαρξη τους και αν πίστευα στο Θεό, θα προσευχόμουν να είναι πάντα καλά και να μπορέσουν να γεννήσουν, να διαπλάσουν κι άλλους τέτοιους ανθρώπους, μήπως τυχόν γίνει κάποτε η ζωή μας πραγματικά ανθρώπινη.

Άλλη μια πονεμένη ιατρική ιστορία

Όταν έπαθε η μητέρα μου εγκεφαλικό (ελαφρύ), εφημέρευε το Γενικό Κρατικό της Νίκαιας.

Το νοσοκομείο ήταν γεμάτο μυστήριους τύπους -πρεζόνια και μεθυσμένους-, οι οποίοι είχαν ξεράσει στην είσοδο του κτιρίου και μέχρι το πρωί που την ανέβασαν επιτέλους σε δωμάτιο, δεν τα είχε καθαρίσει κανείς. Περνούσαν όλοι δεξιά-αριστερά, μην τα πατήσουν και κυνηγούσαν τον μοναδικό γιατρό, που πήρε το μάτι μου μέσα στις 6 ώρες αναμονής, να τους εξυπηρετήσει.

Την πρώτη μέρα νοσηλείας και ενώ η αξονική είχε δείξει πως δεν υπάρχει αιμάτωμα, δεν της έδωσαν αντιπηκτική αγωγή με αποτέλεσμα να πάθει η μητέρα μου μέσα στο νοσοκομείο δεύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο, πολύ σοβαρό αυτήν τη φορά.

Επιπροσθέτως, έπαθε ουρολοίμωξη λόγω των συνθηκών υγιεινής και της εξαιρετικής τεχνικής των βαριεστημένων και τσαντίλων νοσοκόμων κατά την εισαγωγή του καθετήρα.

Η ουρολοίμωξη τής δημιούργησε υψηλό πυρετό. Ψάχνοντας στο Internet, διάβασα πως η ανεβασμένη θερμοκρασία είναι ό,τι χειρότερο σε ένα εγκεφαλικό. Παρακαλούσα λοιπόν τους γιατρούς να της δίνουν αντιπυρετικά κι εκείνοι με το γνωστό υφάκι τους μου απαντούσαν, πως αφού δεν είμαι γιατρός να μην μιλάω και πως καλύτερα είναι να αφήσουν τον πυρετό να πέσει μόνος του!

Εν πάση περιπτώσει, μετά από 5 ημέρες και βάζοντας μέσο για να μπορέσει να πάρει εξιτήριο από αυτό το μπουρδέλο, τη μεταφέραμε στο Ερρίκος Ντυνάν. Εκεί λοιπόν μας πληροφόρησαν, πως πρωταρχικό τους μέλημα ήταν να θεραπεύσουν την ουρολοίμωξη και να ρίξουν τον πυρετό, διότι αυτός επιδείνωνε το οίδημα στον εγκέφαλο.

Εις μάτην. Οι πρώτες ημέρες υπήρξαν καθοριστικές. Η μητέρα μου είναι σε αθλία κατάσταση και δεν πρόκειται να επανέλθει ποτέ. Όχι από το ελαφρύ ισχαιμικό επεισόδιο, που υπέστη στο σπίτι, αλλά από την αδιαφορία και την ασχετοσύνη των αλαζόνων γιατρουδάκων του χειρότερου μάλλον απ' όλα τα κακά κρατικά νοσοκομεία της χώρας.

Παρά-λογοι

Για να καλύψει το ΙΚΑ τη λογοθεραπεία της μητέρας μου
κι επειδή η ίδια είναι αδύνατον να παραστεί,
πρέπει να περάσω εγώ 9.00 η ώρα το πρωί από ειδική επιτροπή.
Να δουν, αν μιλάω καλά…

Mην τυχόν είσαι βλάκας;

Βρε, χρυσέ μου άνθρωπε, ξεκόλλα!
Δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι να κουνηθείς.
Πες την αλήθεια σου, ζήσε την αλήθεια σου!
Κάνε ό,τι γουστάρεις χωρίς φόβο και χωρίς πάθος!
(Καλά, κάντο και με πάθος, δεν τρέχει τίποτα…)

Ο Ηράκλειτος είχε πει, πως:
«Βλάκας είναι αυτός που του αρέσει(!*) να φοβάται τα πάντα»
(«Βλαξ άνθρωπος επί παντί λόγω επτοήσθαι φιλεί»)
Έχεις σκεφτεί ποτέ, μην τυχόν είσαι βλάκας;

Ξαφνικά δεν σου αρέσει ο Ηράκλειτος… ξέρω…
Ή αυτό το ρητό δεν αφορά εσένα…
Αν είναι όμως έτσι,
σταμάτα να επαναλαμβάνεις μέσα σου τη λέξη «Φοβάμαι»
και τράβα να βρεις, τι πραγματικά είσαι…


* έχει την τάση

Υ.Γ. Το 2ο πρόσωπο είναι φυσικά χάριν ευφωνίας. Ευφωνίας… λέμε τώρα…

...

Πότε θα πάρω πτυχίο;

Τελευταίως μου συμβαίνει κάτι κακό: η αναβλητικότητα μού δημιουργεί προβλήματα!
Χάνω ευκαιρίες, διότι προκύπτουν νέα δεδομένα και οι συνθήκες αλλάζουν άρδην.
Παράξενο πράγμα… μέχρι τώρα την έβγαζα λάδι…

Έχω μια φίλη, για την οποία έχουμε αποφασίσει, πως έχει έρθει στη ζωή, για να πάρει ένα και μοναδικό μάθημα: να μάθει να περιμένει. Η ίδια παραπονιέται: «Δεν μπορώ ν’ αλλάξω μάθημα; Δεν είναι στις Επιλογές;» Όχι, γλυκιά μου, είναι υποχρεωτικό και προαπαιτούμενο.

Εμένα, το αντίστοιχο μάθημα είναι μάλλον να κάνω τα πράγματα στην ώρα τους. Ή μήπως να μην είμαι τεμπέλα; Γαμώ την καντεμιά μου, γαμώ! Μου δώσανε μάθημα 2 τερμίνων!

(aka εξαμήνων. Έχετε ακούσει ποτέ χαρτορίχτρα; «Σε 3 τέρμινα μεγάλη πόρτα θα διαβείς…» Ασαφής χρονική περίοδος το τέρμινο…)

Τίτλος λοιπόν Μαθήματος:
Θέματα Απειροστικής Αναβλητικότητος και Πραγματικής Οκνηρίας
(Πραγματικές Συναρτήσεις)

Και πώς βαριέμαι να το περάσω…
Πάω λίγο στο κυλικείο για κανά καφέ και ξανάρχομαι…
Αν πουν τίποτα σημαντικό, κρατήστε μου σημειώσεις, εντάξει; Μπάϊ!

Δεν λέω ποτέ ψέματα...

Πόσα ψέματα
λέμε, πιστεύοντας πως
λέμε αλήθεια!

...

Είναι αυτό νορμάλ τώρα;

…στα εγκαίνια διεθνούς εμπορικής έκθεσης
να πρωτοστατούν μουσάτοι άντρες με κότσους,
μαύρα μάξι φορέματα και χρυσαφικά,
να κουνάνε πάνω-κάτω βρεγμένα φυτά
και να πετάνε στη μούρη του πρωθυπουργού της χώρας νερά;

Έτσι…

Να τι θα κάνω λοιπόν αυτόν το χειμώνα: θα κάτσω να διαβάσω όλα εκείνα τα βιβλία της κλασσικής λογοτεχνίας, που δεν έχω διαβάσει. Έτσι θα ξεχνιέμαι, έτσι θα μάθω, έτσι θα γράψω κι εγώ κάτι καλύτερο.

Πρέπει όμως πρώτα να πάω μια βόλτα απ’ τον οφθαλμίατρο, γιατί τα λεγόμενα «μυγάκια» έχουν γίνει κάτι τεράστιοι ιστοί αράχνης και σε κανα-δυο σημεία κανονικές τρυπούλες, όπου η όρασή μου έχει κενά. Καλά βλέπω σε γενικές γραμμές, μην φανταστείτε, αλλά η πολύχρονη υψηλή μυωπία δημιουργεί συχνά προβλήματα στο βυθό του ματιού κι εγώ δυστυχώς δεν αποτελώ εξαίρεση. Η εγχείρηση lasik, που έκανα πριν μερικά χρόνια βελτιώνει τη μυωπία, αλλά όχι την γενική κατάσταση του ματιού (είχα γράψει αναλυτικά γι’ αυτήν την ιστορία εδώ). Γι’ αυτόν το λόγο λοιπόν, το διάβασμα με κουράζει αφάνταστα και θα πρέπει μάλλον να κάνω τώρα άλλη μια επέμβαση με laser, αυτήν τη φορά στον αμφιβληστροειδή.

Νομίζω, πως θ’ αρχίσω με το «Αναζητώντας το χαμένο Χρόνο» του Προυστ και τον «Οδυσσέα» του Τζόυς. Είναι και τα δύο ογκωδέστατα βιβλία (τώρα ευτυχώς τα «σπάνε») και πάντα ήθελα να τα διαβάσω, όμως όποτε έβλεπα βιβλίο, που δυσκολευόμουν να το κρατήσω ξαπλωτή, το απέκλεια. Διότι διαβάζω πάντα στο κρεβάτι, στον καναπέ ή στο πάτωμα. Πάντα ξάπλα. Ξάπλα διάβαζα ακόμα και τα μαθήματά μου, από μικρή. Βίτσιο… Ποτέ δεν συμπάθησα εκείνες τις κουνιστές πολυθρόνες με τα μαξιλαράκια δίπλα σε θλιβερά παράθυρα, που αποκάλυπταν έναν συννεφιασμένο ουρανό…

Έτσι θα περάσει λοιπόν αυτός ο χειμώνας. Θα χαθώ στον κόσμο άλλων ανθρώπων, άλλων εποχών, άλλων βιωμάτων, ψυχοσυνθέσεων και αντιλήψεων. Έτσι θα ξεφύγει το μυαλό μου απ’ τα κολλήματα της τελευταίας περιόδου, έτσι θα αναζητήσω και θα διεκδικήσω πίσω τον χαμένο μου χρόνο…

Φοβάμαι

Δεν ταξίδεψα τις νύχτες αυτού του Αυγούστου

παρέα με τ’ άστρα,
ούτε αποκοιμήθηκα κάτω απ' την αποχαυνωτική επήρεια

του μεσημεριανού του ήλιου.

Δεν εξαγνίστηκα στη σιωπή του βυθού,
ούτε αναρρίγησα απ' το υπέροχο δάγκωμα

του παγωμένου στο κορμί μου.

Απ’ αυτό το καλοκαίρι
θυμάμαι μόνο μιαν αφόρητη ζέστη
και το σώμα μου να κολλάει, μαζί με την ψυχή μου,
μέσα σ’ ένα αμάξι με χαλασμένο παράθυρο…

Και γύρω φωτιά, και γύρω θάνατος…


Φοβάμαι τις ημέρες που έρχονται.

Η παλιά μου ζωή στοιβαγμένη σε γράμματα,
το ένα δίπλα στ’ άλλο πάνω σε μια οθόνη.
Η οθόνη μου όμως κάηκε κι αυτή και μαύρισε.
Κι εγώ αντικαταστάθηκα αίφνης από κάποια άλλη.

Δεν θα έχω λέξεις να σκέφτομαι ετούτον τον χειμώνα.
Δεν θα έχω εικόνες να ονειρεύομαι.
Δεν θα έχω πια σε τι να ελπίζω…
παρά μόνο ίσως να ξεχάσω.

...

Όσα δεν φτάνει η αλεπού…

…τα κάνει κρεμαστάρια, λέει ο Αίσωπος κι ολόκληρος ο λαός. Εδώ, ο εγχώριος. Δεν ξέρω, αν το λένε και έξω αυτό. Πάντως ισχύει πολύ συχνά.

Και το χειρότερο είναι πως ισχύει υποσυνείδητα. Με το που αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε ανίκανοι για κάτι, σχεδόν αυτομάτως μπαίνει σε λειτουργία ένας μηχανισμός να υποβιβάζουμε μέσα μας τα αντικείμενα των επιθυμιών μας.

Κάπου το ξέρουμε, πως δεν είναι αυτή η αλήθεια. Νοιώθουμε όμως πως μ’ αυτόν τον τρόπο σώζουμε κάπως την κατάσταση, πως αν μη τι άλλο δεν χρειάζεται να οικτίρουμε τον εαυτό μας. Πώς βγάζεις μορφίνες -ξέρω ‘γω τι βγάζεις- όταν παθαίνεις συναισθηματικό σοκ και έτσι αποφεύγεις τουλάχιστον το νευρικό κλονισμό, κάπως έτσι…

Αντί να αποδεχθείς λοιπόν την αδυναμία σου, «χρίζεις» τα έξω πράγματα ανάξια λόγου -ή ακόμα και μιαρά!- και προχωράς βάσει αυτής της εξαναγκασμένης πίστης. Καλά, εδώ που τα λέμε, μια έλλειψη αποδοχής της πραγματικότητας ισχύει γενικώς με την πίστη, αλλά στο ανάποδό της συνήθως: Όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει θεό. «Σ’ έχω κάνει θεό…»

Οι λαϊκοί άνθρωποι τα πιάνουν κάτι τέτοια στον αέρα!!*


(*όσο για τα κρεμαστάρια, τα λαϊκά άσματα βρίθουν α- στερητικών:
Είσαι αχΑριστη, ασυνεΙδητη, απαρΑδεκτη, αμετανΟητη κ.λπ κ.λπ)

Ιατρικό ανακοινωθέν

Η πλασματική γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, που έχω διαγνώσει στον εαυτό μου ερήμην οποιουδήποτε ειδικού -γιατί τους έχω και χεσμένους- μου δημιουργεί ένα αίσθημα κορεσμένου αέρα ακόμα και στα πιο άσχετα σημεία του σώματός μου και μια έντονη τάση να αποβάλλω τον περιττόν τούτον αέρα, μέχρι σημείου εμετού.

Στις περιπτώσεις αυτές, που γίνονται όλο και συχνότερες, μιλάω ακατάσχετα, προκειμένου να εξωθήσω τον αέρα και κατά προτίμηση εξαπολύω ποικίλων μορφών κατηγορίες -θεμιτές και μη- με αποτέλεσμα να επιτείνεται η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση του απέναντι.

Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό εύρημα, το οποίο θεωρώ πως χρήζει περαιτέρω έρευνας, διότι ο οισοφάγος του απέναντι έχει αρχίσει να ομοιάζει του ελκώδους στομάχου του και σε λίγο θ’ αρχίσει να βγάζει απ’ τη μύτη φύκια…

Λύσε τον κόμπο και προχώρα

Η στιγμή της απόφασης έχω την αίσθηση, πως δεν είναι 100% συνειδητή. Οι εντελώς συνειδητές αποφάσεις, όπου βάζεις τα πράγματα κάτω, θετικά-αρνητικά, είναι μόνο αυτές που δεν εμπλέκεσαι καθόλου συναισθηματικά. Αν και στα συναισθήματα εμπεριέχονται η ανασφάλεια, η ανταγωνιστικότητα, η φιλοδοξία, που παίζουν παντού, ακόμα και στις επαγγελματικές αποφάσεις.

Όταν όμως πρόκειται για αποφάσεις συναισθηματικής υφής, νομίζω σπανίως «μετράς» τα πράγματα. Εκεί τη μεγαλύτερη σημασία έχει το «θέλω» και όχι το τι είναι καλύτερο και τι χειρότερο.

Όταν λοιπόν φτάνεις σε τέτοιες καταστάσεις, όπου ΠΡΕΠΕΙ να πάρεις μια απόφαση και το ΘΕΛΩ σου παραπαίει, τα πράγματα συχνά λειτουργούν ολίγον τι αυτόματα. Δεν το σκέφτεσαι -εξάλλου οι διεργασίες έχουν γίνει μέσα σου ήδη από καιρό-, παρά μόνο λες το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι.

Σε πάρα πολλές περιπτώσεις όμως, δεν λες τίποτα. Αφήνεις τα πράγματα να σέρνονται. Αγνοείς την πραγματικότητα: πως όταν μια προσωπική επιλογή δεν ρέει, όταν δεν σου έρχεται εντελώς φυσικά και απρόσκοπτα, σημαίνει πως είναι από χέρι προβληματική.

Μια απλούστευση λοιπόν, που μπορεί να έχει κανείς εύκαιρη για κάθε δίλημμα συναισθηματικού περιεχομένου είναι αυτή:

Εφόσον το σκέπτεσαι, υπάρχει πρόβλημα. Αυτό είναι δεδομένο. Οπότε πρέπει να λύσεις το πρόβλημα, όχι να το διαιωνίζεις. Κι αν αποφύγεις τώρα τον πόνο, αυτός θα είναι εκεί σε κάποια γωνιά και θα παραμονεύει. Γι’ αυτό, πάρε τώρα την ευθύνη του πόνου.

Και προσπάθησε να κάνεις αυτό που θέλεις και σε γεμίζει πραγματικά.

Βοήθεια!

Εδώ, με την κολλητή μου…











Έχω να κάνω τις 1.000 δουλειές και βαριέμαι φρικτά.

Το κακό είναι, πως ενώ συνήθως έχω το εσωτερικό άλλοθι πως δεν υπάρχει λόγος να κάνω αυτό ή εκείνο, γιατί είναι μάταιο, χωρίς αντίκρυσμα ή απλώς ανούσιο, τώρα τίποτα από αυτά δεν ισχύει.

Αν δεν κάνω αυτά που πρέπει, θα μείνω από χρήματα, το υπό κατασκευήν σπίτι μου θα μείνει υπό κατασκευήν, η μάνα μου θα μείνει στον τόπο, εγώ θα μείνω ανάπηρη (απ’ το πολύ καθισιό)… Γενικώς, όλα θα μείνουν…

Το ερώτημα είναι, πώς ξαναπαίρνει κανείς μπρος μετά από μια μακρά περίοδο αδράνειας; Γιατί, ναι μεν έκανα τα απολύτως αναγκαία -κι αυτά που μ' αρέσουν βεβαίως!-, αλλά στην ουσία είχα φορτώσει τα περισσότερα στον κόκορα -αχ και να μ' άκουγε ο άντρας μου, ότι τον αποκαλώ κόκορα!- και τώρα χρειάζονται τα πάντα τη φροντίδα, το χρόνο μου και πολύ-πολύ τρέξιμο.

Έχετε να μου προτείνετε κανέναν τρόπο άμεσης «παλινόρθωσης»;

Ας μην πεθαίνουμε κάθε ημέρα…

Αυτό το καλοκαίρι ήταν πικρό για μένα. Έπαθε η μάνα μου εγκεφαλικό. Μια γυναίκα, που παρ’ ότι είχε προβλήματα κινητικότητας εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ήταν ο πιο ενεργητικός και μαχητικός άνθρωπος, που έχω γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου. Κατάφερνε τηλεφωνικώς ό,τι δεν καταφέρνουν άλλοι με χίλια δυο μέσα, υποκλίσεις και κατακλίσεις.

Την χτύπησε στα καλά καθούμενα: την ώρα που κοιμόταν. Οι πρώτες μέρες ήταν δραματικές, κοντεύαμε να τη χάσουμε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον εαυτό μου ένα σούρουπο, πάνω στη μηχανή, να τρέχω να την προλάβω και το μυαλό μου να τρέχει ακόμα πιο γρήγορα απ’ τη μηχανή, σε χιλιάδες στροφές, προσπαθώντας να αποδεχθεί το ενδεχόμενο του θανάτου.

Έγινε μέσα μου ένα κλικ. Ναι, η μητέρα μου θα πεθάνει. Κι αν όχι τώρα, κάποτε. Και όλοι οι υπόλοιποι. Και βέβαια εγώ η ίδια. Αυτό τελικά μ’ απασχολεί πλέον λιγότερο απ’ όλα. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι και τίποτα σπουδαίο… Το μόνο, πως θα στεναχωρήσω κι εγώ αυτούς που θα μείνουν πίσω…

Ο θάνατος είναι τόσο φυσικός, όσο και η ζωή. Εκείνο που με έχει κυριολεκτικά τρελάνει, είναι η αντίδραση κάποιου άλλου προσώπου προς όλα αυτά. Ξαφνικά φοβάται τα πάντα, ως και να μην χαλάσει ο πάγκος της κουζίνας, ο νιπτήρας και οι ξύλινες καλοκαιρινές καρέκλες από το νερό και τον ήλιο. Προσέχει τα αντικείμενα σα φυλακτά και τη ζωή των γύρω του σα φύλακας-δαίμονας.

Ναι, κάποια μέρα όλοι και όλα πεθαίνουν. Ας προσπαθήσουμε όμως τουλάχιστον να ζούμε τις μέρες μας. Ας μην πεθαίνουμε κάθε ημέρα…

Μόνο για γυναίκες…

Φτάνει κάποια στιγμή στη ζωή, που ακουμπάς το στήθος σου και τ’ αγαπάς. Πεσμένο, αδειασμένο, κρεμασμένο… Όσο δεν το αγάπησες ποτέ πριν, όταν ήταν ορθό, σφριγηλό και περήφανο σαν γύφτικο σκερπάνι.

Φτάνει κάποια στιγμή, που κοιτάζεις με το καθρεφτάκι το αιδοίο σου και το αναγνωρίζεις. Ναι, αυτό είναι τα δικό σου αιδοίο, πράγματι, αυτό το έτσι και το αλλιώς, που διαφέρει από όλων των άλλων γυναικών και που σ’ αρέσει όπως ακριβώς είναι.

Έρχεται κάποια στιγμή, που επιτέλους μπορείς να δείξεις το σώμα σου, χωρίς να τεντώνεσαι, χωρίς να στήνεσαι, χωρίς να ποζάρεις… χωρίς να ντρέπεσαι γι’ αυτό.
Που ξέρεις τι ζητά και πώς να το πάρει. Που χαλαρώνεις κι αφήνεσαι και δίνεσαι.
Όπως κι αν είσαι.

Αυτή είναι η στιγμή της απόλαυσης.
Αυτή είναι η στιγμή του απόλυτου, δικού σου, ολοδικού σου, γυναικείου οργασμού…


Καλό μας μήνα!
...