Ας μην πεθαίνουμε κάθε ημέρα…
Αυτό το καλοκαίρι ήταν πικρό για μένα. Έπαθε η μάνα μου εγκεφαλικό. Μια γυναίκα, που παρ’ ότι είχε προβλήματα κινητικότητας εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ήταν ο πιο ενεργητικός και μαχητικός άνθρωπος, που έχω γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου. Κατάφερνε τηλεφωνικώς ό,τι δεν καταφέρνουν άλλοι με χίλια δυο μέσα, υποκλίσεις και κατακλίσεις.
Την χτύπησε στα καλά καθούμενα: την ώρα που κοιμόταν. Οι πρώτες μέρες ήταν δραματικές, κοντεύαμε να τη χάσουμε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον εαυτό μου ένα σούρουπο, πάνω στη μηχανή, να τρέχω να την προλάβω και το μυαλό μου να τρέχει ακόμα πιο γρήγορα απ’ τη μηχανή, σε χιλιάδες στροφές, προσπαθώντας να αποδεχθεί το ενδεχόμενο του θανάτου.
Έγινε μέσα μου ένα κλικ. Ναι, η μητέρα μου θα πεθάνει. Κι αν όχι τώρα, κάποτε. Και όλοι οι υπόλοιποι. Και βέβαια εγώ η ίδια. Αυτό τελικά μ’ απασχολεί πλέον λιγότερο απ’ όλα. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι και τίποτα σπουδαίο… Το μόνο, πως θα στεναχωρήσω κι εγώ αυτούς που θα μείνουν πίσω…
Ο θάνατος είναι τόσο φυσικός, όσο και η ζωή. Εκείνο που με έχει κυριολεκτικά τρελάνει, είναι η αντίδραση κάποιου άλλου προσώπου προς όλα αυτά. Ξαφνικά φοβάται τα πάντα, ως και να μην χαλάσει ο πάγκος της κουζίνας, ο νιπτήρας και οι ξύλινες καλοκαιρινές καρέκλες από το νερό και τον ήλιο. Προσέχει τα αντικείμενα σα φυλακτά και τη ζωή των γύρω του σα φύλακας-δαίμονας.
Ναι, κάποια μέρα όλοι και όλα πεθαίνουν. Ας προσπαθήσουμε όμως τουλάχιστον να ζούμε τις μέρες μας. Ας μην πεθαίνουμε κάθε ημέρα…
"...ξέρουμε πως είμαστε περαστικοί και ύστερα από 'μας τίποτε τ' αξιόλογο δεν θα 'ρθει..."
ΑπάντησηΔιαγραφή(Μπρεχτ)
-από μνήμης-
giasafox, έχεις στο αβαταρ σου το πιο γλυκό μουτράκι της μπλογκόσφαιρας!!
ΑπάντησηΔιαγραφήsynas
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ είμαι,
σε ηλικία 6 ετών (νομίζω)
Περαστικά να είναι, τουλάχιστον για τώρα. Ειδικά τέτοιου είδους ασθένειες που έχουν εκτός από έναν σωματικό εκφυλισμό κυρίως ένα είδος πνευματικού θανάτου. Τώρα για το αίσθημα, το έχω ζήσει κι εγώ, αυτή την αποσβολωτική αίσθηση της απώλειας των δικών σου ανθρώπων. Ειδικά φέτος το καλοκαίρι, πολύ. Ίσως η εμμονή με τα πράγματα να είναι ένας διαφορετικός τρόπος διαχείρισης του θανάτου, ίσως.
ΑπάντησηΔιαγραφήYγ. Κωστή, αν είχα ποτέ αγόρι θα ήθελα να σου μοιάζει. Κυριολεκτικά μουτράκι για φάγωμα.
Syna λυπάμαι πολύ για την μητέρα σου και εύχομαι καλή ανάρρωση.Τέτοια περιστατικά μας φέρνουν ακόμη πιο κοντά στο να συνειδητοποιήσουμε την ευαλωτότητα των ανθρώπων που αγαπάμε και τη δικά μας.Ο Γουντι Αλλεν έλεγε οτι δεν φοβάται τον θάνατο απλά δεν θέλει να είναι εκεί όταν έρθει.Ευτυχώς που μπορούμε να αυτοσαρκαζόμαστε και να λέμε όπως εσύ οτι είναι σημαντικο να μην πεθαίνουμε κάθε μέρα.Και να προσπαθούμε, με παρηγορεί και εμένα αυτο που λές
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα την τάση και εγώ να προσέχω κάθε αντικείμενο μην χαλάσει, γενικά προσέχα τα πάντα μέσα στο σπίτι. Τώρα πια δεν το κάνω τόσο έντονα. Καλή ανάρρωση στην μητέρα σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήgiasafox, μμμ... είσαι ακόμα τόσο νόστιμος;
ΑπάντησηΔιαγραφήdora, είναι ένας βλακώδης τρόπος... Εγώ που πετάω π.χ. τα ρούχα μου δεξιά-αριστερά, έχω ακόμα κομμάτια του '80! Ο τύπος που λέω δεν έχει ούτε τα προπέρσινα. γιατί τα έχει φάει στο πλυντήριο από το συνεχές πλύσιμο! Βρε, άσε τα πράγματα να κυλάνε... αυτοδιευθετούνται μια χαρά. Όσο τα κυνηγάς, τόσο μαζεύουν...
pixie, εγώ αυτό που θυμάμαι απο τον Άλεν και ταιριάζει απόλυτα είναι εκείνο το περίφημο:
-Μα αφού σου είπαν, δεν θα πεθάνεις!
-Ναιιιι, δεν θα πεθάνω τώρα!!!Αλλά...
Και το υπαρξιακό άγχος δεν έχει τελειωμό...
maxim, καλά, ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει, δεν τρέχει τίποτα... Το θέμα είναι όμως να περνάμε όσο το δυνατόν καλύτερα, όχι όσο το δυνατόν χειρότερα... Να μην χαλάμε τη ζωή μας για πράγματα τελικώς ευτελή...
Ευτυχώς για την τέχνη
ΑπάντησηΔιαγραφήπου υπάρχει ο θάνατος...
Μα θα προτιμούσα να μην υπήρχε,
κι ας μην είχε δημιουργηθεί τίποτε
απ' όλα αυτά τα αριστουργήματα...
Αγαπημένε μου Τειρεσία, υπάρχει όμως... Και δεν είναι μόνο για την τέχνη ο θάνατος, είναι για εμάς τους ίδιους... Εμείς είμαστε τα αριστουργήματα, εμείς που ζούμε, γνωρίζοντας την ύπαρξη του θανάτου...
ΑπάντησηΔιαγραφή@synas,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν έχω κάνει λάθος που σε εκτιμώ τόσο πολύ...
'Κι αν δε μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις, τούτο τουλάχιστον προσπάθησε, μην την εξεφτελίζεις' έγραφε ο Καβάφης (από μνήμης). Γιατί κάθε φτηνή στιγμή που ζούμε είναι, όπως λες στο post, σα να πεθαίνουμε, σαν να καταδικάζουμε σε στιγμιαίο θάνατο όσα πραγματικά μας συγκινούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό μικρή έκανα ένα παιχνίδι με τον εαυτό μου: "Κι αν πέθαινα τώρα, αυτή τη στιγμή, ποιόν θα ήθελα να προλάβω ν'αποχαιρετήσω / τι θα άλλαζε / τι θα μου έλειπε πιό πολύ / σε ποιόν αγαπημένο θα γυρνούσα, να του πω για την άλλη μεριά?" κτλ (ναι, ήμουν εξαιρετική παρέα για πάρτυ!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για λίγο αφουγκραζόμουν σα να ήμουν παράνομα στη ζωή - φανταζόμουν τη ζωή για λίγο σαν κάτι που συνεχίζει με όλους χωρίς εμένα.
Ε, σιγά τ'αυγά! Ποτέ δεν ένοιωσα ότι εγώ είμαι το άλας της γης και κάπου είχα την ανακούφιση ότι δεν σηκώνω το βάρος του κόσμου στους ώομους μου, οπότε μπορούσα να συνεχίσω να υπάρχω και να κάνω ό,τι γουστάρω...
Οπότε έπεφτα με τα μούτρα στην πρώτη αγκαλιά που έβρισκα, μια που μπορούσα να χαρώ και δεν είχα εργολαβία ευθύνες... (οκ, μες το σπίτι μου ή του αγαπημένου μου αυτό, μην τρελλαθούμε!)
Ετσι είναι, ας μην πεθαίνουμε κάθε μέρα, η ζωή όλη είναι ένα ανέκδοτο που δεν έχει νόημα να το ζούμε λες και χάνει η Βενετιά βελόνι μόλις φύγουμε... Αλλά όσο είμαστε εδώ, να τη ρουφάμε και να δίνουμε πίσω με λύσσα...
Περαστικά στη μαμά, εύχομαι το καλύτερο - μην ξεχνάς πως εκείνες οι γενιές είναι πιο ανθεκτικές από μας...
( η εμμονή με τα πράγματα ίσως να είναι κι ο τρόπος της να οργανώνει το μυαλό της... which is a good thing)
:))))
Ευχομαι να ειναι ολα περαστικα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω φετος το καλοκαιρι εχασα τον πατερα μου και καταλαβαινω πως νιωθεις....
@πρέζα tv,
ΑπάντησηΔιαγραφήΩχ γμτ! Συλληπητήρια κι εύχομαι να μαλακώσει ο πόνος...
Ο επόμενος χρόνος είναι πάντως πολύ δύσκολος, μετά κάπως απαλαίνει, δεν ξέρω, μας γραπώνει η καθημερινότητα και κάααπως ξεχνιόμαστε... αν κι εμένα πάμε για τον τρίτο χρόνο κι ακόμη είμαι λες και δεν πέρασε μια μέρα, απλώς σας λέω τι μου λένε κατά γενική ομολογία οι φίλοι μου.
Κι από την άλλη λέω, πόνος, χμ, καλό πράγμα, σημαίνει πως αγάπησες πραγματικά αυτόν που έφυγε...
Και όμως, κάθε μέρα πεθαίνουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την πρώτη μας κιόλας στιγμή γνωρίζουμε το χρόνο και τη φθορά.
Είναι η ζωή που μας σκοτώνει, μέσα-έξω...
Τα ίδια ζω με τον πατέρα μου. Χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια. Είναι πολύ trendy αυτή την περίοδο και θα φορεθεί πολύ εξ' όσων πληροφορούμαι! Οξυγόνο και, ως εκ τούτου, κλείσιμο στο σπίτι.
Η ειρωνεία;
Τόσα χρόνια πλοίαρχος του εμπορικού, γύριζε επί οχτώ μήνες το χρόνο όλο τον κόσμο, αδημονώντας να γυρίσει σπίτι. Και όταν ερχόταν αν μπορούσε δεν θα πήγαινε ούτε στο περίπτερο!
Οταν γλίτωσε από τα δύσκολα και μπήκε στη ρουτίνα τον πήρε από κάτω. "Χέσε μας ρε father" του είπα στην τελική, "μέσα σε σαράντα χρόνια έζησες εκατό ζωές σε χίλια μέρη γυρίζοντας όλο τον πλανήτη! Για σκέψου σαράντα χρόνια να ήσουν υπάλληλος σε γραφείο και να βάραγες σφραγίδες."
Που καταλήγω;
Ας πεθαίνουμε τουλάχιστον όπως γουστάρουμε!
Ενα "όχημα" μας έκατσε, ας του πιούμε το αίμα μέχρι τελευταίας ρανίδος!
Το μόνο που θα ήθελα είναι η έξοδος να είναι στιγμιαία. Αυτό, αν μη τι άλλο, σε πείσμα του πλέον παραγωγικού δημοσίου υπαλλήλου, κανονίζεται!..
Παρεμπιπτόντως, τι κοινό έχουν ο θάνατος και τα πολυμορφικά;
Παίρνουν πολύ κόσμο...
...μετά από αυτά δεν έχεις πια ζωή!
Bikez rulez!
Κατ' αρχήν εύχομαι η μητέρα σου να είναι καλύτερα. Κατά δεύτερο μου αρέσει πολύ που μέσα από ένα post που μιλάς για το θάνατο βγάζεις την αισιοδοξία του να ζούμε και να μην πεθαίνουμε κάθε μέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρίτον παρακαλώ εξηγήστε μου τι είναι το αβαταρ να δω κι εγώ το "μουτράκι" του giasafox μικρού.
Κάποτε στην εφηβεία μου δεν περνούσε μέρα που να μη σκεφτώ τ θάνατο και να στενοχωριέμαι. Ευτυχώς με τα χρόνια το ξεπέρασα απλά καμιά φορά μου ρχεται η φριχτή σκέψη του "αν πεθάνει το παιδί μου". Νομίζω πως δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα χειρότερο. Χτυπάω ξύλο και μόνο στη σκέψη.
Καλό μήνα!
Τειρεσία, (αχ, πού είναι εκείνη η φατσούλα με τα κόκκινα μαγουλάκια;), σ' ευχαριστώ πολύ, το ξέρεις πως είναι αμοιβαίο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεράσιμε, ναι... Και εξευτελίζεις τις στιγμές σου, όχι όταν δεν τις γεμίζεις συνεχώς με πράξη, αλλά όταν τις ζεις μηχανικά προσβλέποντας μόνο στις επόμενες...
Αφροδίτη, σ' ευχαριστώ για το σχόλιο και τις ευχές. Ναι, ο κόσμος δεν γυρνάει γύρω από εμάς, ούτε θα ζήσουμε αιώνια. Οπότε... βουρ στον πατσά!!
Πρέζα tv, ελπίζω η θλίψη απ' αυτήν την τραγική και αναπόφευκτη εμπειρία να σου εμπνεύσει και κάτι καινούριο, κάτι καλό...
Reactor69, αυτό μου θύμισε τον Τζακ Νίκολσον στις Μάγισσες του Ήστγουικ, που του έλεγαν να διατρέφεται σωστά και να μην καπνίζει: "Δεν θέλω να πεθάνω υγιής, ρε παιδί μου, θέλω να πεθάνω άρρωστος!"
Pussy Galore, σ' ευχαριστώ πολύ. Το αβαταρ είναι το εικονίδιο που έχουμε δίπλα στο νικ μας.
χμμμ..καποτε νομιζα οτι δεν θα συμβει ποτε..να χασω τα αγαπημενα μου προσωπα..νομιζα οτι οι γονεις μου θα ειναι για παντα διπλα μου.Τους εχω ακομη αλλα πλεον προσπαθω να συμφιλιωθω με την σκεψη οτι καποα στιγμη θα συμβει αλλα θελω αυτη η στιγμη να αργησει πολυ....στην πραγματικοτητα δεν ειμαι συμφιλιωμενη με την ιδεα του θανατου και ειλικρινα δεν ξερω αν θα τα καταφερω...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλη αναρρωση στην μητερα σου, το ευχομαι μεσα απο την καρδια μου!
εύχομαι γρήγορη ανάρρωση στη μητέρα σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήο τίτλος σου πάντως τα λέει όλα
"ας μην πεθαίνουμε κάθε μέρα"
γιατί πράγματι η κάθε ημέρα μετράει, ακόμη κι αν είναι κομμάτι μιας επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας, είναι τα χαμόγελα, η ζέστη της καρδιάς, είναι η κουβέντα, η σκέψη που έρχεται και φεύγει, είναι ένα πράσινο φύλλο που φαίνεται από το παράθυρο, εκείνο το κομμάτι ουρανού, ανάμεσα στις πολυκατοικίες, το πείσμα των αδέσποτων να επιβιώνουν μέσα στην εχθρική πόλη...
κι όμως, τελικά, είναι η λάμψη που βλέπω στα μάτια εκείνων, που παλεύουν κάθε μέρα για να υπάρξουν και την επόμενη, νικώντας το σώμα τους που ξαφνικά τους αντιμάχεται, ναι, αυτή η λάμψη είναι για μένα συχνά από τις πιο απτές αποδείξεις ότι δεν έχουμε το δικαίωμα οι άλλοι, να αφηνόμαστε και να "πεθαίνουμε" κάθε μέρα...
Καλημέρα!
avra, σ' ευχαριστώ πολύ. Δεν χρειάζεται να το σκέφτεσαι από τώρα... Άστο για όταν έρθει εκείνη η ώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήzoe, σε λίγο όμως θ' αρχίσει να ακούγεται σα διαφήμιση εταιρίας κινητής τλεφωνίας... Ζήσε τη στιγμή!
Κι όμως,πεθαίνουμε κάθε μέρα.Κάθε μέρα απομακρυνόμαστε από το στόχο,που ουσιστικά είναι κοινός για όλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήόλα θα πάνε καλά, ποιος είναι ο κοινός στόχος;
ΑπάντησηΔιαγραφή