Όσα δεν φτάνει η αλεπού…

…τα κάνει κρεμαστάρια, λέει ο Αίσωπος κι ολόκληρος ο λαός. Εδώ, ο εγχώριος. Δεν ξέρω, αν το λένε και έξω αυτό. Πάντως ισχύει πολύ συχνά.

Και το χειρότερο είναι πως ισχύει υποσυνείδητα. Με το που αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε ανίκανοι για κάτι, σχεδόν αυτομάτως μπαίνει σε λειτουργία ένας μηχανισμός να υποβιβάζουμε μέσα μας τα αντικείμενα των επιθυμιών μας.

Κάπου το ξέρουμε, πως δεν είναι αυτή η αλήθεια. Νοιώθουμε όμως πως μ’ αυτόν τον τρόπο σώζουμε κάπως την κατάσταση, πως αν μη τι άλλο δεν χρειάζεται να οικτίρουμε τον εαυτό μας. Πώς βγάζεις μορφίνες -ξέρω ‘γω τι βγάζεις- όταν παθαίνεις συναισθηματικό σοκ και έτσι αποφεύγεις τουλάχιστον το νευρικό κλονισμό, κάπως έτσι…

Αντί να αποδεχθείς λοιπόν την αδυναμία σου, «χρίζεις» τα έξω πράγματα ανάξια λόγου -ή ακόμα και μιαρά!- και προχωράς βάσει αυτής της εξαναγκασμένης πίστης. Καλά, εδώ που τα λέμε, μια έλλειψη αποδοχής της πραγματικότητας ισχύει γενικώς με την πίστη, αλλά στο ανάποδό της συνήθως: Όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει θεό. «Σ’ έχω κάνει θεό…»

Οι λαϊκοί άνθρωποι τα πιάνουν κάτι τέτοια στον αέρα!!*


(*όσο για τα κρεμαστάρια, τα λαϊκά άσματα βρίθουν α- στερητικών:
Είσαι αχΑριστη, ασυνεΙδητη, απαρΑδεκτη, αμετανΟητη κ.λπ κ.λπ)