Έτσι…

Να τι θα κάνω λοιπόν αυτόν το χειμώνα: θα κάτσω να διαβάσω όλα εκείνα τα βιβλία της κλασσικής λογοτεχνίας, που δεν έχω διαβάσει. Έτσι θα ξεχνιέμαι, έτσι θα μάθω, έτσι θα γράψω κι εγώ κάτι καλύτερο.

Πρέπει όμως πρώτα να πάω μια βόλτα απ’ τον οφθαλμίατρο, γιατί τα λεγόμενα «μυγάκια» έχουν γίνει κάτι τεράστιοι ιστοί αράχνης και σε κανα-δυο σημεία κανονικές τρυπούλες, όπου η όρασή μου έχει κενά. Καλά βλέπω σε γενικές γραμμές, μην φανταστείτε, αλλά η πολύχρονη υψηλή μυωπία δημιουργεί συχνά προβλήματα στο βυθό του ματιού κι εγώ δυστυχώς δεν αποτελώ εξαίρεση. Η εγχείρηση lasik, που έκανα πριν μερικά χρόνια βελτιώνει τη μυωπία, αλλά όχι την γενική κατάσταση του ματιού (είχα γράψει αναλυτικά γι’ αυτήν την ιστορία εδώ). Γι’ αυτόν το λόγο λοιπόν, το διάβασμα με κουράζει αφάνταστα και θα πρέπει μάλλον να κάνω τώρα άλλη μια επέμβαση με laser, αυτήν τη φορά στον αμφιβληστροειδή.

Νομίζω, πως θ’ αρχίσω με το «Αναζητώντας το χαμένο Χρόνο» του Προυστ και τον «Οδυσσέα» του Τζόυς. Είναι και τα δύο ογκωδέστατα βιβλία (τώρα ευτυχώς τα «σπάνε») και πάντα ήθελα να τα διαβάσω, όμως όποτε έβλεπα βιβλίο, που δυσκολευόμουν να το κρατήσω ξαπλωτή, το απέκλεια. Διότι διαβάζω πάντα στο κρεβάτι, στον καναπέ ή στο πάτωμα. Πάντα ξάπλα. Ξάπλα διάβαζα ακόμα και τα μαθήματά μου, από μικρή. Βίτσιο… Ποτέ δεν συμπάθησα εκείνες τις κουνιστές πολυθρόνες με τα μαξιλαράκια δίπλα σε θλιβερά παράθυρα, που αποκάλυπταν έναν συννεφιασμένο ουρανό…

Έτσι θα περάσει λοιπόν αυτός ο χειμώνας. Θα χαθώ στον κόσμο άλλων ανθρώπων, άλλων εποχών, άλλων βιωμάτων, ψυχοσυνθέσεων και αντιλήψεων. Έτσι θα ξεφύγει το μυαλό μου απ’ τα κολλήματα της τελευταίας περιόδου, έτσι θα αναζητήσω και θα διεκδικήσω πίσω τον χαμένο μου χρόνο…