Μεταξύ τυριού και αχλαδιού...

Χθες πήγα κι έφαγα με τ’ αδέλφια μου σ’ ένα ταβερνάκι. Συζητούσαμε πολιτικά γενικής φύσεως. Παγκόσμια. Και μελλοντικά. Η επέκταση τελειώνει, οι πόροι εξαντλώνται, το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν έχει και πολλά ψωμιά ακόμα.

Αναζητάται διεθνώς η πραγματική νέα τάξη των πραγμάτων, που δεν ξέρουμε πια ποιος μπορεί να την υποστηρίξει. Μετά από τη συγκέντρωση εξουσίας, ίσως ξαναπεράσουμε και στην πόλη-κράτος. Ποιος ξέρει;

Στην Ελλάδα ζούμε βέβαια στους δικούς μας ρυθμούς. Λίγοι είναι οι αξιόλογοι πολιτικοί, οι πραγματικοί γνώστες των πραγμάτων, όπως και οι άνθρωποι με ξεκάθαρες και ρεαλιστικές ιδέες, που να έχουν την πρόθεση να τις εφαρμόσουν.

Υπάρχει σαφής έλλειψη παιδείας και πνευματικών ανθρώπων, όπως και κρυφή συμφωνία όλων σχεδόν των κομμάτων να κρατάνε τον πολίτη στην άγνοια σχετικά με τα σημαντικά θέματα της χώρας.

Προσωπικώς, δε νομίζω πως ο Έλληνας είναι αδιάφορος για τα κοινά, πιστεύω πως είναι απλώς βαθιά νυχτωμένος. Και ταλανίζεται -πέραν της παιδείας- και από έλλειψη αρχών και κοινωνικής συνείδησης. Η ηθική μας κυμαίνεται μεταξύ «Κύριε ελέησον» και «Δόξα σοι ο Θεός».

Μετά απ’ το ταβερνάκι είδα το ματς της εθνικής, μίλησα λίγο με 2 φίλους και πήγα για ύπνο με τη φωνή του Κουλούρη στ’ αυτιά μου να λέει «Πώς είναι δυνατόν εγώ -ένας απ' τους πρώτους ιδρυτές του ΠΑΣΟΚ- να ζω τώρα το δράμα να φτάσει το ΠΑΣΟΚ στο 38%;»

Και με πήρε ο ύπνος, καληνυχτίζοντας τον υιό του πρώτου-πρώτου ιδρυτή.