Μην χτυπάς μόνο ξύλο…
Όταν ήμουν μικρή, ο μπαμπάς μου βάραγε μια φορά τον αδελφό μου για κάτι που είχε γίνει μεταξύ μας, μπήκα στη μέση και είπα πως εγώ έφταιγα, σήκωσε το χέρι του να χτυπήσει κι εμένα, κατουρήθηκα ακαριαία απ’ το φόβο μου κι εκείνος έβαλε τα γέλια και τη γλίτωσα…
Αυτή είναι η μοναδική μου ανάμνηση βίας -ή μάλλον απειλής βίας- πάνω στο κορμί μου απ’ τον πατέρα μου. Η μητέρα μου καμία σχέση με το άθλημα… Δεν με χτυπούσαν ποτέ και θεωρώ τη σωματική βία ό,τι χειρότερο στον κόσμο…
Βέβαια, από τότε μού ‘χουν πει διάφοροι γκόμενοι, πως έπρεπε να είχα φάει ξύλο μικρή για να στρώσω κι εγώ τότε τους παρατάω, γιατί τους θεωρώ μαλάκες και την ιδέα τους αυτή περί διαπαιδαγώγησης βασική ένδειξη προς απομάκρυνση από κοντά τους.
Κανα-δυο βέβαια έχουν προλάβει και να με χτυπήσουν κι αυτό το φέρω τόσο βαρέως, που σχεδόν τους μισώ… Βλέπω άλλες γυναίκες γύρω μου που το ανέχονται αυτό για χρόνια και μάλιστα τους υποστηρίζουν κιόλας αυτούς τους όρθιους όρχεις… Είναι μάλλον οι ίδιες γυναίκες που τις έτρωγαν από μικρές… Συνηθισμένες…
Δεν μιλώ όμως μόνο για τις γυναίκες. Έχω μεγάλη ευαισθησία με το θέμα αυτό. Μια φορά βάλανε πέντε φουσκωτοί κάτω τον αδελφό μου και τον βαράγανε όλοι μαζί. Πάλι μπήκα στη μέση. Δε μασάω με τους πούστηδες… σταμάτησαν μόλις με είδαν… Ίσως κάπου και να ντράπηκαν. Ίσως να ένοιωσαν και λίγο γελοίοι, που μια γυναίκα δεν τους φοβήθηκε.
Δεν το παίζω μάγκας, τρελή είμαι… Αλλά…
Ο φόβος… Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος… Πρέπει να επεμβαίνουμε όπου βλέπουμε το κτήνος να βγαίνει μέσα από τον άνθρωπο. Πολλοί από εμάς δεν κάνουμε τίποτα για το κοινό καλό. Όμως τουλάχιστον, όταν κάτι συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, ας κάνουμε κάτι γι’ αυτό… Μην το βάζουμε στα πόδια…
Πρέπει κάποια στιγμή ν’ αρχίσουμε να υπερασπιζόμαστε αυτά που πιστεύουμε.
Κι ας φάμε και ξύλο…
Η βία ποτέ δεν είναι λύση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι το πιστεύω.
Καλημέρες!!!
Είμαι κατά της βίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ανώφελη, άσε που χαλάει και το μαλλί.
Άλλο βία, άλλο άμυνα. Η Synas μιλάει για το δεύτερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι η βία είναι αποτέλεσμα εγωισμού και αυτοαναφορικότητας. Έχω παρατηρήσει ότι βίαιοι γίνονται συνήθως άνθρωποι υπερβολικά εγκλωβισμένοι στον κόσμο του εγωισμού τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήpar...aloge, δεν πρέπει όμως να αντιδρούμε κάπως σ' αυτή;
ΑπάντησηΔιαγραφήchris, ε, να σου χαλάσει και λίγο το μαλλί, άμα στην πέφτει ο άλλος στα καλά καθούμενα.
apotheosis, σ' ευχαριστώ...
gerasimos, σωστό είναι αυτό... οι υπόλοιποι τι κάνουμε;...
Βαράτε γιατί χανόμαστε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωρίς πλάκα τώρα η οποιαδήποτε χρήση βίας είναι λάθος ακόμη και για άμυνα. Υπάρχουν άλλοι τρόποι!
sigmund, ναι... δεν είπα να αντιβαράμε!! Αλλά κάτι να κάνουμε, να μην κάνουμε την πάπια. Να μου πεις τι; Δεν ξέρω. Να μπούμε στη μέση, να προσπαθήσουμε να συνεφέρουμε τον αγριεμένο, να πείσουμε το όποιο θύμα να φύγει, να κάνουμε μήνυση... ξέρω 'γώ; Κάτι να κάνουμε πάντως!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά synas είσαι όντως τρελή. Ή μήπως έχεις άγνοια του κινδύνου; :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως και να έχει, βρίσκω να έχεις δίκιο.
ανθρωποι και ανθρωποειδη.
ΑπάντησηΔιαγραφή@synas
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια άμυνα και υπεράσπιση του εαυτού σου και της υπαρξης σου, δεν λέγεται τρέλα.
Καλά κάνεις, μόνο, μην τις τρώμε συνέχεια εμεις.
Τέλος πάντων, όμως, υπάρχει σωματική βία , λεκτική, ψυχολογκή βία, σε υπερβολικό βαθμό και την βιώνουμε καθημερινά,.
Μην την αναπαράγουμε και μέσα μας, τη βάψαμε. Να ψάχνουμε το μη βίαιο, αρκετά πια. Η ζωή έχει ομορφιές, αυτές θέλω, τα μαζοχ, τέρμα.
Όταν ήμουν μικρός ήταν ένας πιτσιρικάς στη γειτονιά που χωρίς λόγο και αιτία με κορόιδευε συνέχεια. Εγώ δεν του πολυέδινα σημασία. Ήταν και δυο τρία χρόνια μικρότερος. Μια μέρα δεν κρατήθηκα και τον πλάκωσα στο ξύλο. Από τότε δεν με ξανακοίταξε στα μάτια, μη σας πω ότι άλλαζε και πεζοδρόμιο όποτε με έβλεπε. Δεν είμαι περήφανος για αυτό το περιστατικό, δεν το αναφέρω γαι αυτό το λόγο. Απλά όσο παράλογο ήταν το να με κοροιδεύει χωρίς λόγο, άλλο τόσο παράλογο ήταν και το γεγονός ότι σταμάτησε μόλις έφαγε ξύλο. Μερικές φορές αναγκαζόμαστε να καταφύγουμε στη βία. Δεν πιστεύω στη βία. Απλά, και το έχω ζήσει αυτό, μερικοί άνθρωποι μόνο αν τους ξυλοφορτώσεις στρώνουν. Δεν ξέρω γιατί, ίσως πληγώνεται μετά ο εγωισμός τους. Πραγματικά δεν ξέρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήυγ. έχω φτάσει στο σημείο να κάνω άγριους καυγάδες με τις γυναίκες που κατά καιρούς είχα στο πλευρό μου. ποτέ δεν σήκωσα χέρι. το θεωρώ τρομερά προσβλητικό.
glenn, όχι μωρέ... λίγω τσαντίλω είμαι... :)
ΑπάντησηΔιαγραφήfuzzy, ζουν ανάμεσα μας! που λέει κι ο εξαίρετος κος Λιακόπουλος (προχθές κάθισα και τον είδα αυτόν πρώτη φορά. Τι μούρλα είναι αυτή;; Κάτι πρέπει να γράψω σχετικά...)
σπίθα, δεν το ψάχνουμε, αυτό μας ψάχνει... Ξέρεις πόσες προσβολές υφίσταται ένας άνθρωπος, φοβούμενος μην φάει ξύλο; Στο δρόμο π.χ.;
morfeas, φαντάζομαι πως θα έστρωνε αυτός ο πιτσιρικάς και με κάποιον άλλον τρόπο. Θα τού 'φευγε δηλαδή μάλλον η όρεξη και μεγαλώνοντας. Ενώ το ξύλο αυτό που έφαγε μπορεί και να τον έχει σημαδέψει ανεπανόρθωτα... Πιτσιρικάς ήσουν βέβαια κι εσύ τότε... απαλλάσσεσαι λόγω ηλικίας :)
@synas
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας ψάχνει, υπάρχει συνεχώς, τι να πώ..
Εχεις δίκιο, αλλά τι θα γινει, να δέρνουμε 20 την ημέρα....δεν λέει.
Χτές τη γλύτωσε ένας, απο κουτουλια που θα τρώγε, αλλά ζήτησε συγγν, έπεσε πάνω σε μια κυρία επίτηδες, και τα πήρα..κάθε μέρα ίδιες μαλακίες..
ποτέ. αλλά π ο τ έ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ, μπορεί και να έστρωνε. Μέχρι τότε όμως? Το θέμα είναι γιατί κάποιοι κάνουν κάποια πράγματα. Και καλά αυτός ήταν μικρός, τα κάνουν και μεγάλοι, "ώριμοι" κατά τα άλλα. Να σας πω και το άλλο, η βία είναι διεγερτική, είναι αφροδισιακή, για αυτό έχουμε αυτήν την τάση. Ο καθένας έχει τα όριά του. Το θέμα είναι πόσο εύκολα τα φτάνουμε ή τα ξεπερνάμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως το κρίνουμε σε λάθος βάση το θέμα βία. Θεωρούμε πως είμαστε άνθρωποι και αντιμετωπίζουμε την ζωική μας φύση και τις εκφάνσεις της ως κάτι το κατώτερο και όχι ως κάτι, απλά, διαφορετικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓνώμη μου, και άποψη αν θέλετε, είναι πως ο άνθρωπος ξεκινάει τη ζωή του ως ζώο και διαμορφώνεται ως άνθρωπος, χρησιμοποιώντας τη νοημοσύνη του, τον πιο σύνθετο, ως προς τη λειτουργία, εγκέφαλό του.
Σε αυτή τη βάση, θεωρώ πως είναι ανούσιο και ανώφελο να την χρησιμοποιούμε ως αποδιοπομπαίο τράγο κάθε φορά που η κοινωνική καταστάση, υπεύθυνοι για την οποία είμαστε όλοι, ωθεί κάποιο άτομο να καταφύγει, να επιστρέψει για την ακρίβεια, σε αυτήν ως μέσο αντίδρασης σε ένα γεγονός.
Νομίζω πως εκεί μετριέται, όχι μόνο το άτομο αλλά και το περιβάλλον του, σχετικά με το πόσο έχει κοινωνικοποιηθεί, κατά πόσο η παρούσα αίσθηση περί ηθικού και μη τον καλύπτει καθώς και πόσο ισχυρός είναι ο δεσμός της συλλογικότητας που θα τον αποτρέψει από μια τέτοια ενέργεια ή, ακόμα καλύτερα, δεν θα τον "αναγκάσει" καν να την θεωρήσει ως μόνη λύση(νόμοι, τάξη, παιδεία κτλ). Διότι γενετική προδιάθεση υπάρχει, αλλά τσουκνίδες στο Κ2 δεν φυτρώνουν!
Μπορούμε να πιστεύουμε πως κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας μέχρι να πεθάνουμε, αλλά τεστοστερονούχο ον που δεν θα καταφύγει, νομοτελειακά, στη σωματική βία δεν υπάρχει. Από εκεί και πέρα τα ερώτηματα είναι πότε και πώς.
Αποδέχομαι απόλυτα πως οι κοινωνικές μας σχέσεις λειτουργούν καλύτερα χωρίς βιαιοπραγίες, και είναι ελάχιστες οι φορές(στο σπίτι βία ήταν το σπασμένο από τη μαμά matchbox αυτοκινητάκι!) που κατέφυγα σε τέτοιες -πάντα απέναντι σε εξίσου τεστοστερονούχα ζώα(η μόνη γυναίκα που έχω βαρέσει είναι η μικρή μου αδερφή, αφού πρώτα κόντευε να φτιάξει πουλόβερ με τις τρίχες που μου είχε ξεριζώσει. Ενα χαστούκι για το σκάλπ μου είναι νομίζω fair deal! Αφήστε που έσωσα και το υπόλοιπο!!).
Ωστόσο, όσο βαθιά κι αν χώσει το κεφάλι της στο χώμα η στρουνθοκάμηλος, το λιοντάρι θα γευματίσει! Και αυτό είναι και το φυσιολογικό. Οι συνθήκες και ο χρόνος μας χωρίζουν από την έμφυτη τάση προς τη βία. Ας μην ξεχνάμε πως η χρήση της γίνεται πιο εύκολα αποδεκτή από αρκετούς ανθρώπους κατά τη διάρκεια του sex(ελληνιστί πήδουλου), μια έκφανση της καθημερινής ζωής μας που μας φέρνει πιο κοντά στη βαθύτερη φύση μας από κάθε άλλη. Για όσους το παίξουν politically correct και "εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα", υπάρχει και ο πόλεμος, η αποδυνάμωση δηλαδή κάθε συλλογικής σύμβασης και η άμεση εγρήγορση του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης.
Ας μην το ξεχνάμε: What we call war, wild animals call it a day!
Το ξύλο βγήκε απο τον Παραδεισο. Ενα μικρό παιδάκι το χτυπας στο χέρι οταν παει να ακουμπησει μια πρίζα ή οταν σπάσει το τζάμι με το τασακι στο τραπέζι του σαλονιού για να μην το ξανακάνει. Είναι ενα μεσο διαπαιδαγώγησης. Δεν μπορείς να πεις σε ενα παιδάκι "μην το ξανακανεις αυτο" και να το καταλάβει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν είναι μεγαλύτερο το παιδί και παει σχολείο π.χ. μπορείς να το απειλείς με το ξύλο για να είναι καλο παιδί και να μην ξαναχτυπήσει συμμαθητη του. Αλλα οταν του επιτεθεί ενας αλλος και αμυνθεί με παρόμοιο τρόπο θα του πω μπράβο που τον εστειλε σπιτι του με μαυρο ματι, αλλα θα του υπενθυμίσω πως αυτη θα είναι η εσχατη λύση.
Τώρα οσον αφορά το να μπαίνεις στην μέση ενός καυγά είναι δυσκολη περίπτωση. Οι φουσκωτοί δεν σε χτυπησαν γιατι είσαι γυναίκα. αν εμπαινα εγω στην μέση μπορεί και να τις ετρωγα.
Και να σας θυμίσω το γεγονός που ενα ζευγάρι μάλωνε έντονα εξω απο μια καφετέρια και ο άντρας χτύπησε την κοπέλα του. Τότε μπαίνει ένας περαστικός στη μέση για να βοηθήσει την κοπέλα και έφαγε μια σφαίρα απο τον γκόμενο και πέθανε.
σπίθα, ειλικρινά δεν ξέρω, τι πρέπει να κάνουμε, πέρα απ' το να πείσουμε τον εαυτό μας να αντιδράει ψύχραιμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήdawk, ποτέ μην λες ποτέ... Δεν ξέρεις, πώς θα αντιδράσεις σε ορισμένες οριακές στιγμές.
morfeas, προσωπικώς το ξύλο δεν μου φαίνεται καθόλου αφροδισιακό. Αυτό το βίτσιο ευτυχώς δεν το έχω, γιατί αφήνει και κουσούρια...
reactor, ναι, η βία είναι στη φύση μας. κανείς δεν αντιλέγει. Αυτό δεν προσπαθούμε όμως συνεχώς οι άνθρωποι; Να υπερνικήσουμε τη φύση μας και να δημιουργήσουμε τον εαυτό μας απ' την αρχή;
HliasM, φυσικά και κινδυνεύεις, όταν εμπλέκεσαι σε καυγάδες. Αλλά "ευ ζην το ζην επικινδύνως". (Δεν είναι αυτή η καλύτερη προοπτική του ζην επικινδύνως βέβαια, αλλά κάτι προσθέτει το να μην νοιώθεις συνέχεια μαλάκας, επειδή φοβάσαι.)
Και δέρνοντας ή απειλώντας ένα παιδί με σωματική βία -κατά τη γνώμη μου- δεν πετυχαίνεις τίποτα περισσότερο απ' το να φτιάξεις άλλον έναν φοβισμένο άνθρωπο.
Μια σφαλιάρα δεν την θεωρω σωματική βία.
ΑπάντησηΔιαγραφήHliasM, δύο σφαλιάρες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάντως θεωρώ σωματική βία και μια σπρωξιά... ένα ταρακούνημα... ή ένα δάχτυλο που με δύναμη σού πιέζει τον ώμο...
@morfeas
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι κάνεις, φίλε μου;
Ναι, συμβαίνει να νιώσουμε και αφροδισιακά μαετά την βίαιη "εκτόνωση", του επιθετικού μας "ενστίκτου". Αφού "ικανοποιήθηκε" και πήρε την τροφή του, μετά, πρέπει να έρθει η κάθαρση. Σωστά όμως λές, δεν το ανατροφοδοτούμε. Το ξεπερνάμε, για να πάμε στην αναζήτηση της "λύτρωσης". Να βρούμε πιο όμορφα και ανθρώπινα μονοπάτια...χαιρετώ.
@synas
Τι κάνουμε;
Τραβάμε για αλλού synas, το αποφεύγουμε να το εντάξουμε στην καθημερινότητα μας.
Αυτό που, τώρα, αυτή τη στιγμή κάνεις, είναι πολύ πιο όμορφο.
Το αφοπλίζεις, δεν του δίνεις "τροφή".
Δεν του αρέσει το όμορφο/καλό....
και μαραζώνει αυτό, και ζούμε εμείς.