Ποιος το ξέρει;...
Πάνω στα σκουριασμένα σίδερα ενός βυθισμένου καραβιούείχε αφήσει τα ίχνη της κάποια ψυχή… μαγική και μαγεμένη...
Παγιδευμένη σ’ εκείνο το σιωπηλό ναυάγιο,
μέσα στα παγωμένα νερά ενός τεράστιου ωκεανού,
αδιάφορου για καθετί που ζούσε στα έγκατά του…
Κάποτε, ένας παράτολμος κι αδιάκριτος δύτης,
πήγε να δει, να ψάξει…
Ένα ρεύμα γλυκιάς παιδικότητας
του πήρε τα μυαλά και παραζαλισμένος
τράβηξε το σκάφανδρο κι έμεινε για πάντα εκεί, στο βυθό…
Κοντά της…
Ήταν η αμάραντη ψυχή ενός θλιμμένου 14χρονου κοριτσιού…
Τό ‘νοιωσε άραγε ποτέ, πως δεν ήταν πια μόνη;
Απάλυνε καθόλου η θλίψη της;
Δεν θα το μάθουμε ποτέ…
Το παραμύθι θα παραμείνει κι αυτό κρυμμένο
στα παγωμένα νερά ενός τεράστιου ωκεανού,
αδιάφορου για καθετί που ζει στα έγκατά του…
...
Πιο "πλούσιο παραμύθι", αισθητικά,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπ' το άλλο με την νεράιδα, πούχασε το δαχτυλίδι της στο βάθος του πηγαδιού και περίμενε τον πρίγκηπα, για να το βρεί.
Μαζί μ'αυτό να βρεί και την ψυχή της, και τότε θα τον παντρευόταν.
Μα πρίγκηπά μου, άν τόβρισκες, εκεί θα σ' άφηνε. Δεν την αντέχει την ψυχή της.
Έσι που την έκανε...(βλ.χθές).
Σκαλίζεις να φτάσεις σε βάθη
ΑπάντησηΔιαγραφήπου ο ήλιος ποτέ δε θα μάθει.
Πηγαίνεις βαθιά ολοένα
μαζί να μην έχεις κανένα.
Απ' τη ζωή αναδύσου
διόρθωσε,γράψε και σβήσου.
(Τώρα μόλις το έγραψα-στο αφιερώνω...)
σπίθα, δεν την αντέχει την ψυχή της, ε; Έτσι που την έκανε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤειρεσία, πόσο όμορφο, πόσο αληθινό...
και πόσο μοναδικά ρεαλιστικό...
"Διόρθωσε, γράψε και σβήσου..."
δυό ψυχές μόνες, μαζί. και στην ξηρά, πόσες πολλές είναι...
ΑπάντησηΔιαγραφή@synas
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροτιμάς..έτσι που την έκαναν;
Νεραιδες, πρίγκηπες, δύτες ..και κάποιοι άλλοι;
Θα συμφωνούσα, μου φαίνεται πιο σωστό.
υ.γ. πέρνα και απο το μπ...
άλλαξα, διακόσμηση, το ζωγράφισα.
(έβαλα και βιβλιοθήκη....έδωσες αφορμές)
Νάσαι καλά :-)
dawk, όχι μαζί... μόνο κοντά...
ΑπάντησηΔιαγραφήσπίθα, έτσι όπως την έκαναν όσοι κάποτε, παλιά, την πρόδωσαν και την εγκατέλειψαν...
Περνάω συχνά απ' το μπλογκ σου.
καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήsigmataf, είσαι κι εσύ άραγε ξάγρυπνος; Ή μήπως τώρα ξύπνησες; Σε κάθε περίπτωση, καλή σου ημέρα κι εσένα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πολλές οι παγιδευμένες ψυχές. Και τις περισσότερες φορές δεν τις βρίσκει κανένας δύτης για να απαλύνει τη θλίψη τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήπαγιδευμένες ψυχές...
ΑπάντησηΔιαγραφήκρατώ αυτό
δεν έχουν όλα τα "παραμύθια" καλό τέλος
3 pad, μα το θέμα ειναι: κι αν 2 ψυχές έρθουν κάπως κοντά, απαλαίνει η θλίψη τους;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί να μην αντιλαμβανόμαστε καν ότι υπάρχει καποια ψυχή κοντά μας. Μπορεί να αντιλαμβανόμαστε μόνο την απουσία και όχι την παρουσία.
Μπορεί να θέλουμε να ελπίζουμε πάντα σε κάτι άλλο, και ποτέ να μην απολαμβάνουμε αυτό που έχουμε. Μπορεί να απολαμβάνουμε και τη θλίψη μας.
Μπορεί οι ψυχές να είναι ανίκανες να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Μπορεί να είμαστε φτιαγμένοι για να νοιώθουμε αποκλειστικά και μόνο με τις 5 αισθήσεις και όλα τα άλλα να είναι κουραφέξαλα...
Ειλικρινά δεν ξέρω πια.
alkyoni, κανένα παραμύθι δεν έχει καλό τέλος. Απλώς μας τα λένε μέχρι τη μέση.
Μου θύμισες μια εικόνα από το "20000 λεύγες κάτω από τη Θάλασσα"
ΑπάντησηΔιαγραφή(Οταν κοίταζε ο Αρονάξ με τον Λαντ το μόλις βυθισμένο από το Ναυτίλο πλοίο, με τους επιβάτες ακόμα στα φινιστρίνια)
Μου αρέσει που αναρωτιέσαι πάντα.Με αφορμή τα σχόλια τα δικά σου,το λέω.Είναι παρήγορο να μην έχουμε έτοιμες λύσεις.Δείχνει κάτι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟνειρεύομαι ένα ψαλίδι που κόβει το σχοινί από τα πόδια των παγιδευμένων ψυχών στο βυθό και τους χαρίζει την αναπνοή τους,την ελευθερία και τη ζωή.Το φως.
giasafox, αυτό που περιγράφεις έιναι ίσως ο χειρότερος θάνατος... Και να σε θάψουν ζωντανό... Αυτό το αργό, που έχεις πλήρη συνείδηση, αγωνιάς και χτυπιέσαι, αλλά είσαι καταδικασμένος...
ΑπάντησηΔιαγραφήόλα θα πάνε καλά, ίσως κι αν είχες το ψαλίδι, να μην σε ακολουθούσαν στο φως....