Σκληρή η ζωή στα Γιάννενα
Πήγαινε χέρι-χέρι με την αγαπημένη του την καθιερωμένη βόλτα στον κεντρικό δρόμο της παλιάς πόλης.
Κυριακή ήτανε.
Στο μυαλό του στριφογύριζαν ακόμα τα λόγια Εκείνης, της άλλης.
Πονούσε.
Ούτε είχε μπει στον κόπο να τα πει σ’ εκείνον τον ίδιο.
Είχαν φτάσει μόνο ως κουτσομπολιά στ’ αυτιά του…
Του τα είχε ψιθυρίσει η Μαρίκα του Ανέστη,
καθώς τίναζε από πάνω της τα άχυρα
κι έβαζε το μαύρο φόρεμά της να πάει κι αυτή σπίτι…
Ήταν τόσο σκληρή ώρες-ώρες η ζωή μαζί του…
Κυριακή ήτανε.
Στο μυαλό του στριφογύριζαν ακόμα τα λόγια Εκείνης, της άλλης.
Πονούσε.
Ούτε είχε μπει στον κόπο να τα πει σ’ εκείνον τον ίδιο.
Είχαν φτάσει μόνο ως κουτσομπολιά στ’ αυτιά του…
Του τα είχε ψιθυρίσει η Μαρίκα του Ανέστη,
καθώς τίναζε από πάνω της τα άχυρα
κι έβαζε το μαύρο φόρεμά της να πάει κι αυτή σπίτι…
Ήταν τόσο σκληρή ώρες-ώρες η ζωή μαζί του…
...
Γιατί η ιστορία εκτυλίσσεται στα Γιάννενα;
ΑπάντησηΔιαγραφήglenn, :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάπως μού 'ρθαν τα Γιάννενα ξαφνικά στο κεφάλι... Ποιος ξέρει γιατί...
Είναι γιατί τα Γιάννενα έχουν σχέση με τη γέννηση ιδεών στο κεφάλι σου,synas.
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
Είπα τη δική μου εκδοχή,μη βαράς.Μπορεί να είναι και μπούρδα.
Η ζωή πάντως,είναι σκληρή παντού.Όχι μόνο στην Ήπειρο.
:)
πολύ καλή η εικόνα του άχυρου - υπάρχουν ακόμα άραγε;
ΑπάντησηΔιαγραφήβαθια ειρωνική γυναικεία ματιά - μου άρεσε
η φωτό βέβαια και κυρίως η περιγραφή (το αχυρο που λέγαμε :) ) παραπέμπουν σε άλλες εποχές... εσκεμένα; διαχρονικό φαινόμενο οι μαλάκες;
την καλημέρα μου
όλα θα πάνε καλά, ναι παντού...
ΑπάντησηΔιαγραφήvromios, ναι, και πάντα... Διαχρονικότατο... Welcome!
Όμως "Ήταν τόσο σκληρή ώρες-ώρες η ζωή μαζί του…" *2 (αμφισημία... μη χέσω με τις αμφισημίες... κόλλησα κι εγώ...)
Δύσκολη η ζωή όταν το παίζεις σε πολλά ταμπλώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός από τα Γιάννενα, τριγυρίζουν και παρέες που εορτάζουν αυτές τις μέρες!
ΑπάντησηΔιαγραφή3 pad, πολύ... ένα δράμα ζουν αυτοί οι άνθρωποι... Χιόνια πολλά στις πλάτες τους... Χιονίζει πολύ εκεί πάνω στα Γιάννενα... Και κανείς ποτέ δεν θα δει τις κατάλευκες, και τόσο βαριές από το χρόνο, κάποτε μαύρες κάπες τους... Γι' αυτό τις βγάζουν και τις δείχνουν όπου βρουν. Υπαρξιακή ανάγκη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΖυγίνα, αχ... μην με κάνεις να νοιώθω άσχημα! Έχω τις κλειστές μου... Ο μήνας των γενεθλίων -έχω διαβάσει- είναι πάντα για όλους μαύρος... Χρόνια πολλά πάντως σε όλην την εορτάζουσα παρέα!
Μου θύμισε τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου το post σου...Κάτι από τον "Βραχνό Προφήτη" ας πούμε...Ή και λίγο από την γεύση που μου έμενε ταξιδεύοντας στις επαρχιακές οδούς ακούγοντας Σαββόπουλο..."Άθλια χωριουδάκια...κι ασυνάρτητη επαρχία...καθετί...μισοχωμένο μες τη γη...", στο πολύ πεσιμιστικό του ομολογώ...Και πέρασα κι από τα Γιάννενα !
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου...
@synas
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτριφογυρίζουν, απλώς, στο μυαλό του τα λόγια; ή θα του γρατζουνάνε συνεχώς την ψυχή του....
navigator, δεν ήξερα το τραγούδι... Έψαξα και το βρήκα. Το παραθέτω, γιατί όντως ταιριάζει. Σ' ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧιόνι, σεντόνι τρυφερό για του φιδιού τον ύπνο
χιόνι και πένθιμο σκυλί, βραχνός προφήτης
Και όμως το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο θάνατος
Κοιτάς απ' το παράθυρο, καπνίζουν τα πηγάδια
χιόνι και ανάψαν τη φωτιά στον κάτω κόσμο
Και όμως το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο θάνατος
Ο κυνηγός στο πέρασμα, το σπίρτο πίνει
το λύκο που εχίμηξε, πίσω του δεν τον βλέπει
Και όμως το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο θάνατος
σπίθα, ειλικρινά δεν έχω ιδέα... Φαντάζομαι, ότι η ψυχή του είναι ήδη αρκετά γρατζουνισμένη και δεν μασάει πια τόσο πολύ... Θα πάει μάλλον γρήγορα παρακάτω...