Προεκλογική πρόταση

Έχω βαρεθεί να διαβάζω παντού μπινελίκια για τους πάνω, για τους κάτω, για τους δεξιά, για τους αριστερά. Γενικώς βρίζουμε συνεχώς -στην ουσία τους εαυτούς μας.

Και μας φαίνεται και πολύ υγιές αυτό. Είμαστε υπερήφανοι, ότι και καλά συνειδητοποιούμε την κατάσταση και ότι πρέπει να εξεγερθούμε επιτέλους εναντίον των εαυτών μας… που είμαστε κλέφτες, λαμόγια, άχρηστοι, βολεψάκηδες, ωχαδελφιστές κ.λπ. κ.λπ.


Πώς θα σας φαινόταν ένας μεμονωμένος άνθρωπος, αν έβριζε συνέχεια την πάρτη του;
Αν έβγαινε στους δρόμους και φώναζε:

«Είμαι μαλάκας! Είμαι πούστης! Δεν μ’ αρέσει αυτός που με γαμάει! Θέλω να με γαμήσει άλλος! Δεν αντέχω άλλο! Θα πάω στο Άγιον Όρος!»

Θα τον θεωρούσατε έξυπνο, αυτοσαρκαστικό, επαναστατικό ή απλούστατα παλαβιάρη;

Για να μιμηθώ λοιπόν κι εγώ όλους τους υπόλοιπους Έλληνες που βρίζουν τους Έλληνες, να προσθέσω: είμαστε έθνος παλαβιάρηδων. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.

Ούτε ηγέτη χρειαζόμαστε, ούτε διαχειριστή. Ψυχίατρο χρειαζόμαστε.
...