Άλλη μια πονεμένη ιατρική ιστορία

Όταν έπαθε η μητέρα μου εγκεφαλικό (ελαφρύ), εφημέρευε το Γενικό Κρατικό της Νίκαιας.

Το νοσοκομείο ήταν γεμάτο μυστήριους τύπους -πρεζόνια και μεθυσμένους-, οι οποίοι είχαν ξεράσει στην είσοδο του κτιρίου και μέχρι το πρωί που την ανέβασαν επιτέλους σε δωμάτιο, δεν τα είχε καθαρίσει κανείς. Περνούσαν όλοι δεξιά-αριστερά, μην τα πατήσουν και κυνηγούσαν τον μοναδικό γιατρό, που πήρε το μάτι μου μέσα στις 6 ώρες αναμονής, να τους εξυπηρετήσει.

Την πρώτη μέρα νοσηλείας και ενώ η αξονική είχε δείξει πως δεν υπάρχει αιμάτωμα, δεν της έδωσαν αντιπηκτική αγωγή με αποτέλεσμα να πάθει η μητέρα μου μέσα στο νοσοκομείο δεύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο, πολύ σοβαρό αυτήν τη φορά.

Επιπροσθέτως, έπαθε ουρολοίμωξη λόγω των συνθηκών υγιεινής και της εξαιρετικής τεχνικής των βαριεστημένων και τσαντίλων νοσοκόμων κατά την εισαγωγή του καθετήρα.

Η ουρολοίμωξη τής δημιούργησε υψηλό πυρετό. Ψάχνοντας στο Internet, διάβασα πως η ανεβασμένη θερμοκρασία είναι ό,τι χειρότερο σε ένα εγκεφαλικό. Παρακαλούσα λοιπόν τους γιατρούς να της δίνουν αντιπυρετικά κι εκείνοι με το γνωστό υφάκι τους μου απαντούσαν, πως αφού δεν είμαι γιατρός να μην μιλάω και πως καλύτερα είναι να αφήσουν τον πυρετό να πέσει μόνος του!

Εν πάση περιπτώσει, μετά από 5 ημέρες και βάζοντας μέσο για να μπορέσει να πάρει εξιτήριο από αυτό το μπουρδέλο, τη μεταφέραμε στο Ερρίκος Ντυνάν. Εκεί λοιπόν μας πληροφόρησαν, πως πρωταρχικό τους μέλημα ήταν να θεραπεύσουν την ουρολοίμωξη και να ρίξουν τον πυρετό, διότι αυτός επιδείνωνε το οίδημα στον εγκέφαλο.

Εις μάτην. Οι πρώτες ημέρες υπήρξαν καθοριστικές. Η μητέρα μου είναι σε αθλία κατάσταση και δεν πρόκειται να επανέλθει ποτέ. Όχι από το ελαφρύ ισχαιμικό επεισόδιο, που υπέστη στο σπίτι, αλλά από την αδιαφορία και την ασχετοσύνη των αλαζόνων γιατρουδάκων του χειρότερου μάλλον απ' όλα τα κακά κρατικά νοσοκομεία της χώρας.