Αφαιρετικοί κύκλοι

Πάει να σπάσει η κεφαλή μου. Hangover. Ήπια πολύ χθες ένεκα γενεθλίων. Δεν έκανα τίποτα σπουδαίο, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο ένοιωθα καλά, χαρούμενη. Ίσως τελικά, οι πιο ευχάριστες ημέρες να είναι οι χαλαρές ημέρες. Εκείνες που δεν περιμένεις απολύτως τίποτα, δεν εύχεσαι απολύτως τίποτα.

Στις γιορτές συνήθως με έπιανε μια θλίψη και έχω πια προσδιορίσει το γιατί. Θεωρούσα, πως εφόσον η γιορτή είναι μια ξεχωριστή ημέρα, έπρεπε να συμβεί και κάτι ξεχωριστό. Και απογοητευόμουν, γιατί ποτέ δεν συνέβαινε τίποτα.

Μου έγραψε χθες ο Απαράδεκτος: «Να ξέρεις πως τα καλύτερα έρχονται όταν τα περιμένεις». Εγώ λοιπόν δεν το ξέρω αυτό, δεν το έχω ζήσει ποτέ. Όποτε περίμενα κάτι, δεν ερχόταν ποτέ. Όλα έρχονταν πάντα, μόλις σταματούσα να τα περιμένω, μόλις μου γίνονταν αδιάφορα.

Θα μου πείτε, αφού κάποτε έρχονται, το ίδιο είναι. Όχι, δεν είναι το ίδιο. Δεν χαίρεσαι για κάτι που σου είναι αδιάφορο. Στην ουσία σού είναι πλέον άχρηστο ή μάλλον περιττό. Μια ακόμα πολυτέλεια στη ζωή σου, που δεν σου προσφέρει τίποτα σπουδαίο.

Αυτό ακριβώς είναι όμως το κέρδος μου. Η «περιττοποίηση» των πραγμάτων.

Μ’ αυτούς τους κύκλους της προσμονής, της προσπάθειας, του πόνου -που απλά σβήνει μέσα στο χρόνο και καθιστά τα πράγματα περιττά- μετρώ όπως στους κορμούς των δέντρων την πραγματική μου ηλικία.

Αφαιρώντας όμως… πλησιάζοντας προς το κέντρο…


Καλό μας μήνα!