Πολύτιμες γνώσεις

Όταν ήμουνα μικρή, η μαμά μου με πήγαινε από ’δώ κι από ‘κεί. Μια μέρα λοιπόν, πήγαμε σινεμά και έπαιζε το «Γρανίτα από λεμόνι». Προφανώς δεν ήξερε περί τίνος ακριβώς επρόκειτο. Δεν ήταν τέλος πάντων για την ηλικία μου. Μια φίλη της -μια καρακάξα όπως τις λέμε τις φίλες της μαμάς- που πήγαμε μετά σπίτι της, θυμάμαι κυριολεκτικά την επέπληξε που με πήγε σ’ αυτό το έργο.

Εν πάση περιπτώσει, εμένα δεν μου είχε κάνει και τόσο μεγάλη εντύπωση, πέραν της μουσικής του. Είχα λατρέψει εκείνα τα τραγούδια των 50’s. Έτρεξα την επόμενη ημέρα και προμηθεύτηκα την κασέτα (κασέτα… τρομερό; Νοιώθω τουλάχιστον 100 χρόνων μόνο και μόνο που αναφέρω αυτήν τη λέξη).

Το καλοκαίρι χορεύαμε μπλουζ στους κήπους μ’ αυτά. Τι όμορφες στιγμές! Ήμασταν πολύ μεγάλη παρέα, αγόρια-κορίτσια, και κάθε μέρα κάναμε πάρτι σε κάποιο σπίτι ή πηγαίναμε σινεμά. Μια μέρα που χόρευα λοιπόν με ένα αγόρι μπλουζ, επειδή ήμουν ψηλή και έριχνα σ' όλα τα αγοράκια, ένοιωσα κάτι σκληρό στο μπούτι μου. Μεγάλη περιέργεια μου έκανε αυτό.

Την άλλη μέρα στα βραχάκια, που κάναμε βουτιές, το ανέφερα στην παρέα.
«Στ’ αλήθεια δεν ξέρεις;» μου απάντησε ο μεγαλύτερος της παρέας.
Ντράπηκα λίγο. Όχι, δεν ήξερα… κι εγώ που νόμιζα πως τά ήξερα όλα! Η μαμά μου μού είχε πει από πολύ μικρή, τι ακριβώς κάνουν ένας άντρας και μια γυναίκα, είχα δει και τον αδελφό μου πώς είναι, ήξερα… Αλλά ούτε που μου πέρασε απ’ το μυαλό, ότι εκείνο το σκληρό πράγμα στο μπούτι μου ήταν αυτό!

Μου εξήγησε λοιπόν εκείνο το παιδί, πως το πράγμα των αντρών, όταν τους αρέσει ένα κορίτσι μεγαλώνει και σκληραίνει. Γουάου! Τι πληροφορία κι αυτή! Ώστε του άρεσα εκείνου του αγοριού, που χορεύαμε, ε; Πολύτιμη γνώση! Μπορούσα πια να ξεχωρίζω σε ποιους άρεσα!

Χε, χε… Τι ωραία που είναι να ξέρεις πράγματα…