Εσωτερική βιαιότης

Οι σκοποί μας, χρυσόψαρα πάνω σε κόκκινο χαλί. Πεθαίνουν μέσα μας, σπαρταρώντας πρώτα για λίγο έξω από τη γυάλα, που την έσπασε τυχαία –ή μήπως με ενδόμυχη βαναυσότητα;- κάποιο παιδικό, απότομο σκούντημα.

Ως κακό timing ή κακή επιλογή παρερμηνεύεται συχνά η εσωτερική αυτή βιαιότης. Το χρυσόψαρο είναι έτσι κι αλλιώς βραχύβιο και το ξέρουμε. Θα μπορούσε κανείς να θεωρεί μάταια ή ακόμα και μακάβρια την περαιτέρω ύπαρξή του μέσα στη γυάλα…

Ίσως να υπάρχει και μια διεστραμμένη αισθητική αντίληψη: έχει μια άγρια ομορφιά να το βλέπεις να χτυπιέται, καθώς το οξυγόνο δεν μπορεί να περάσει μέσω του αέρα στα μονοδιάστατα βράγχια του.

Θυμάστε το Kill Bill; Το κοριτσάκι εκεί το πάτησε κιόλας… Κυριολεκτικά.

Αν είναι καλύτερα να αποστεώνονται τα βραχύβια όνειρά μας μέσα στη γυάλα, καθώς κανείς δεν βρίσκει το κουράγιο να μαζέψει το νεκρό σώμα ή να εγκαταλείπονται στις βίαιες «ανορθόδοξες» τάσεις μας, είναι κι αυτό ένα ερώτημα της Ηθικής.

Εγώ μένω στην απλή διαπίστωση της αδιαμφισβήτητης ύπαρξης των τάσεων αυτών.
Εντός, εκτός κι επί τ’ αυτά…