Τον Κινέζο...

Έβλεπα σήμερα στον ύπνο μου ένα κορίτσι, που έχω να το δω χρόνια. Μια γειτόνισσα απ’ το εξοχικό, καλό κοριτσάκι. Για κάποιον όμως πολύ περίεργο λόγο, στο όνειρο δεν ήταν καθόλου καλό κοριτσάκι. Ήταν ένα άθλιο κοριτσάκι, το οποίο είχε πιάσει ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας για να σπουδάσει και έκανε τα πάντα προκειμένου να «πάει μπροστά». Κατ’ αρχήν πηδιόταν, λέει, με ένα γέρο καθηγητή, για να περνάει τα μαθήματα και να της προσφέρει μια πιο «αξιοπρεπή» ζωή.

Οι αρχές της συμπυκνώνονταν στο «ό,τι μας βολεύει, ό,τι μας συμφέρει». Άκουγε λαϊκά της λεωφόρου Βάρης-Κορωπίου -μια και το πατρικό της ήταν στο Κορωπί- κι οι γονείς της γεμάτοι υπερηφάνεια παρακολουθούσαν την ευγενή εξέλιξη του φυντανιού τους. Άλλωστε αυτοί την είχαν διαπαιδαγωγήσει.

Κύριο επάγγελμά τους ήταν να εντοπίζουν παρατημένα οικόπεδα. Στη συνέχεια συνεννοούνταν με κάποιον άλλον έντιμο κάτοικο της περιοχής να του κάνουν μήνυση για καταπάτηση του οικοπέδου ΤΟΥΣ. Ο φίλος ανταπέδιδε τη μήνυση, πήγαιναν στα δικαστήρια και το ξένο οικόπεδο κατοχυρωνόταν στο όνομα ενός από τους δύο. (Αυτό αποτελεί οικεία και γνωστή σε όλους τακτική στα Μεσόγεια· δεν το είδα στον ύπνο μου. Τώρα με το κτηματολόγιο περιορίστηκαν ελαφρώς οι χρυσές τους δουλειές)

Όταν ξύπνησα διάβασα στο blog του vromios μια ακόμα απ’ τις ωραίες του ιστοριούλες. Μιλάει για έναν αντίστοιχο τύπο: έναν γυμνοσάλιαγκα, γυναικολόγο τον έκανε εκείνος(!), με άσχημη εμφάνιση και άσχημη ψυχή. Σιχαμένο και εκμεταλλευτή κάθε ευνοϊκής για τον ίδιο κατάστασης. Που μόνη του έγνοια είναι το τομάρι του και πώς δεν θα ανακατευτεί ποτέ σε τίποτα που πιθανώς να βλάψει την σκατοζωούλα του, ακόμα κι αν πρόκειται για τη ζωή ή το θάνατο του καλύτερού του «φίλου».

Προχθές πάλι είδα τη «Ζωή των άλλων». Εκεί ένας καλός άνθρωπος, ένας συγγραφέας στην Ανατολική Γερμανία, διάγει τη ζωή του κανονικά, προσέχοντας όμως επιμελώς να μην κάνει τίποτα που θα ενοχλούσε τη Στάζι. Δεν παίρνει ποτέ θέση σε τίποτα και θεωρεί εαυτόν εντάξει, εφόσον δεν βλάπτει κανέναν. Ή μήπως βλάπτει εμμέσως; Αφυπνίζεται με την αυτοκτονία ενός φίλου του, που το σύστημα τον είχε βάλει στη μαύρη λίστα ως αντιφρονούντα και του απαγόρευε να σκηνοθετεί, να κάνει αυτό που ήξερε και αγαπούσε.

Πού θέλω να καταλήξω με όλα αυτά; Η φιλαυτία έχει διαβαθμίσεις. Και πολλές μορφές. Άλλοτε εμφανίζεται ως αναισχυντία, άλλοτε ως φιλοδοξία, άλλοτε ως πίστη στους νόμους, ως μετριοπάθεια, ως αδιαφορία ή ακόμα και ως μια γλοιώδης καλοσυνάτη δειλία. Συνήθως, δε, έχει το κλασικό πρόσωπο ενός ανερχόμενου μικροαστού.

Και το χαζοσυμπέρασμά μου: Όταν συμβαίνει κάτι εμφανώς κακό, το να μην παίρνεις θέση, το να περιορίζεσαι στα δικά σου και να κάνεις τον Κινέζο, είναι πολύ κοντά στο να τάσσεσαι υπέρ του κακού. Τα βολεμένα ανθρωπάκια είναι συχνά πιο επικίνδυνα από τα κακά ανθρωπάκια, γιατί είναι και πολλά… Και τα κακά ανθρωπάκια βρίσκουν πάνω τους το πάτημα για να παίζουν τα κακά τους παιχνιδάκια…

Σε μια κοινωνία ζούμε επιτέλους… δεν ζούμε μόνοι μας. Κι η ζωή του ενός εξαρτάται απ’ τη ζωή των άλλων. Κάποτε πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι αυτό. Αλλά συνήθως το παίρνουμε χαμπάρι μόνο όταν πάθουμε εμείς οι ίδιοι κάτι… Και τότε αρχίζουμε και βρίζουμε το σύστημα, το θεό και -πάνω απ' όλα!- την κακούργα κοινωνία…