Εγώ είμαι εγώ

Συνέχεια τρίτη λοιπόν.

Εγώ είμαι εγώ.
Μία και αδιαίρετη.
Ο κάθε μου εαυτός είναι μία άλλη έκφανση
της ίδιας πάντα οντότητας,
που σε διαφορετικό χώρο και χρόνο
δεν μπορεί παρά να είναι αλλιώς.

Εγώ είμαι εγώ.
Με σέρνει η Συνήθεια, τη σέρνω και εγώ.
Δεν με σέρνουν όμως διανοητικά ρεφρέν.
Κι αυτή η ίδια η Συνήθεια εγκαθιδρύθηκε κάποτε στην πορεία·
πριν από αυτήν ήμουνα πάλι εγώ.
Ίσως και να την κουβαλούσα μέσα στα κύτταρά μου.
Ποιος ξέρει; Να ένα από τ’ άλυτα «γιατί».

Εγώ είμαι εγώ και έχω δει έργα πολλά.
Μα κάποιες φορές, σαν είμαι κουρασμένη,
μ’ αρέσει να βλέπω όσα έχω ξαναδεί.
Να γνωρίζω τις ατάκες, να γνωρίζω και το τέλος,
να μην με περιμένουνε εκπλήξεις κι ούτε να περιμένω.
Αφήνω να με νανουρίζουν οι γνώριμες φωνές.
Μόνο σαν είμαι κουρασμένη…

Εγώ είμαι εγώ.
Μα έχω διάφορες πλευρές.
Θηλυκές κι αρσενικές. Έξυπνες και χαζές.
Μαύρες, άσπρες, γκρι και ροζ κι όλης της γης τα χρώματα.
Κάθε μια εκ περιτροπής με οδηγεί.
Όλες δικές μου είναι· παλεύουνε, φιλιώνουν, αγαπιούνται.
Και πάμε πάλι απ’ την αρχή…

Εγώ είμαι εγώ.
Και δεν με πειράζει διόλου που είμαι εγώ.
Αυτό μου έλαχε· ευτυχώς ή δυστυχώς.
Είμαι μία και αδιαίρετη
και προχωρώ μέσα στο χώρο και στο χρόνο
παίζοντας μ’ αυτό που είμαι και πάντα -όσο υπάρχω- θά 'μαι.
Παραλλαγές σε ένα θέμα.

Εγώ είμαι εγώ…