Στενές επαφές αγνώστου τύπου

Σε ύψωμα αρχιπελάγους,
σε σπάνιο καιρικό φαινόμενο,
σε μια ομιχλώδη παρέλαση αρχέγονων δαιμονίων,
άγγιξε αυτό που πολλοί αρέσκονται ν’ αποκαλούν Θεό.

Τα χνάρια του χρόνου έσβησαν
και ήχησε σιωπηλά το Πάντα.
Όλα τα μυστικά της ύπαρξης φώλιασαν
μέσα σε έναν κόκκο της διάχυτης ψυχής του.

Τα σύννεφα ξάφνου αραίωσαν
κι άφησαν στη νεοφώτιστη ματιά του
μονάχη την τεράστια, ολόγιομη Σελήνη
και μια αιγαιοπελαγίτικη εκκλησιά.

Πήραν μαζί την δάνεια Μελλομνήμη του.
Η ατομική του ύπαρξη συσπειρώθηκε και πάλι.

Η στιγμιαία επαφή είχε γονιμεύσει όμως τον σπόρο.

Μπορούσε πια να δραπετεύει από το Μεταξύ
και να επιστρέφει εσωτερικά
στην παρήγορα απέλπιδη αίσθηση
του Όλου και του Τίποτα.

...