Πού διάολο είναι αυτή η μέση οδός;

Τι διαλέγει κανείς
μεταξύ θυμού και κατάθλιψης;

Αυτά τα δύο είναι μάλλον
οι κλασικές εκδηλώσεις
των δύο εκ διαμέτρου αντίθετων ψυχολογικών τάσεων:
της εμπλοκής και της φυγής.

Όταν εμπλέκεσαι, τσαντίζεσαι.
Πάει και τελείωσε.
Εκτός αν είσαι γκουρού.
Αλλά οι γκουρού
ως επί το πλείστον δεν εμπλέκονται.
Άσε που για να επιβιώσεις,
χρειάζεσαι και μια άλφα επιθετικότητα.

Με την φυγή απομονώνεσαι, πέφτεις σε αδράνεια και δεν ασχολείσαι με την επίλυση των προβλημάτων. Τα αποδέχεσαι, τα απωθείς, ξέρω ‘γώ τι τα κάνεις… Σίγουρα δεν τα αντιμετωπίζεις. Βέβαια -πάλι για να επιβιώσεις-, χρειάζεσαι και μια γερή δόση απάθειας.

Συνήθως οι άνθρωποι ανήκουν σε ένα από τα δύο στρατόπεδα. Προσωπικώς παλινδρομώ.
Σε κάθε περίοδο ζωής, έχω διαφορετική ανάγκη αντίδρασης.

Πάντως ο θυμός μού φαίνεται πιο υγιής. Πιο ζωντανός.
Το άλλο είναι… μισός θάνατος. Φυτοζωώ, που λένε; Αυτό…
Δε λέει για μεγάλα διαστήματα.

Θα μου πείτε, υπάρχει και η χαρά της ζωής, η ήρεμη ματιά στα πράγματα…
Ναι… Δεν το έχω δει όμως σε κανέναν αυτό -ειδικά μετά από κάποια ηλικία.
Όταν έχεις να κάνεις με όλα τα παλαβά που συμβαίνουν γύρω μας, δεν μπορείς να είσαι ήρεμος και χαλαρός. Μόνο απαθής. Καταθλιπτικός. Αλλιώς θυμώνεις.

Α, ψέματα… Υπάρχει και η περίπτωση να είσαι ηλίθιος -ιδιώτης- και να σου φαίνονται όλα μια χαρά. Ή πως δεν σε αφορούν. Αλλά αυτό δεν αποτελεί αμιγώς ψυχολογικό φαινόμενο…