Οι πληγές…

Υπάρχει άραγε άλλος τρόπος από τον οδυνηρό τρόπο, για να δεις κάτι μέσα σου;
Για ν’ αναγνωρίσεις τις πλάνες και τις αυταπάτες σου;
Μπορούν τα χαμόγελα και οι καλές προθέσεις να σε γιατρέψουν;

Από μικρή έβλεπα, πως οι αλήθειες πονούν κι απομακρύνουν.
Οι αλήθειες που αφορούν σε σκοτεινές πλευρές μας.
Κανείς σχεδόν δεν αποδέχεται την παρεμβατική (διεισδυτική συνηθίζουν να τη λένε) ματιά, όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι. Γιατί απλούστατα πονάει.
Σε εξαναγκάζει να δεις κι εσύ κάτι, που δεν σε βολεύει, δεν σε «συμφέρει» να δεις.

Αχ και να ξέραμε το αληθινό μας συμφέρον…
Ότι δεν έγκειται στα μαξιλαράκια μας, αλλά στις κρυφές μας πληγές.
Σ’ αυτές που τεχνηέντως κρύβουμε και δεν αφήνουμε να επουλωθούν ποτέ.


Και ο γιατρός…


Οι κρυφές μας πληγές είναι ύπουλες και παραμένουν σχεδόν ασυμπτωματικές μέχρις ότου αντιληφθούμε τυχαία ή από κάποιες άσχετες φαινομενικά ενδείξεις, πως κάτι δεν πάει καλά. Ή αν κάποιος έμπειρος νους τις «μυρίσει» και μας ρωτήσει από πού προέρχεται αυτή η μυρωδιά. Ή χειρότερα: αν μας υποδείξει από πού προέρχεται αυτή η μυρωδιά. Εκεί μπορεί και να πέσουμε να τον φάμε τον αδιάκριτο εισβολέα των μέσα μας.

Τους «γιατρούς» τους φοβόμαστε… Ενίοτε τους μισούμε κιόλας. Πάντα βρίσκουν πως κάτι έχουμε, παίζουν με πράγματα σημαντικά, με την ίδια μας τη ζωή και το χειρότερο: πώς να εμπιστευτείς σ’ έναν άλλον άνθρωπο -τόσο αδύναμο κατ’ ουσίαν όσο κι εσύ ο ίδιος, πλην λίγο πιο «σπουδαγμένο»- ό,τι πολυτιμότερο;

«Χαλάρωσε», σου λένε… «Όσο αντιστέκεσαι, τόσο περισσότερο πονάς…»

Και χώνουν τα όποια όργανά τους στα πιο απόκρυφα σημεία σου και κοιτάζουν ερευνητικά ό,τι εσύ δεν έχεις δει ποτέ κι ούτε έχεις ιδέα πώς είναι -ή πώς θα έπρεπε να είναι. Σου δείχνουν στην οθόνη τις πληγές σου και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Το μόνο που ηχεί στ’ αυτιά σου είναι: «Έχεις πρόβλημα! Έχεις πρόβλημα!» Και ο φόβος…

Κι αρχίζεις και ψάχνεσαι, να μάθεις… Ποια τα συμπτώματα, ποιες οι αιτίες, ποία η πρόγνωση; Μπορείς να γιατρευτείς; Αξίζει να υποβληθείς σε θεραπεία ή καλύτερα να τ’ αφήσεις ως έχει κι ό,τι γίνει; Δέχεσαι να θυσιάσεις ένα σου κομμάτι, ακόμα και άρρωστο και απονεκρωμένο, για να μπορέσεις να μείνεις ο υπόλοιπος όσο το δυνατόν υγιέστερος; Ο πόνος; Ο πόνος αξίζει τον κόπο;

Τον «γιατρό» θα τον πληρώσεις σε κάθε περίπτωση. Θα σε υποβάλει στις δοκιμασίες του, θα σου κάνει την αξιοπρέπεια ρετάλια, θα σε πετσοκόψει χωρίς βέβαιο αποτέλεσμα κι εσύ θα τον πληρώσεις σε κάθε περίπτωση. Τον υποπτεύεσαι και σχεδόν τον αντιπαθείς μέχρι να δεις, πως όλα πήγαν καλά και η άλλοτε κρυφή πληγή έγιανε κι επουλώθηκε. Τότε και μόνο τότε τον κοιτάζεις στα μάτια με ένα ειλικρινές χαμόγελο και του λες «Σ' ευχαριστώ».