Δίλημμα
Όταν υπάρχει σύγκρουση συναισθηματικών συμφερόντων…
Όταν η λύπη σου -αν την κρύψεις καλά- μπορεί να προσφέρει μία στάλα χαράς·
μα μετά μεγαλώνει…
Τι βαραίνει περισσότερο;
Η αποφυγή της λύπης σου ή η επιδίωξη της χαράς του άλλου;
Τι βαραίνει περισσότερο;
Η αποφυγή της λύπης σου ή η επιδίωξη της χαράς του άλλου;
(Όχι… Δεν παίρνεις πάντα χαρά, όταν δίνεις χαρά·
αν ήταν έτσι, θα γινόμασταν όλοι Εθελοντές της Αγάπης…)
...
Εκφράζεις την λύπη σου αν αυτό σε ανακουφίζει και απλά αφήνεις τον άλλον να διαχειριστεί μόνος του τα συναισθήματα του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ότι πιο έντιμο μπορείς να κάνεις. Και για σένα τον ίδιο και για τους άλλους.
Δίνουμε ό,τι έχουμε κι ό,τι αντέχουμε σε κάθε φάση μας νομίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήη τελευταια φραση πικροχολη αλλα πολυ αληθινη....θα συμφωνησω με την ladybug...
ΑπάντησηΔιαγραφήdebby, αν μπορεί ο άλλος να τα διαχειριστεί... Αν μπορείς κι εσύ εντέλει...
ΑπάντησηΔιαγραφήladybug, ξέρεις εσύ...
avra, ναι... κι εγώ...
Πίνεις μια ρακί και μετά πας για ύπνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν έχει κανόνες!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γίνεται για πολλή να υπάρχει πραγματική ασυμβατότητα...θα πρέπει μακροπρόθεσμα η αποφυγή της λύπης σου να συγκλίνει με την επιδίωξη της χαράς του άλλου. Αν δεν συμβαίνει αυτό είναι απλώς θέμα χρόνου...η απόκλιση θα είναι προ των πυλών...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν συγκρατείς τη λύπη σου, θλίψη ορμητική θα σου επιτεθεί βάναυσα. Πρέπει να είμαστε ειλικρινεις και προς εμάς και προς τους άλλους. Ειδάλλως ο εαυτός μας μας εκδικείται. Όλα με μέτρο...
ΑπάντησηΔιαγραφήalitovie, αυτό κάνω...
ΑπάντησηΔιαγραφήg help me, δεν έχει, όχι... Λέμε τώρα...
nav, προ των πυλών είναι το τέλος...
lote, welcome back! Κάπου βρίσκει κανείς μια ισορροπία, ναι...
Όταν η κατάσταση του άλλου σε πονάει... σε αυτό αναφέρομαι... Παίζει πάλι το προηγούμενο θέμα εμπλοκής ή φυγής. Εν προκειμένω αρωγής και συμπαράστασης ή γεια σας, η πάρτη μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί ίσως πρέπει οι ισορροπίες να αλλάζουν. Κανένας δεν θα ήθελε στην ανάγκη του να μείνει μόνος. Υπομονή μάλλον χρειάζεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήlote, ναι, οι άνθρωποι χρειάζονται συμπαράσταση. Το θέμα είναι πόσο μπορείς να συμπαραστέκεσαι, χωρίς να διαλυθείς. Πάντως -για να λέμε και την αλήθεια- ο περισσότερος κόσμος αποφεύγει την ενασχόληση με τον πόνο του διπλανού. Πολλοί βέβαια το κάνουν από ηθικό χρέος, αρκετοί από αγάπη σε κοντινά τους μόνο πρόσωπα, κι ελάχιστοι από ειλικρινή συμπάθεια προς τον άνθρωπο εν γένει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ επιδιωξη της χαρας του αλλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα με βαραίνει σαφώς περισσότερο η επιδίωξη της χαράς του άλλου.Όταν όμως θα έχω κουραστεί και για να γεμίσω κάπως τις μπαταρίες,που λένε,τότε θα φροντίσω και για μένα.Αυτή η δεξαμενή δεν είναι ανεξάντλητη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ καθένας μπορεί να το απαντήσει αυτό μόνο για τον εαυτό του. Ότι και να επιλέξεις όμως θα μείνει μια πικρία.
ΑπάντησηΔιαγραφήzero, για μένα το ερώτημα παραμένει... Δεν ξέρω αν είναι και σωστό να "θυσιάζεσαι"...
ΑπάντησηΔιαγραφήόλα θα πάνε καλά, ακριβώς... Πρέπει να έχεις για να δίνεις...
regina, καλώς ήλθες. Ναι, έτσι είναι, όπως τα λες.