Ό,τι προλάβουμε…

Αφού λοιπόν πέρασα μια ολόκληρη νύχτα προσπαθώντας να αποδιώξω από πάνω μου κάτι ψείρες, που μου κόλλησε ένας φίλος (κι αυτό χωρίς καν να με πλησιάσει), συνεχίζω ακάθεκτη τον αγώνα της ζωής μου…

Ποιον αγώνα; Ε, τι είναι η ζωή; Αγώνας δεν είναι; Όλο κάτι προσπαθούμε. Και να οι στεναχώριες, να οι θυμοί, να τα βάσανα… Θα μου πείτε, όχι δα, η ζωή έχει και τα καλά της. Ε, τά ‘χει κι αυτά για να μας ρίχνει στάχτη στα μάτια, να μην κόβουμε φλέβες μαζικώς.

Πάντως… όταν η ζωή σε πολυταλαιπωρεί, κάπου αναισθητοποιείσαι, δεν μασάς πια. Σου φαίνονται όλα απλές οδοντόκρεμες μπροστά σ’ αυτά που ήδη έχεις περάσει. Όπως λέει κι ένας θείος μου, γίνεσαι Τιτάνας! Πρωταθλητής βαρέων βαρών.

Τι νά ‘ρθει τώρα ο φλώρος να σου κουνηθεί; Το πουλί; Του τραβάς ένα βλέμμα και πέφτει κάτω ξερό. Αλίμονο στα καημένα τα πουλάκια, τα αβασάνιστα, που κάθονται και τρέμουν σύγκορμα, επειδή τους πόνεσε το δόντι ή επειδή τους κακομίλησε ο γκόμενος. Χειρότερα περνάνε.

Τίποτα. Δεν τρέχει τίποτα. Στη ζωή έχουμε έρθει για να κολαστούμε, ήτοι: να ζήσουμε με πάθος, να δοκιμαστούμε, να παιδευτούμε ή με την κακή έννοια της λέξης, να τιμωρηθούμε. Γιατί να τιμωρηθούμε; Α, θα σας γελάσω. Κάτι για προπατορικό αμάρτημα λένε οι Χριστιανοί.

Εγώ νομίζω απλώς, πως εκλαμβάνουμε ως τιμωρία τη φυσική πορεία των πραγμάτων. Μια καμπύλη είναι η ζωή μας… ανεβαίνει, φτάνει στο ζενίθ της και κατεβαίνει… Όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα, οργανικά κι ανόργανα. Κι ό,τι προλάβουμε. Αυτό. Τέρμα.