Το blogging κι ο εαυτός μας
Τα blogs δύσκολα κρατούν στην πορεία τον υποτιθέμενο εξομολογητικό χαρακτήρα τους. Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτό.
Ο βασικός είναι, πως φοβάσαι ποιος θα σε διαβάσει. Στην αρχή βγαίνεις εντελώς ανώνυμα και είσαι κάπως πιο «ανοιχτός». Αργά ή γρήγορα όμως σε παίρνουν διάφοροι χαμπάρι. Κατ’ αρχήν ο σύντροφός σου. Να λοιπόν ο πρώτος στον οποίο δεν μπορείς να αναφερθείς με ειλικρίνεια (και όχι μόνο!). Στη συνέχεια διάφοροι καλοί φίλοι. Βγαίνουν κι αυτοί απ’ έξω. Κι ο κύκλος όλο και ανοίγει. Αρχίζουν και οι μπλογκοσυναντήσεις, όπου πλέον γίνεσαι «επώνυμος» και πάπαλα… Αρχίζεις και σκέπτεσαι το καθετί, πριν το γράψεις.
Ένας άλλος λόγος είναι η «εικόνα». Πολλοί άνθρωποι έχουν άγχος με την εικόνα τους, ακόμα κι όταν δεν ξέρει κανείς ποιοι είναι. Θέλουν να γίνονται αγαπητοί ή απλώς θαυμαστοί και λένε ψέματα για τη ζωή τους και τον εαυτό τους, όπως ακριβώς κάνουν και στην πραγματικότητα. Ή μάλλον ακόμα χειρότερα μιας και μπορούν να λένε ό,τι μαλακία τους κατέβει στο κεφάλι, εφόσον κανείς δε μπορεί να τους ελέγξει.
Άλλοι πάλι φτιάχνουν μία «περσόνα» για εντελώς προσωπικό παραμύθιασμα. Παρουσιάζουν μόνο τις πλευρές του εαυτού τους, που οι ίδιοι θέλουν να αναδείξουν εσωτερικά. Κάτι σαν άσκηση αυτοπειθαρχίας και ελέγχου των «αρνητικών» για τους ίδιους χαρακτηριστικών. Εικονικά όμως…
Γενικώς, ο «εξομολογητικός» χαρακτήρας ενός διαδικτυακού ημερολογίου –όταν αυτός υπάρχει- γρήγορα χάνεται και η αυτολογοκρισία μπαίνει σε πλήρη λειτουργία. Στην ουσία, οι πιο ειλικρινείς bloggers είναι οι ίδιοι, που ανοίγουν τον εαυτό τους και στη ζωή.
Με λίγα λόγια: όπου κι αν είμαστε, όποιο μέσο κι αν χρησιμοποιούμε, τα ίδια κάνουμε στο τέλος. Είμαστε αυτό που είμαστε. Το μόνο καλό του blogging ως προς την προσωπική εξερεύνηση και κατανόηση είναι ότι μπορούμε και ξαναδιαβάζουμε τον εαυτό μας. Ότι τον βλέπουμε κάποιες φορές σαν απλοί αναγνώστες, παρατηρητές. Κι αυτό είναι πράγματι μεγάλο κέρδος για όποιον το καταφέρνει…
Δεν θα μπορούσε να γραφτεί κείμενο πιο ειλικρινές και ακριβές για την ψυχολογία του blogging απ' αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την ουσία: Το είχε πει ο Καβάφης.
"Η πόλις θα σε ακολουθεί. Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη τη μικρή σ' όλη τη γη την χάλασες."
Το θυμάμαι από μνήμης. Αν την έχεις χαλάσει τη ζωή σου με κολπάκια φτηνά, και στο bloging ίδιος θα μείνεις.
Επιτέλους. Πόσος καιρός νομίζουν πως τους μένει, οι ανειλικρινείς με τον εαυτό τους; Νομίζουν θα ζήσουν 200 χρόνια και λίγο πριν το τέλος θα τα πούνε όλα στο σοφό γέροντα πάνω στο βουνό; Δεν υπάρχει πιο άσκοπο πράγμα απ' το να λες ψέματα στον εαυτό σου και στους άλλους. (Εξαιρούνται τα μπίζνες και τα παρόμοια). Αλλά το μπλόγκινγκ δεν είναι μπίζνες. Κι εκεί ψέματα; Καλύτερα μη λες τίποτε. Εγώ π.χ. για μένα, δεν λέω τίποτε στο μπλογκ μου. Προτιμώ να σφυράω αδιάφορα και να μιλάω περί ανέμων και υδάτων. Πολύ καλύτερα απ' το να ψευτοεξομολογούμαι.
Εσύ synas καταθέτεις την ψυχούλα σου. Και το νιώθεις το κέρδος είμαι σίγουρος.
Βέβαια το μεγάλο ερώτημα είναι τι πάει να πει να είναι κανείς ειλικρινής με τον εαυτό του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι γιατί. όπως λέει κι ο Νίτσε, τόση εμμονή με την αλήθεια; Ποιος αλήθεια μπορεί να πιστεύει σήμερα πως ξέρει την αλήθεια - ακόμα και για τον εαυτό του;
Και δεν αναφέρομαι βέβαια μόνο στα blog όπου τα πράγματα είναι για γέλια...
@vromios: Μπερδεύεις την αλήθεια με την ειλικρίνεια. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας ακόμη λόγος που δεν πρέπεις να πέρνεις το blogging στα (πολύ) σοβαρά!
ΑπάντησηΔιαγραφήglenn, η ψευτοεξομολόγηση, όπως τη λες, σε απομακρύνει ακόμα περισσότερο από τον εαυτό σου. Και υποτίθεται, πως ο σκοπός τού να αποτυπώνεις τις σκέψεις και τα βιώματά σου είναι ακριβώς ο αντίθετος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρ' όλ' αυτά υπάρχει και η περίπτωση να συνειδητοποιήσεις, ξαναδιαβάζοντάς τα, πόσα ψέματα λες! Γιατί μπορεί και να μην το ξέρεις... να σου βγαίνει αυθορμήτως :-)
vromios, μιλάω για τα συνειδητά ψέματα και την εσκεμμένη απόκρυψη ή αλλοίωση της όποιας τέλος πάντων αλήθειας είσαι σε θέση να αναγνωρίζεις.
stavros p, ένας ακόμη λόγος που δεν πρέπει να παίρνεις τον εαυτό σου στα (πολύ) σοβαρά!
Η τελευταία σου παράγραφος είναι όλα τα λεφτά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι θαρρώ πως αποδεικνύει πως το δικό σου blog έχει κρατήσει τον εξομολογητικό του χαρακτήρα.
Υ.Γ. Θα ήθελα να σου εξομολογηθώ κι εγώ κάτι, αλλά θα προτιμούσα να το κάνω με προσωπικό μήνυμα. Το έχω γράψει εδώ και μήνες, αλλά όποτε πήγαινα να πατήσω το send κάτι με συγκρατούσε. Ίσως τώρα να ωριμάζουν κάποιες συνθήκες. Ίσως και να γράψω κάτι άλλο τελικά ;)
(όχι, δεν είμαι ...ερωτευμένος :)))
Όσο γι' αυτό που έγραψε ο Stavros, μου θυμίζει κάτι παρόμοιο που είχα γράψει παλιά:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Το χειρότερο που μπορεί να πάθει ένας blogger είναι να πάρει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά."
Πάντως εσύ έκανες μια εύστοχη γενίκευση κι ο Glenn (στο γνωστό post) έδωσε τη λύση στο πρόβλημα ;)
mickey, παρ' όλ' αυτά ο κάθε blogger, ο κάθε άνθρωπος για την ακρίβεια, έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι γουστάρει, φτάνει να μην ενοχλεί τους άλλους. Το χειρότερο απ' όλα είναι να ενοχλείς τους άλλους. Ειδικά σκοπίμως...
ΑπάντησηΔιαγραφήμπλόγκινγκ=ναρκισσισμός. καταθέτουμε τα δικά μας, αλλά θέλουμε να τα επικροτούν και οι άλλοι. Από τη στιγμή που κοινωνούμε τα καθ' ιδίαν, είναι δύσκολο να μένουμε ανεπηρέαστοι από την κριτική τών όσων μάς διαβάζουν. Και όταν αυτό συμβαίνει,βάζουμε moderation..
ΑπάντησηΔιαγραφήετσι οπως τα λες..με τη διαφορα,οποτε γυρισα πισω σκεφτηκα..εγω τα εγραψα ολα αυτα;;μαλλον πιανεις τη συγκεκριμενη στιγμη που εισαι 'καπως ετσι'και σκεφτεσαι 'αλλιως'οποτε ουτε εσυ δεν σε αναγνωριζεις τελικα!!
ΑπάντησηΔιαγραφή"μπλόγκινγκ=ναρκισσισμός. καταθέτουμε τα δικά μας, αλλά θέλουμε να τα επικροτούν και οι άλλοι."
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιπαράδειγμα: Εγώ.
(Έχω ξεπεράσει αυτό το στάδιο).
"Το χειρότερο απ' όλα είναι να ενοχλείς τους άλλους. Ειδικά σκοπίμως..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ. Ειδικά για το "σκοπίμως".
Όπως κάθε άνθρωπος που εκτίθεται με κάποιο τρόπο, είτε γράφοντας, είτε τραγουδώντας, είτε και εγώ δεν ξέρω τι...αυτός που διατήρει ένα blog το κάνει πιστεύω για τους ίδιους λόγους, δηλ γιατί το έχει ανάγκη...για να ισορροπεί, για να εκτρέπεται...για να αποκαλύπτεται...για να προσποιείται...για να λέει μεγάλες αλήθειες... και μεγάλα ψέματα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να βρίσκεται στην τελική σε μια διαλεκτική σχέση με τον κόσμο...και όπως σε κάθε άλλη περίπτωση μπορεί να λέει για τον εαυτό τα πάντα...ή απολύτως τίποτα...
Το κέρδος της όλης ιστορίας είναι in the long run...είναι το ίχνος που αφήνεις...
Οταν καταλαβουμε τη δυναμη που κρυβουν τα blogs...τοτε ισως τρομαξουμε με την εξουσια την οποια εχουμε στα χερια μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσχολούμαι λίγο καιρό με τα blogs αλλά μέσα σε αυτό τον λίγο καιρό βρήκα μια περίπτωση γνωστού (ευτυχώς μακρινού) που αυτά που γράφει, η εικόνα που έχει δώσει προς τα έξω είναι ένα ψέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι να φανταστείς έχει πολλούς αναγνώστες που το έχουν καταπιεί το παραμύθι.
Φυσικά και δεν μπήκα στη διαδικασία να του στείλω σχόλιο ούτε αν τον δω ποτέ θα πω κάτι για το θέμα.
Δεν μου πέφτει λόγος και είναι και λεπτή η θέση μου.
Γιατί δεν είναι και κανένας του στενού μου περιβάλλοντος.
Χαίρομαι που ενώ έχω ενημερώσει τον φίλο μου και την καλύτερή μου φίλη για το blog μου, ποτέ δεν το σκέφτομαι τι να γράψω επειδή θα το διαβάσουν.
Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτά που λες και γενικά μου άρεσε το blog σου και σκέφτομαι να μείνω να παρακολουθήσω.
Φιλιά.
Λένα
κοίτα να δεις ..που θυμήθηκα πως μ είχες ρωτήσει γιατί κατέβασα ένα ποστ το "τύψεις"
ΑπάντησηΔιαγραφή...
είναι που κάποια πράγματα πονάνε όχι μόνο εσένα που τα γράφεις,αλλά ίσως πονέσουν κι αν βρουν κάποιον..έστω αν κάποιος τα βρει
Δεν μπορούμε τελικά να είμαστε τόσο "ανοιχτοί" όσο υποθέταμε στην αρχή,όταν ο καθένας μας για όποιον λόγο ξεκινούσε το μπλογκ του
καλή σου μέρα synas-άκι
φιλιά
(κι όσο για τ αποσπάσματα που ρωτάς που κολλάνε..πουθενά..τ αντέγραψα γιατί γέλασα πολύ μ αυτά
και το "καλά κορίτσια" σ εκείνο το βιβλίο έχει άλλη έννοια απ αυτή που εμείς δίνουμε την κλασική,μάλλον την ειρωνική έχει,αυτών που θα κάνουν τα πάντα για τύλιγμα-όχι ντολμαδακίων-
στην ουσία γι αυτό που λές κι εσύ μιλάει
αυτοσεβασμό ειλικρείνια ..
σεντόνι ε;;
:)
Ακόμα και οι ψευτοεξομολογήσεις εμπεριέχουν κάποια ειλικρίνεια. Προδίδουν τον συγγραφέα τους σε όσα εκείνος προσπάθησε επιμελώς να κρύψει.
ΑπάντησηΔιαγραφήdawk, εμένα, να σου πω την αλήθεια, δεν με πολυενδιαφέρει η κακοήθεια και δεν μ’ ενοχλεί η καλόπιστη κριτική. Αν όμως κρίνεσαι συχνά αρνητικά κι από πολλούς, πρέπει ν’ αρχίσεις ν’ ανησυχείς, μήπως έχουν δίκιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήφεγγαραγκαλιές, μού ‘χει τύχει κι εμένα αυτό. Αυτό κι αν δείχνει κάτι! Ότι κατά στιγμές δεν επικοινωνούμε ούτε με το μ$#%ί μας, που λένε… Δράμα.
glenn, ε… Δεν θα σ’ άρεσε όμως κιόλας να μπαίνουν στο μπλογκ σου και να σου λένε όλοι: «Μα τι είναι αυτές οι ηλιθιότητες που γράφεις;». Έτσι δεν είναι;
mickey, α, αφού συμφωνείς κι εσύ… πρέπει να έχει καθολική ισχύ η πρότασή μου.
navigator, το ίχνος που αφήνεις… Ναι, είμαστε ζώα κοινωνικά. Τα πάντα τα κάνουμε σε σχέση με τους άλλους και πιθανώς με απώτερο σκοπό να διακριθούμε από το πλήθος.
πρεζα tv, α καλά… αυτό είναι άλλο θέμα. Σ’ αυτό το ποστ μιλάω μόνο για το τι κάνουμε εμείς, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων.
lena_zip, καλώς ήλθες. Θα προκύψει θέμα, αν κάποτε θελήσεις να γράψεις κάτι, που αφορά άμεσα το σύντροφο ή τη φίλη σου.
alkyoni, αυτό το πρόβλημα το έχουν κι οι συγγραφείς. Ο Γούντυ Άλεν είχε γυρίσει μια ταινία μ’ αυτό το θέμα, όπου είχε πλακωθεί με όλους για τους χαρακτήρες που και καλά έπλαθε, αλλά που ολοφάνερα ήταν βασισμένοι στους γύρω του.
3 pad, στους άλλους, ναι, προδίδεται… αλλά εγώ αναφέρομαι στη σχέση με τον εαυτό μας μέσα από το blogging
υπαρχουν πολλα πραγματα που παιζουν ρολο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταρχην εχει να κανει με αυτο που ειπες ηδη αν καποιος απο το κοντινο σου περιβαλλον γνωριζει οτι διατηρεις μπλογκ.Εκει αυτολογοκρινεσαι...
επισης σημασια εχει αν εισαι, οπως σωστα εθεσαν και οι υπολοιποι, ετοιμος εσυ ο ιδιος να τα βαλεις με τις σκεψεις σου.Καποιοι δυσκολευονται να κατανοησουν τον ιδιο τους τον εαυτο.
Γενικα ομως πιστευω οτι υπαρχουν ιστολογια που εχουν το χαρακτηρα του ημερολογιου και ειναι γραμμενα με ειλικρινια.Τωρα απο τα αλλα τα δηθεν ε σαφεστατα υπαρχουν μην γελιομαστε..οι δηθεν υπαρχουν παντου!
Eγώ θα σταθώ στο κατά πόσον μπορούμε να είμαστε απλοί αναγνώστες των γραπτών μας,αυτό που λες στο τέλος του ποστ.Απαιτεί μεγάλη αυτοσυγκράτηση και αντικειμενικότητα σε κάτι που κατ'εξοχήν είναι υποκειμενικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπα...έχω ήδη γράψει και για τους δυό πράγματα που ξέρουν ότι αφορούν αυτούς και μόνο. Κανένας δεν είπε τίποτα γιατί προηγουμένως τα είχαμε συζητήσει προσωπικά. Δεν περίμενα να διαβάσουν το blog για να λύσουμε τα προβλήματά μας. Νομίζω ότι είμαι αρκετά εγωίστρια για να επιτρέψω στον εαυτό μου να κάνει πράγματα για τα οποία θα μετανιώσει. Μην είσαι τόσο απόλυτη σε αυτή σου τη θέση.
ΑπάντησηΔιαγραφήlana_zip, καθόλου απόλυτη... μακάρι να μπορείς να μιλάς στον άντρα σου και για το γκόμενο...
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ έύστοχο και αληθινό
ΑπάντησηΔιαγραφήαχ αυτή η πόλη!!!
mary, μα ναι... δε βαριέται πια να μας παίρνει από πίσω; :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μόνο με την απάντηση που μου δίνεις δείχνεις το πόσο απόλυτη είσαι. Γιατί αφού θα έχω άντρα να έχω και γκόμενο; Για τόσο χαζές περνιόμαστε όλες. Βάζεις όλον τον κόσμο στο ίδιο τσουβάλι. Άντε και καλά μυαλά λέμεεεεεεεεεεεε!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήlena_zip, αφού βρε το είχα δει, πως είσαι 19 ετών, πώς να έχεις άντρα και γκόμενο; Δεν το είπα προσωπικά. Απλώς χρησιμοποίησα ένα ακραίο παράδειγμα, όπου δεν γίνεται με τίποτα να είσαι ειλικρινής.
ΑπάντησηΔιαγραφή