Ένα χρόνο μετά...
Πέτρες και Σκόνη
Τετάρτη, Νοέμβριος 01, 2006
Ήρθε απόψε στον ύπνο μου και με χτύπησε ο θάνατος. Όχι, δεν πέθανε κανείς, μα ήταν ακριβώς το ίδιο.
Με τράνταξε, άνοιξα τα μάτια διάπλατα, σα να είχε διαπεράσει το στήθος μου κοντάρι.
Όχι ο δικός μου ο θάνατος… ο θάνατος της μάνας μου, ο θάνατος αυτών που αγαπάω…
ο μελλοντικός θάνατος…
Δεν μπορούσα, δεν ήθελα, ήθελα μονάχα να ξανακοιμηθώ. Πήγα ν’ αποδιώξω τη σκέψη, όπως κάνω πάντα γι’ αυτά τα πράγματα. Γιατί αλλιώς δεν θα ‘χω πια κουράγιο να ζήσω. Θα καταρρακωθώ.
Μα είναι, φαίνεται, παλιός ο τρόπος μου αυτός. Της άρνησης. Κάτι έχει αλλάξει.
Έκλεισα τα μάτια και είδα το σώμα μου να γίνεται πέτρες και σκόνη και να εκσφενδονίζεται στο χάος. Δεν πόναγα, δεν φοβόμουν, δεν λυπόμουν. Απλώς σκεπτόμουν -ένοιωθα μάλλον- πως είμαστε περαστικοί. Πως όπως ήρθαμε, θα φύγουμε. Και πως δεν πειράζει.
Και το μόνο, που ένοιωθα ήταν αγάπη. Όχι το μάταιο, ένοιωθα αγάπη…
Μετά τελείωσε το όραμα αυτό και άνοιξα ξανά τα μάτια. Κι έκλαψα… Είχα γυρίσει πίσω στον παλιό, μικρό, αδύναμο εαυτό μου. Δεν μπορούσα πια να ξανακοιμηθώ, το ήξερα. Σηκώθηκα, έγραψα. Κι έκλαιγα… έκλαιγα… ασταμάτητα…
Ένα χρόνο μετά έφυγε η μάνα μου· η μαμά μου…
...
Τετάρτη, Νοέμβριος 01, 2006
Ήρθε απόψε στον ύπνο μου και με χτύπησε ο θάνατος. Όχι, δεν πέθανε κανείς, μα ήταν ακριβώς το ίδιο.
Με τράνταξε, άνοιξα τα μάτια διάπλατα, σα να είχε διαπεράσει το στήθος μου κοντάρι.
Όχι ο δικός μου ο θάνατος… ο θάνατος της μάνας μου, ο θάνατος αυτών που αγαπάω…
ο μελλοντικός θάνατος…
Δεν μπορούσα, δεν ήθελα, ήθελα μονάχα να ξανακοιμηθώ. Πήγα ν’ αποδιώξω τη σκέψη, όπως κάνω πάντα γι’ αυτά τα πράγματα. Γιατί αλλιώς δεν θα ‘χω πια κουράγιο να ζήσω. Θα καταρρακωθώ.
Μα είναι, φαίνεται, παλιός ο τρόπος μου αυτός. Της άρνησης. Κάτι έχει αλλάξει.
Έκλεισα τα μάτια και είδα το σώμα μου να γίνεται πέτρες και σκόνη και να εκσφενδονίζεται στο χάος. Δεν πόναγα, δεν φοβόμουν, δεν λυπόμουν. Απλώς σκεπτόμουν -ένοιωθα μάλλον- πως είμαστε περαστικοί. Πως όπως ήρθαμε, θα φύγουμε. Και πως δεν πειράζει.
Και το μόνο, που ένοιωθα ήταν αγάπη. Όχι το μάταιο, ένοιωθα αγάπη…
Μετά τελείωσε το όραμα αυτό και άνοιξα ξανά τα μάτια. Κι έκλαψα… Είχα γυρίσει πίσω στον παλιό, μικρό, αδύναμο εαυτό μου. Δεν μπορούσα πια να ξανακοιμηθώ, το ήξερα. Σηκώθηκα, έγραψα. Κι έκλαιγα… έκλαιγα… ασταμάτητα…
Ένα χρόνο μετά έφυγε η μάνα μου· η μαμά μου…
...
Μόνο αδύναμοι δεν είμαστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά έτσι νιώθουμε τις περισσότερες φορές - σα μικρά παιδιά που όλη μέρα κάνουν τον καμπόσο για να τα καταφέρουν σ'ενα κόσμο με παράλογους, απαιτητικούς και λακαμάδες ενηλίκους... και μετά απ'την υπερπροσπάθεια, νιώθουν μικρά και δαρμένα στη γωνιά τους...
Μακάρι να μπορούσα να σου δείξω κάπως ότι αυτή η ζωή είναι όντως ένα ορυχείο, με λίγες καλές στιγμούλες, μπροστά στην απέραντη λιακάδα που περιμένει εκεί έξω... Πάρ'τα σαν λόγια μιας "βαρεμένης" - αλλά αυτή η αγάπη που είπες, αυτό είναι.
Κι όλα τ'άλλα, κιμάς, αχταρμάς, όπως θες πες το, ένα μαγκανοπήγαδο σκέτο, μπας και ανοίξουμε λίγο τα στραβά μας.
Η λιακάδα όμως περιμένει :)
Δεν είσαι μόνη πάντως σ'αυτά - αν ξέραμε πόσο τα σκέφτεται ο κάθε ένας από εμάς, και δίναμε τα χέρια, ίσως να ανακουφίζαμε λίγο αυτήν την τρομάρα...
Οποτε με θες, είμαι εδώ, οκ?
;)
Αυτό που εσένα μια νύχτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήεμένα μια ζωή.
Μην ψάχνεις.
Δεν έχει λύση.
Ούτε μάταιο ούτε αγάπη για μένα.
Ούτε καν ούτε...
τώρα το είδα...
ΑπάντησηΔιαγραφήτα συλλυπητήριά μου synas...
Λυπάμαι στ' αλήθεια...
Καλή ανάπαυση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοτέ δεν ξέρω τι να πω σε τέτοιες στιγμές...
ΑπάντησηΔιαγραφήθα σου κάνω νοερά λίγη παρέα...
όσο μπορεί να βοηθήσει αυτό...
συλληπητήρια...
Συλλυπητήρια και κουράγιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν χάνει κανείς γονιό είναι όντως σαν να χάνει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του ίδιου του, του εαυτού...
ΑπάντησηΔιαγραφήΖήσε την λύπη σου... και μια μέρα θα περάσει.
Να παρηγοριέσαι από το γεγονός ότι μπορεί να έφυγε από την ζωή αλλά "γλύτωσε" επίσης από μια ζωή που δεν ήταν έτσι όπως θα την ήθελε.
Να την θυμάσαι πάντα με αγάπη και ένα χαμόγελο στα χείλη. Και δεν θα σου λείπει ποτέ...
Έχεις την σκέψη μου αυτές τις δύσκολες ώρες.
Εδώ... (θυμάσαι?)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε φιλώ.
Κι εγώ εδώ, χωρίς λόγια, αλλά εδώ Σύνας...
ΑπάντησηΔιαγραφή...synas.
ΑπάντησηΔιαγραφή...:-((
Πάει ένας χρόνος που την έχασα κι εγώ... Εκτοτε τη θυμάμαι κάθε μέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒάλτην στην καρδιά σου βαθιά και προχώρα με χαμόγελο!!! Το ότι την αγαπάς ήταν και είναι το καλύτερο δώρο γι'αυτήν.
κουράγιο καλή μου. όμορφη μανούλα. η μαμά σου. σε νιώθω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήσυναντήθηκα με τον θάνατο και των δυο γονιών μου πριν πολλά χρόνια.καταλαβαίνω synas.δύναμη σού εύχομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαρδιά μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα δάκρυ...
τίποτε άλλο...
βαθεια συλλυπητήρια synas μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήκουράγιο μικρή αμαζόνα
Συγχωρέστε με, που δεν απαντώ στον καθένα ξεχωριστά... Σας διαβάζω, σας ευγνωμονώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρώτο σχόλιο στο άφησα μάλλον λίγο μετά το ανέβασμα του ποστ σου - που είχες μια φωτο με έναστρο ουρανό και ΔΕΝ είχες την τελευταία παράγραφο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέσα σε λίγην ώρα πολλά άλλαξαν τελικά... Η φωτο της μητέρας σου δείχνει μία πανέμορφη κυρία πουι πιστεύω ότι θα λείψει πολύ στον κόσμο.
Συλληπητήρια για το πένθος από τη μία, υπομονή και δύναμη για την απουσία από την άλλη, που για μένα είναι παρασάγγας δυσκολότερη του πένθους.
Ξέρεις κάτι όμως? Εχω την εντύπωση ότι θα την βλέπεις κάθε μέρα στον καθρέφτη, κι αν την ξεχνάς πότε-πότε εσύ, θα σε θυμάται εκείνη και θα σε έχει αγκαλιά.
Δεν είναι τυχαίο που αλληλοδιαλεχτήκατε για μάνα και κόρη, οπότε ίσως τώρα συγχωρέσεις όλα τα άσχημα και δεχτείς μεγεθυσμένα κι επιτέλους αποκρυσταλλωμένα όλα τα καλά...
Είναι πολύ ισχυρός ο δεσμός, ξέρω. Το να μπαίνουμε εμείς πρώτη γραμμή είναι και τρομαχτικό από πάνω.
Αλλά έτσι πάει η ιστορία...
Οποτε με θες, το ξαναλέω, εδώ είμαι.
;) ΧΧΧΧΧ
τώρα το μαθαινω.Συλλυπητήρια.
ΑπάντησηΔιαγραφή...δεν ξερω τι να πω ειλικρινα..
ΑπάντησηΔιαγραφήλυπαμαι πολυ...κουραγιο!
Είστε συχνά η παρηγοριά μου... Σας ευχαριστώ πολύ για την ύπαρξή σας.
ΑπάντησηΔιαγραφή