Το φωτεινό παράθυρο
Όχι… δεν σηκώνω το τηλέφωνο…
Το αφήνω να χτυπάει μέχρι να βαρεθεί ο όποιος στην άλλη πλευρά της γραμμής.
Τα κλαμένα μάτια και οι σπασμένες φωνές με αποπροσανατολίζουν· με βυθίζουν.
Θέλω να κρατήσω το βλέμμα μου στο φως… σ’ εκείνον τον άπλετο, εκτυφλωτικό ήλιο
που ήρθε και με συνάντησε μέσα από τις μισάνοιχτες περσίδες ενός παραθύρου, σχηματισμένου ξάφνου από κάποιο αόρατο χέρι.
Δεν μπορώ να δείξω το φωτεινό μου παράθυρο σε κανέναν. Όμως εγώ δεν θα στρέψω το βλέμμα μου προς το χώμα. Μόνον αύριο… Μόνο για μια στιγμή και μετά, ποτέ ξανά…
Σε καταλαβαίνω πολύ καλά. Χωρίς να είναι κάτι τόσο κοντινό μου, κάποια στιγμή, πολύ αργότερα, θα σου μιλήσω για ένα δικό μου παράθυρο. Για την ώρα....σιωπή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρωί είχα πολλές εργασίες για να φέρω εις πέρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μικρή μπήκε στο δωμάτιο μ' ένα τόσο ικετευτικό βλέμμα για παιχνίδι, που μ' έκανε να τα ξεχάσω όλα...
Βγήκαμε στον ήλιο-πήγαμε σ' ένα άλσος,κάναμε μαζί κούνια,τσουλήθρα,κυνηγητό.
Α,τι ωραία που είναι να κοιτάς το χώμα, όχι γιατί κάποιος θάβεται από κάτω του, μα για να δεις πώς παίζει ο ήλιος κρυφτό με τους θάμνους,τι τσουλήθρα κάνουν πάνω στα φύλλα οι στάλες της υγρασίας,πώς σχηματίζει ρυάκι το βλέμμα σου μέσα στη χλόη...
Αύριο,ναι,κοίταξε κάτω...Μα να ξέρεις:
τ ο χ ώ μ α ε ί ν α ι
ο ο υ ρ α ν ό ς
τ ω ν ν ε κ ρ ώ ν...
Με απέραντη αγάπη...
Γιάννης
Δεν έβαλα μαύρα. Μόνο την συγκεκριμένη μέρα, για να μην αρχίσουν όλοι τα σουξουμούξου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαρτομάντηλα είχα μόνο για τη μύτη, που γεμίζει το ίδιο πολύ με τα μάτια, αλλά ήταν η μόνη που με ένοιαζε να σκουπίζω - τα δάκρυα τα άφηνα να μισοστεγνώνουν στα μάγουλά μου, πριν έρθουν τα ποτάμια εκείνα (πού τα βρήκα? τελειωμό δεν ειχαν!), μετά, όταν τελείωσε το νταβαντούρι.
Και στο νεκροταφείο, αφού έφτιαξα τον τάφο, πάτησα μονο για τα εθιμοτυπικά.
There was nothing there.
Η αγαπη, δεδομενη - δεν ηθελα να την δειχνω εκει, μου φαινοταν ξενος τοπος... Ετσι ή αλλιώς ήταν πολύ μέσα μου και πολύ πάνω μου - και πολύ πάνω απο μενα, αν καταλαβαίνεις τη διαφορά, για να χρειάζομαι το "μέρος" για να εκδηλωθεί.
Ολα το φως, ολα στο φως....
;)
Μην χάσεις ποτέ ξανά αυτή την χαραμάδα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι μπράβο κοριτσάκι, αισιοδοξία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφο το νέο decor σου.
αγκαλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήμε τον πατέρα μου,το είδα σαν βαρκάκι.και χρόνια αργότερα διαβασα "με το πανάκι των αποχαιρετισμών" ταξίδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά το σκοτάδι έρχεται το ξημέρωμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήdora, σε περιμένω...
ΑπάντησηΔιαγραφήkyriaz, δεν ξέρω... δεν μπορώ να δω το χώμα με ελπίδα... Γιάννη, σ' ευχαριστώ πολύ... ειλικρινά...
aphro. ξεπέρασα αυτήν τη μέρα -που την έτρεμα- με εντυπωσιακή άνεση... Σα να είχα πάρει κάτι...
nav, το ελπίζω.
pussy, δεν είναι αισιοδοξία. Είναι κάτι σαν... ενόραση;
dawk, είσαι πραγματική φίλη... Σ' ευχαριστώ πολύ.
ερμία, μου θύμισες το έθιμο των Βίκιγκς; Νομίζω... Που τους έβαζαν σε μια βάρκα... φλεγόμενη όμως... Εγώ κοίταζα και δεν κοίταζα... Δεν ένοιωθα πως η μαμά μου ήταν αυτή...
3 pad, είναι πολύ σημαντική αυτή η στιγμή της ορφάνιας... Ξαφνικά είσαι εσύ, μόνος σου με τον εαυτό σου... Δεν μπορείς πια ούτε να στηρίζεσαι, ούτε να εξαρτάσαι, ούτε να κατηγορείς κάποιον άλλον...
"Σα να είχα πάρει κάτι"...
ΑπάντησηΔιαγραφήίσως το ότι τα βλέπουμε με πεντακάθαρα μάτια, της ψυχής τα μάτια, να είναι αυτό που gets us through σε τέτοιες φάσεις. Ως γνωστόν, οι ψυχές ξέρουν πολύ καλύτερα το τι παίζει από τα φθαρτά και γεμάτα ελαττώματα σώματά μας...
Υπομονή.... μόλις καταλαγιάσει το όλο νταβαντούρι, τότε θα έρθει και η ισορροπία. Ο πόνος για τον χαμό φέρνει μεγάλη αγάπη, είναι σα να βλέπεις για πρώτη φορά το πραγματικό essence του αγαπημένου σου προσώπου, χωρίς να κλωτσάνε όλα όσα σε στεναχωρούσαν σ'αυτό.
Υπομονή...