Για μία μνήμη…

Έχω έναν ολόκληρο κόσμο μέσα στο μυαλό μου.
Είναι όλοι εκεί.
Όσοι γνώρισα, όσοι αγάπησα, όσοι πίστεψα.
Όσοι υπάρχουν και όσοι δεν υπάρχουν πια.
Εκεί είναι όλοι άφθαρτοι μέχρι να φθαρώ εγώ.

Ίσως τελικά η μόνη βάσιμη ελπίδα του ανθρώπου να είναι αυτή:
να ζει σε μία έστω μνήμη. Κι είναι τόσο βραχύβιες…

Ευτυχώς ή δυστυχώς πρέπει να είναι μεγάλη η φιλοδοξία σου…
και σημαντικό το όποιο επίτευγμά σου…
για να διαιωνίζεσαι στις μνήμες.

(Πού στηρίζουν άραγε οι παπάδες εκείνο το «Αιωνία του/της η μνήμη»;)

Κάποιος εύθραυστος φίλος με ρώτησε αν θα τον θυμάμαι κι όταν του είπα ναι,
αναλογίστηκε λυπημένος πόσο γρήγορα θα φύγω κι εγώ…

Είπα μέσα μου, πως μου φτάνει η μνήμη αυτών που αγαπώ.
Πως παραπέρα αδιαφορώ· μήπως όμως έτσι νομίζω; Ακόμα;

Ίσως το τρενάκι του αναπόδοτου έρωτα αναπαράγεται ακόμα κι εδώ:
μόλις σ' αγαπήσει ο θάνατος, ερωτεύεσαι την αθανασία…