Στο μπλε
Σαν αποδημητικό πουλί
φευγάτο από καιρό…
Έχει σχεδόν ξεχάσει το σπίτι το παλιό.
Δεν είναι το πρώτο του ταξίδι,
δεν χάθηκε στο δρόμο.
Ούτε και χάλασε η εσωτερική πυξίδα.
Σωστά πάει· προς τα ‘κεί που το καλεί η φύση.
Μόνο που να…
Σα να απλώθηκε ο ωκεανός,
σα να μειώθηκαν τα μικροσκοπικά νησάκια,
σα να απομακρύνθηκε ο τόπος του νέου καλοκαιριού.
Μονάχο συνήθως -πόσους συνταξιδιώτες έχασε αλήθεια;-
φτερουγίζει-φτερουγίζει…
Και από κάτω πάντα η θάλασσα·
κι ολόγυρα πάντα το μπλε…
...
Δεν πειράζει.Στο τέλος,από τον πόνο μουδιάζουν τα φτερά του και τότε δεν έχει να ελπίζει σε τίποτα.Τότε,για μια στιγμή,αισθάνεται ελεύθερο.Ακόμα και από την ελπίδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα θα πάνε καλά... μόλις χάσουμε κάθε ελπίδα... LOL!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο χρώμα της μόνιμης μελαγχολίας... Πολύ όμορφο, Σύνας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ, καλή μου φιλενάδα... :)
ΑπάντησηΔιαγραφή