Ποιον πόνο να διαλέξω;

Έχω να διαλέξω μεταξύ πάλης με τον εαυτό μου και φυγής.
Έχω να διαλέξω: είτε να αποδεχθώ, ότι ο άλλος έτσι είναι και δεν αλλάζει,
είτε ότι εγώ έτσι είμαι και δεν έχω καμιά όρεξη ν' αλλάξω για κανέναν.

Στην πρώτη περίπτωση πρέπει να παλέψω την οργή, που μου δημιουργούν κάποιες πλευρές του άλλου, να μπω στη θέση του, να προσπαθήσω να καταλάβω. Στην ουσία πρέπει να αλλάξω δηλαδή. Να ξεριζώσω πεποιθήσεις και συναισθήματά μου.
Πόνος.

Στη δεύτερη δεν καταβάλλω καμία προσπάθεια. Μένω όπως είμαι, φεύγω και τελείωσε.
Έχω όμως να παλέψω με την έλλειψη, με την απουσία, με την ανικανοποίητη ανάγκη μου.
Πόνος.

Όταν αποφασίζουμε να μείνουμε κάπου, υπεισέρχεται θέμα ανταγωνισμού: γιατί να αλλάξω εγώ και να μην αλλάξεις εσύ; Κι έτσι οδηγούμαστε στο πλέον σύνηθες. Κανείς δεν παλεύει με τον εαυτό του, παλεύουμε μεταξύ μας. Παλεύει ο ένας να αλλάξει τον άλλον.

Αυτό οδηγεί κάποια στιγμή σε προσωπική στασιμότητα.
Αντί να εξελισσόμαστε κι οι δύο, όπως ίσως θα περίμενε κανείς, κάτω από το βάρος της συνεχούς -έστω και σιωπηρής- αλληλοκριτικής, επέρχεται κάποιο εσωτερικό βόλεμα και κατά συνέπεια η στασιμότητα. Γιατί; Απλό: πάντα φταίει ο άλλος… Ο άλλος είναι ο σκάρτος, ο λάθος, ο λίγος. Είναι πολύ βολικό να έχεις κάποιον να τον κατηγορείς μέσα σου για τα πάντα.

Δεν μου κάνει… Μένω στο δίλημμα: πάλη με τον εαυτό μου ή φυγή;
Ο πόνος είναι ο μόνος δεδομένος…


Υ.Γ.
Πάντως, για να κάνω και λίγο αυτοκριτική, μέχρι τώρα:
όταν οι άλλοι μου ήταν ψιλοαδιάφοροι έφευγα. Μικρό το κακό.
Όταν δεν μου ήταν αδιάφοροι, δεν έφευγα ποτέ.
Είτε προσπαθούσα να τους αλλάξω, είτε προσπαθούσα να αλλάξω τον εαυτό μου· συνήθως όμως, όχι επειδή αποδεχόμουν τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες τους, αλλά επειδή εκείνοι δεν αποδέχονταν εμένα. Μεγάλη η διαφορά… Τεράστια…

Γίνεται δουλειά και έτσι -δε λέω. Αλλά μέχρι ενός σημείου. Δεν αλλάζεις πραγματικά, μόνο και μόνο για να γίνεις αποδεκτός. Η διαδικασία να κατανοήσεις και να αποδεχτείς εσύ τους άλλους, είναι πιο εσωτερική, πιο βαθιά… Κι η αλλαγή σου τότε πιο ουσιαστική…