Αποκλείεται;

Ένας φίλος μου έλεγε «Σ’ αγκραβδίλιφ».
Ήταν αυτό που ένοιωθε για μένα.
Πολλές φορές δεν υπάρχουν λέξεις,
που να εκφράζουν ακριβώς αυτό που νοιώθεις.
Μπορείς ίσως να το περιγράψεις -κι αυτό δύσκολο πολύ-,
αλλά όχι να το χωρέσεις σε μία ή δύο απλές, μικρές λεξούλες.

Υπάρχουν τόσα συναισθήματα και τόσες αποχρώσεις…

Είχα δει κάποτε έναν πίνακα στο Λούβρο ή στο Πομπιντού; δεν θυμάμαι·
ήταν όλος ένα χρώμα και τον είχε φτιάξει κάποιος σχετικά προσφάτως.
Λεγόταν μπλε τάδε (προφανώς το όνομα του καλλιτέχνη)
και το είχε ανακαλύψει αυτός!
Δεν είναι άξιον απορίας;
Ν’ ανακαλύψει κάποιος εν έτει -ξερω ‘γώ- 1970,
μία απόχρωση του μπλε, που δεν υπήρχε πουθενά έως τότε;

Ίσως λοιπόν κάποιες στιγμές να πρέπει να καταφεύγουμε σε λέξεις δικές μας,
για να αποδώσουμε τα πολύ ιδιαίτερα συναισθήματά μας…
Και τις ιδιαίτερές μας σχέσεις…
Αν υπάρχει κάποιο καινούριο μπλε,
αποκλείεται να υπάρχουν και πρωτοφανή συναισθήματα;
Ή ακόμα και σχέσεις τέτοιες;