Μια βόλτα στο Κολωνάκι…

Πώς ακόμα κι η πιο «παράδοξη» ιδέα βρίσκεται ξαφνικά 

υπό την επεξεργασία τόσων διαφορετικών εγκεφάλων 

μέχρι που αρχίζει να μετατρέπεται σε ρεύμα 

και συν τω χρόνω σε κυρίαρχη άποψη; 

Ή ακόμα και σε ιδεολογία;

Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς, 

πως κάποια σκέψη γεννιέται στο μυαλό ενός ανθρώπου 

και ταξιδεύει αυτομάτως με την ταχύτητα του φωτός 

στα κεφάλια άλλων 5-10-1000 «συναφών» ανθρώπων…

Η άμεση απάντηση της επιρροής μού ακούγεται σχεδόν ψέμα: 

ειλικρινά, αποφεύγοντας να διαβάζω σχεδόν το παραμικρό, 

εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά μου «στόματα» τόσο τυχαία, 

όσο και το να μου πέσει ένα τούβλο στο κεφάλι, 

ενώ περπατώ στο Κολωνάκι ψάχνοντας μοναχά 

για ένα πρωτότυπο ζευγάρι παπούτσια.

Είναι όμως σαφές: βαδίζοντας αφηρημένα προς τη Χάριτος 

και με μία κρυφή δυσαρέσκεια για την ύπαρξή σου 

(«Τι σκατά θα το κάνω άλλο ένα ζευγάρι κωλοπάπουτσα;»), 

περνάς δίχως καν να το αντιληφθείς μέσα από τη δίνη της καινούριας «ιδέας». 

Μέσα από ένα νέο φάσμα της πραγματικότητας.

Κάπως έτσι πρέπει να λειτουργεί… 

Είναι χωροχρονικό το ζήτημα: 

η ίδια η πορεία σού αποκαλύπτει νέους «δρόμους» 

και δεν το κάνει μοναχά για 'σένα…

Δεν περνάς τυχαία, όχι. 

Η κοινότητα -και η τύχη- των ανθρώπων έγκειται στα ερωτήματα 

και στη ρότα που σχεδόν ασυνείδητα επιλέγουν για να φτάσουν στη Χάριτος 

ή όπου στο διάολο έχουν αποφασίσει να πάνε… 

Αυτό κι αν δεν έχει σημασία· ο προορισμός…

Κι αντί λοιπόν για παπούτσια, 

βρίσκεσαι με μια ιδέα να σου τριβελίζει την κεφαλή. 

Κάνεις μεταβολή και σταδιακά μεταμορφώνεται όλο σου το είναι…

Πάντως -για να επιχειρήσω μία πρώτη προσέγγιση στο αρχικό ερώτημα-, 

σα να καταλαβαίνω για πρώτη φορά εκείνην τη μανία των θεωρητικών 

να συνδέουν κάθε νέο ρεύμα με τις συνθήκες της εκάστοτε εποχής: 

ναι, τα ίδια τα πράγματα διεγείρουν κάποια πρωτογενή σκέψη σε πολλούς αποδέκτες ταυτοχρόνως. 

Η επιρροή επέρχεται πολύ αργότερα.