Μελαγχολία

Ναι…
Μέσα στα άλλοτε ζεστά νερά
που κολυμπούσα όχι ανύποπτη
μα αφημένη -δοσμένη θα έλεγα,
αναδύθηκε άξαφνα απ’ τον βυθό
μία γοργόνα.

Με πήρε στην παγωμένη αγκαλιά της
και με τραβούσε κάτω…
Κάτω… κάτω…
Έμεινε για μια στιγμή ακίνητη,
με κοίταξε στα μάτια μ’ εκείνο το απόκοσμο, το ανατριχιαστικό
βλέμμα του διχασμένου πλάσματος,
και μ' ένα της φιλί στο στόμα
μου μετάγγισε το κρύο της, το πλανερό
-ασήμι το είπες-,
μα ήταν στ’ αλήθεια υδράργυρος·
πυκνόρρευστο, αστραφτερό και αμιγές φαρμάκι.
Κι ύστερα μ' άφησε μόνη, να βουλιάζω αργά
στον πάτο…

Εσύ όμως πώς το ‘ξερες;
Σε έχουν αρπάξει κι εσένα οι γοργόνες;
...