Πιπέρι στο στόμα

Είπα να κατεβάσω κι εγώ μια φορά ένα παιχνίδι από το διαδίκτυο να παίζω κι έχω ζαλιστεί στο pop-up.
Εκεί που διαβάζω τα blogs, μου σκάει ένα βυζί στη μούρη.
(Όχι, αυτά τα pop-ups δεν μπλοκάρονται)

Θέλεις να κάνεις στη ζωή κάτι που σ’ αρέσει,
πρέπει να φας στη μάπα κι άλλα 10 παρελκόμενα.

Θα μου πείτε «Ας πήγαινες στο μαγαζί να τ’ αγοράσεις».
Θα πήγαινα, αλλά βαριέμαι η πουτάνα… για ευκολία το έκανα.

Και θα έπρεπε βέβαια και να το πληρώσω. Όχι πως θα μ’ ένοιαζε να πληρώσω για το συγκεκριμένο, απλώς λέω:
για να έχεις κάτι ή που θα το πληρώσεις με λεφτά ή που θα πρέπει να δεχτείς διάφορα γύρω-γύρω που καθόλου δεν τα γουστάρεις. Θα το πληρώσεις δηλαδή με κάποιον άλλον τρόπο.

Εξάλλου, για να έχεις τα λεφτά, εκεί να δεις τι πρέπει να δεχτείς·
τι λάντζα, τι καψόνια, τι προσβόλες, τι εκβιασμούς και διλήμματα…
Αφήνω τον χρόνο και τον κόπο απ’ έξω, γιατί τουλάχιστον αυτά τα επιλέγεις κατά κάποιον τρόπο να τα αφιερώσεις στον ιερό σκόπό σου. Πέφτει κι εκεί ξεζούμισμα, δεν το συζητώ, κι αν δεν στο κάνει άλλος, το κάνεις εσύ στον εαυτό σου, αλλά τουλάχιστον είναι ψιλοεπιλογή.

Έλεγε ένας Γιαπωνέζος σ’ ένα παιχνίδι που άκουγα τις προάλλες:
«Κι ο δυνατότερος άντρας, πρέπει να μάθει να γονατίζει».

Αυτό το πράγμα το έχω σκεφτεί τόσες φορές…
Αυτοί οι μαφιόζοι π.χ. το τι ξεφτίλα τρώνε μέχρι να ανέβουν στην ιεραρχία, δεν περιγράφεται.
Ή διάφοροι επιτυχημένοι επιχειρηματίες που ξεκίνησαν από βαποράκια, κωλογλύφτες, χαφιέδες…
Ή κυρίες της καλής κοινωνίας που πριν παντρευτούν είχανε τρελαθεί στην πίπα (μιλάμε για πολύ γονάτισμα…)
Κι αναρωτιέται κανείς: «Τώρα εγώ πρέπει να τους σέβομαι όλους αυτούς;»

Δεν ξέρω… κάτι δεν μου πάει καλά σ’ αυτήν την ιστορία.
«Να μάθεις να γονατίζεις…»
Πρέπει όντως να μάθουμε να γονατίζουμε; Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανέλιξής μας;
Και δεν μιλώ μόνο για το χρήμα…