Φοβάμαι
Οι πράξεις γίνονται από αυτούς που θέλουν και μπορούν.
Τα λόγια λέγονται από αυτούς που θέλουν, αλλά δεν μπορούν.
Όταν επέλθει η σιωπή δεν θέλεις πια, μα ούτε και μπορείς.
Είναι μόνο η τελεία που αποφεύγεις να βάλεις· θυμίζει αγχόνη.
Και έτσι βάζεις αποσιωπητικά·
αφήνοντας κάποιο αμυδρό και φρούδο ίχνος ελπίδας…
Νομίζω, πως γι' αυτό «μιλώ» κι εγώ τόσο συχνά με αποσιωπητικά…
Φοβάμαι το οριστικό. Φοβάμαι το τέλος.
...
..."μ' ένα ερωτηματικό
ΑπάντησηΔιαγραφήαποσιώπησα την τελεία μου"
"Δωσ' μου το χέρι σου
δωσ' μου το χέρι σου
να πνιγούμε
έστω
μαζί"...
(Χαμόγελο-παραμορφωμένο
από λαμπιόνια και γυαλιστερές μπάλες.)
Σκεψου καλυτερα ομως...Αξιζει;;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην είδατε τους φοβισμένους;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου είναι οι ήρωες;
Είναι συγκάτοικοι... είπαμε... λεπτές οι γραμμές... αόρατες κάποτε... μα κάνουν τη διαφορά....
και το φρούδο ίχνος ελπίδας που λες... είναι αρκετό... ναι, είναι αρκετό... αρκεί κάποτε κι ένα γονίδιο ελπίδας... αρκεί κάποτε μόνον και μόνο να μπορεί να προφέρεις τη λέξη...
Κι εγώ φοβάμαι...
και ξέρω πως μπορεί να περιμένω άδικα τους ήρωες...
αλλά μόνο η πίστη ότι υπάρχουν...
είναι αρκετή για να στέκω στα πόδια μου...
...Και λατρεύω τ' αποσιωπητικά...
γιατί μιλούν με κόμπους...
...φανερώνοντας τους λυγμούς...
...και τη διακεκομμένη ανάσα...
Αφήνω μια νηφάλια κραυγή απόψε, θλιμμένη... αλλά όχι απέλπιδη...
Φιλώ σε κόρη μου
Τα αποσιωπητικά κρατούν έναν κόσμο δικό τους. Τον κόσμο του αόριστου, του μη βιωμένου ή της πιθανότητας. Αυτή την εποχή μοιραζόμαστε αυτό τον φόβο του τέλους, ειδικά της ύπαρξης για μένα και πιστεύω ότι από το τραύμα υποφέρουν όλοι όσοι μυρίζουν το χνώτο του θανάτου, βιώνουν την απουσία αγαπημένων ανθρώπων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥγ. Να είσαι καλά, πάντα...
Κρίμα που μεγάλωσε ο Κλιντ Ίστγουντ. Αλλιώς θα τον έβαζα να παίξει στο έργο "Για μια χούφτα τελίτσες.........................."
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά που διάβασα και το τελευταίο σχόλιο της 3pad και άνοιξε το χειλάκι μου γιατί ως αποχαιρετηστήριο blog να πέσω στην κρεμάλα κάπως μου κανε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον όμως θα συμφωνήσω με το σχόλιο της Δώρας. Η απώλεια αγαπημένων προσώπων πρέπει να ναι πολύ δύσκολο πράγμα.
Σύνας μου σου εύχομαι να μαλακώσει ο πόνος σου, ειλικρινά.
Συμπάσχω.
ΑπάντησηΔιαγραφήολοι μας φοβομαστε, αλλα λιγοι το παραδεχονται :0) και εγω το φοβαμαι. :(
ΑπάντησηΔιαγραφή«Όλα έχουν ένα τέλος και το λουκάνικο έχει δύο»
ΑπάντησηΔιαγραφή[Τεράστια φράση αλλά δεν είναι δικιά μου. Του βόρειου γκρίνια είναι. :))))]
Μην ξεχνάς ότι κάθε τέλος σημαίνει μια καινούρια αρχή.
kyriaz μου, kyriaz μου... Μες στην απορία είμαστε... Πότε θα μεγαλώσουμε επιτέλους να τα ξέρουμε όλα;;
ΑπάντησηΔιαγραφήπρεζα tv, δίνω την αίσθηση πως θέλω να αυτοκτονήσω; Αυτό εννοείς άραγε;
ωσηε, "whatever happened to the heroes?"
Δεν ξέρω... τους ψιλοφοβάμαι ΚΑΙ αυτούς! Όταν πιστεύεις τόσο πολύ σε κάτι, που να σε ωθεί σε πράξεις μεγάλες, είσαι επικίνδυνος...
Μπράβο, ρε dora! Εξήγησέ το αυτό στην 3pad! "Τον κόσμο του αόριστου, του μη βιωμένου ή της πιθανότητας.................."
3 pad, εσύ........ να περιμένεις............ θδμ.............
pussy, ο πόνος μου δεν είναι οξύς, για να μαλακώσει. Είναι τόσο βαθύς, που συχνά ξεχνάω πως υπάρχει... και δεν "ρηχαίνει" με τίποτα... Έχω μάθει πάντως να τον διασκεδάζω.
ladybug, το νοιώθω...
roadartist, πολλοί δεν το σκέφτονται. Το απωθούν, δεν ξέρω τι το κάνουν, πάντως έχουν έναν τρόπο να την βγάζουν καθαρή.
chris, ναι, έτσι είναι. Η μετάβαση είναι το ζόρι...