Να τι μου λείπει…

Ωραία περνάω αυτές τις μέρες…
Βγήκα απ’ τη ρουτίνα μου και γουστάρω πολύ.
Όλο κάποιον συναντάμε, όλο κάπου πάμε…
Επέστρεψε κι ο ύπνος μου.

Πεινάω όμως πολύ!! Συνέχεια πεινάω!
Βρήκα πάντως δυο ρουχαλάκια να χωρέσω, να βγάλω τις «υποχρεώσεις».
(Μα τι νούμερα είναι αυτά που κυκλοφορούν;
Τους έχουνε πει, πως η Ελληνίδα ομοιάζει των Πιαφρέζων;;)

Έχει έρθει κι η φιλενάδα μου από τας Ευρώπας, βασικό.
Κι ο άντρας μου επιτέλους δεν λείπει όλη μέρα
και μιλάμε, και καθόμαστε μαζί στο computer για ώρες
και παίζουμε ανηλεώς ένα παιχνίδι, που μας αρέσει πολύ.

Τελικά, τι θέλει ο άνθρωπος απ’ τη ζωή του;
(εγώ είμαι ο άνθρωπος απ’ ό,τι καταλαβαίνετε)
«Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου…»
Όχι, sorry, μπερδεύτηκα.

Θέλει λοιπόν παρέα…
Αυτό μου λείπει τις περισσότερες μέρες του χρόνου: οι άλλοι.


(Κάποτε βρισκόμασταν κάθε μέρα. Κόσμος και κοσμάκης.
Οι κολλητοί σχεδόν απ' το πρωί, αραλίκι και μπλα-μπλα.
Μετά… έπρεπε όλοι να βγάλουνε λεφτά· ήρθαν και τα παιδιά…
Χαιρετίσματα. Bye-bye my dearest friends, hello loneliness…)
...